Ο Ανδρέας Τσορτανίδης γεννήθηκε το 1947 στη Θεσσαλονίκη και εξελίχθηκε σε έναν καλλιτέχνη, ο οποίος συνδυάζει βαθιά παρατήρηση της φύσης, πειραματισμό με υλικά και μια ποιητική αντίληψη για τη φόρμα και τη ύλη. Από νωρίς εκπαιδεύτηκε κοντά στον ζωγράφο Ανδρέα Ζαμπέτογλου στα πρώτα μαθήματα ζωγραφικής-σχεδίου, ενώ αργότερα σπούδασε ζωγραφική και Design στην Ακαδημία της Κολωνίας (FHS für Kunst & Design). Οι σπουδές του στο εξωτερικό και οι ταξιδιωτικές του εμπειρίες, ειδικά στην Ευρώπη και την Αφρική, διαμόρφωσαν μια κοσμοπολίτικη οπτική, συνυφασμένη με βαθύτερες ρίζες από την ελληνική γη.

Το έργο του χαρακτηρίζεται από τη χρήση οργανικών υλικών — κερί, μέλι, γράσο, βούτυρο, πίσσα— τα οποία απλώς δεν διακοσμούν αλλά ενσωματώνονται στο έργο, δημιουργώντας εικονοποιήσεις που «αισθάνονται» ζωντανές, όπου το υλικό έχει ρόλο ενεργό. Ο εικαστικός Γιώργος Τσακίρης, σε κείμενό του για την έκθεση «Βόμβος», γράφει: «Τα χρώματα δεν χαϊδεύουν το βλέμμα, αντίθετα το γδέρνουν και κάποτε το ματώνουν. Ο Ανδρέας μέσα στον κόσμο της φύσης και μετά από βαθιά γνώση, σήμερα μπορεί να πλάσει ένα πιστό μυθολόγημα».

Σε θεματικό επίπεδο, οι μέλισσες αποτελούν μια σταθερή πηγή έμπνευσης: ως σύμβολα της κοινότητας, της λειτουργίας, της φύσης, αλλά και της ευθραυστότητας και της τάσης προς την ομορφιά ακόμη και στις πιο απαλές λεπτομέρειες. Ένα παράδειγμα αυτής της θεματικής ήταν η έκθεση “Μελιφέρα” στην TSATSIS Projects / Artforum, όπου έργα με υλικά όπως μέλι και κερί “εμποτίζουν” το χαρτί σε εικόνες που μοιάζουν με περάσματα από φυσικούς κύκλους και μεταμορφώσεις. Στην έκθεση «Εργάτριες – Βιτρίνες Τέχνης ΟΤΕ», το 2016, ο Τσορτανίδης παρουσίασε μια αισθητική προσέγγιση που αναμιγνύει το στοιχείο ταυτόχρονα με τα κοινωνικά και τα συμβολικά νοήματα, εν προκειμένω την εργατικότητα, τη φύση, την κοινότητα και την ανθρώπινη συνύπαρξη.

Ο Τσορτανίδης βρίσκεται σε μια θέση όπου δεν προσφέρει απλά έργα προς θέαση, αλλά δημιουργεί εμπειρίες που προκαλούν τον θεατή να νιώσει, να σκεφτεί, να αισθανθεί το υλικό και τη συμβολική του βαρύτητα. Το έργο του αντλεί δύναμη από τη φύση, από τα απλά στοιχεία, και τα μεταμορφώνει σε κάτι βαθύ, που μιλάει για τον χρόνο, την εξέλιξη και την ευθραυστότητα.