Ενα σύγχρονο πεζογράφημα, που συνήθως κλείνει με γενναιόδωρες ευχαριστίες ωσάν να πρόκειται για διατριβή, δεν επιτρέπεται να έχει παρεξηγήσιμα στοιχεία. Οχι πως δεν βγαίνουν πια καλά βιβλία, ωστόσο μοιάζουν ομοιόμορφα: δεν υπάρχει αρκετό παιχνίδι, κόλπο, ρίσκο. Δεν υπάρχει ύφος.

Ο Θάνατος επί πιστώσει (1936·μτφρ. Α. Αγγελίδης, Μ. Αγγελίδου, Εστία, 2024) του Σελίν είναι το κορυφαίο μεταφρασμένο μυθιστόρημα της περασμένης χρονιάς και ένα αντίπαλο δέος στους προαναφερθέντες περιορισμούς. Εδώ, όλα όσα δεν περιμένει να διαβάσει κανείς πουθενά, ο Σελίν τα γράφει, σε βαθμό που εάν παρέδιδε σήμερα το χειρόγραφό του, δύσκολα θα έβρισκε εκδότη που δεν θα τον εξανάγκαζε σε αμέτρητες «βελτιώσεις», ασφαλώς «για το καλό του».

Η αυτομυθοπλαστική αφήγηση εστιάζει στα ταραχώδη παιδικά κι εφηβικά χρόνια, τις υπαρξιακές αγωνίες και τις ζόρικες διαπροσωπικές σχέσεις μιας δύστροπης ιδιοφυΐας. Με χαρακτήρα εκ περιτροπής ταπεινωμένο και υπεροπτικό, ο αφηγητής έχει ράμματα για τις γούνες όλων των ανθρώπων, ενόσω ράβει εμμονικά τη δική του. Με λόγο παροξυσμικό και με χιούμορ εξωφρενικό, ξέρει άριστα πώς να συνταιριάζει υφολογικά το υψηλό με το χαμηλό, χαρίζοντας πολλές σκηνές ανθολογίας. Ενα αυθεντικό αριστούργημα του 20ού αιώνα από την αισθητικά σημαντικότερη περίοδό του, τον μεσοπολεμικό μοντερνισμό.

Διαβάστε ΕΔΩ όλα τα προηγούμενα άρθρα της στήλης του Ελεύθερου Τύπου ΤΙ ΔΙΑΒΑΣΑ