ΥΠΑΡΧΕΙ μία κατηγορία ανθρώπων που όχι μόνο επιστρέφει διαρκώς στην πιο αμφιλεγόμενη χρονική τομή αυτής της περιόδου της ελληνικής κρίσης, το 2015 και την περίφημη διαπραγμάτευση, όχι για να κατανοήσει, αλλά για να την εξαγνίσει από τις αμαρτίες της. Τις επιδεικτικές εμμονές της τότε κυβέρνησης του Αλ. Τσίπρα, τις ανεπάρκειες και τις ελλείψεις της, την άγνοια κινδύνου, την άρνηση να αντιμετωπίσει την κανονική πραγματικότητα και να εξηγήσει με ψυχραιμία και ρεαλισμό στον ελληνικό λαό τους λόγους για τους οποίους η ελληνική οικονομία οδηγήθηκε στα βράχια, την επέκταση της βαθιάς τοξικότητας και της εχθροπάθειας στην έδρα της «μισητής Ευρώπης». Και πολλά άλλα.

Ο ΑΛΕΞΗΣ ΤΣΙΠΡΑΣ επιστρέφει σε αυτήν την περίοδο με όλα τα σύνεργα της αυτοαναφορικότητας που επιμένει να κουβαλά ακόμα και τώρα, δέκα χρόνια και… πολλές περιπέτειες μετά. Ακόμα και μετά τις αλλεπάλληλες εκλογικές του ήττες και όσα ρήγματα δημιούργησαν τόσο στην πολιτική του προσωπικότητα όσο και στο κόμμα του οποίου είναι ακόμα, τυπικά, ενεργός βουλευτής, όσο και αν δηλώνει ότι του λείπουν η ενεργός πολιτική και η επαφή με τους ψηφοφόρους.

ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ για να αυτοδικαιωθεί, να αυτοεξαγνιστεί, ανεξάρτητα από τον τρόπο με τον οποίο σκοπεύει να εκμεταλλευτεί το shelf-lifting που επιδιώκει. Μόνο που όλο αυτό το σκηνικό μοιάζει με ανακύκλωση ήδη φθαρμένων υλικών. Η ανάγνωση του επαναλανσαριζόμενου αφηγήματος κομπιάζει σε δύο βασικά επιχειρηματολογικά αναχώματα για έναν πολιτικό μόλις πενήντα ετών, που έχει δώσει τις εξετάσεις του τόσο ως πρωθυπουργός όσο και ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης:

• ΓΙΑΤΙ, όπως λέει στη γαλλική εφημερίδα «Le Monde», μετά από δέκα χρόνια, ήρθε -τώρα- η ώρα να πει τη «δική του αλήθεια», αποδεχόμενος ότι την έκρυβε από τον ελληνικό λαό στο όνομα του οποίου κυβερνά ο κάθε πρωθυπουργός;
• Η ΑΠΟΔΟΧΗ της «σκόπιμης δραματοποίησης» ισοδυναμεί με την παραδοχή μιας μπλόφας. Μπορεί η πολιτική, πόσω μάλλον η διεθνής, να είναι μια ατέλειωτη παρτίδα πόκερ, αλλά σε τόσο σοβαρά ζητήματα, όπως είναι η οιωνεί χρεοκοπία μιας χώρας, αυτό που είναι ανεκτίμητα αναγκαίο στη σύγχρονη πολιτική κουλτούρα είναι η ειλικρίνεια.

ΚΑΠΟΥ είχαμε διαβάσει μία πολύ πετυχημένη ατάκα που δένει απόλυτα με την όλη προσπάθεια του Αλέξη Τσίπρα να επανασυστήσει τον εαυτό του στην ελληνική κοινωνία: «Ο άνθρωπος, λένε, ωριμάζει όταν βάζει στο καθημερινό του λεξιλόγιο τη φράση “μπορεί να κάνω λάθος”».