Από τη Θεσσαλονίκη μέχρι τον Πειραιά, η Κατίνα γίνεται σύμβολο αντοχής, λεβεντιάς και ελευθερίας. Το βιβλίο, που αγαπήθηκε από χιλιάδες αναγνώστες στην πρώτη του έκδοση, επιστρέφει τώρα από την «Άνεμος Εκδοτική», για να θυμίσει ότι κάποιες ιστορίες δεν χορεύονται μόνο με τα βήματα∙ χορεύονται με την ψυχή.

Με την επανέκδοση του βιβλίου από την «Ανεμος Εκδοτική», «Το ζεϊμπέκικο της Κατίνας» συναντά μια νέα γενιά αναγνωστών. Τι σημαίνει για εσάς αυτή η επιστροφή;

Η αναθεωρημένη επανέκδοση αυτού του βιβλίου σηματοδοτεί για μένα μία νέα συνεργασία με την
Ανεμος Εκδοτική». Λέγοντας «αναθεωρημένη», εννοώ ότι υπάρχει μία επιπλέον ιστορία που προστέθηκε και θέλω να ξεκαθαρίσω πως δεν έγινε με δόλο ή προμελέτη. Η ίδια η ιστορία ήρθε σε μένα μόλις πρόσφατα και για μένα ήταν σαν να ξανασυστήνομαι με τους παλιούς αναγνώστες και ταυτόχρονα να γνωρίζω νέους. Κάθε σελίδα, κάθε φράση, φέρνει μαζί της την αίσθηση της ανακάλυψης, αλλά και της ευθύνης να σεβαστώ ό,τι αγαπήθηκε ήδη από το κοινό μου.

Η ιστορία είναι βασισμένη σε αληθινά γεγονότα και κουβαλάει τον παλμό μιας ολόκληρης εποχής. Πώς ισορροπήσατε ανάμεσα στο προσωπικό βίωμα και στη μυθοπλασία;

Οταν γράφεις μια αληθινή ιστορία, ακροβατείς σε τεντωμένο σχοινί. Τα πρόσωπα είναι υπαρκτά, η ζωή τους δεν ανήκει μόνο σε σένα, και οφείλεις να τα σεβαστείς απόλυτα, να μην τα εκθέσεις, να μην τα μειώσεις. Οι ισορροπίες είναι λεπτές, συχνά δύσκολες, και η αλήθεια τους βαραίνει σαν σκιά. Ομολογώ πως δεν ήταν εύκολο να διαχειριστώ αυτό το βάρος· κάθε φράση ήταν μια προσπάθεια να κρατήσω τη δύναμη και την ευαισθησία τους, χωρίς να τους αφαιρέσω την αξιοπρέπεια.

Η Κατίνα πονάει, χάνει, σηκώνεται και ξαναχορεύει. Υπήρξαν στιγμές που κι εσείς, γράφοντάς την, νιώσατε πως χορεύετε το δικό σας ζεϊμπέκικο;

Ούτε στιγμή δεν σκέφτηκα να χορέψω μαζί της. Πρώτον, γιατί γενικά δεν χορεύω και, δεύτερον, γιατί φοβόμουν πως θα μείωνε τον δικό της ρυθμό, την ιδιαίτερη ψυχή της. Η Κατίνα έχει τη δική της μουσική, τον δικό της τρόπο να εκφράζεται μέσα από κάθε βήμα, και εγώ έπρεπε να την αφήσω ελεύθερη, να ακούσω τον δικό της ήχο χωρίς να τον αλλοιώσω.

Η ηρωίδα σας δεν υποτάσσεται: ούτε στην ιδεολογία ούτε στην κοινωνία ούτε στον έρωτα. Πιστεύετε πως αυτή η «ατίθαση ψυχή» λείπει από τις γυναίκες σήμερα ή παραμένει ζωντανή με άλλους τρόπους;

Η ατίθαση ψυχή της ηρωίδας μου, όπως πολύ σωστά λέτε, δεν έχει να κάνει ούτε με το χθες ούτε με το σήμερα, αλλά με την προσωπικότητα της κάθε γυναίκας· με το πόση δύναμη κουβαλά μέσα της ή πόση δύναμη της λείπει. Και, φυσικά, η Κατίνα υπάρχει και σήμερα. Με άλλο όνομα, ίσως, αλλά με την ίδια ψυχική δύναμη, την ίδια αντοχή, την ίδια αποφασιστικότητα να μην παραδοθεί σε ό,τι την καταπιέζει.

Η προσφυγιά, η φτώχεια, η κοινωνική αδικία παραμένουν δυστυχώς επίκαιρες. Αν σας ζητούσαν να δώσετε έναν τίτλο στο «ζεϊμπέκικο» της σημερινής Ελλάδας, ποιος θα ήταν;

Η ερώτησή σας είναι εξαιρετική. Αν έπρεπε να δώσω έναν τίτλο στο «ζεϊμπέκικο» της σημερινής Ελλάδας, θα ήταν ακριβώς αυτό: Το ζεϊμπέκικο μιας χώρας που δεν τα παρατάει ποτέ. Μια χώρα που συνεχίζει να σηκώνεται, να χορεύει μέσα από τις δυσκολίες, να βρίσκει ρυθμό ακόμη και μέσα στη σιωπή, ακόμη και όταν όλα γύρω της μοιάζουν να καταρρέουν. Αυτό είναι το μήνυμα που θέλω να περάσω.

Αν η Κατίνα σηκωνόταν σήμερα να χορέψει το ζεϊμπέκικό της, σε ποιον θα το αφιέρωνε; Στον έρωτα, στην ελευθερία ή σε όλες εκείνες τις γυναίκες που ακόμα παλεύουν να σταθούν όρθιες;

Θα το αφιέρωνε σε όλους και σε όλες. Στον έρωτα που μας δίνει φτερά, στην ελευθερία που μας κρατά ζωντανούς, στις ψυχές που παλεύουν να σηκωθούν ξανά και ξανά. Η Κατίνα δεν είναι μόνο μία γυναίκα ή μία εποχή· είναι η φλόγα που ανάβει μέσα σε κάθε άνθρωπο που δεν παραδίνεται, που αγαπά, που ονειρεύεται. Είναι ο χορός της ζωής, η δύναμη που μας θυμίζει πως ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές μπορούμε να σηκωθούμε και να χορέψουμε ξανά. Σας ευχαριστώ από καρδιάς που μου δώσατε την ευκαιρία να μιλήσω γι’ αυτήν για άλλη μία φορά, για τον χορό της, για την αδιαπραγμάτευτη δύναμη της ψυχής της.