Στο νέο της βιβλίο, «Κόκκινη Γραμμή» στήνει μια ιστορία που δεν χαρίζεται στα φαινόμενα: τέσσερις φίλοι, τέσσερις πληγές, κι ένα μαζί που πρέπει να παλέψει ενάντια στο πρόσωπο της αγάπης όταν αυτή γίνεται βία.

Κι όσο η ιστορία της Μαντά κυλάει ανάμεσα σε προσευχές που έγιναν κατάρες και σχέσεις που λύγισαν, το κείμενο σφίγγει το χέρι του αναγνώστη και λέει: «Δεν είσαι μόνος σου. Σ’ αυτό, είμαστε μαζί».

Την ίδια στιγμή, ένα άλλο αγαπημένο της μυθιστόρημα, «Το σπίτι δίπλα στο ποτάμι», ζωντανεύει μέσα από τηλεοπτική μεταφορά στον Alpha, με ένα δυνατό καστ και τον λόγο της να μεταφέρεται σε κάθε σαλόνι.
Κρατώντας την «κόκκινη γραμμή» της ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι, η Λένα Μαντά έρχεται ξανά να μας κοιτάξει κατάματα.

_ «Κάποτε σας ρώτησα πώς αντέχετε τόσα χρόνια. Τώρα θέλω να ρωτήσω: Αν μπορούσατε να ξεγράψετε ένα πράγμα από όλα όσα ζήσατε σε αυτή τη διαδρομή συγγραφική, δημόσια, ανθρώπινη, ποιο θα ήταν και γιατί;»

Τίποτα δεν θα ήθελα να διαγράψω ή να ξεγράψω ή να ξεχάσω! Ολα όσα έζησα, ήταν εμπειρίες, μαθήματα ζωής που μ’ έφτιαξαν, με διαμόρφωσαν, με έκαναν τελικά αυτό που είμαι σήμερα.

Συγγραφικά, αντιμετώπισα δυσκολίες, τρικλοποδιές, πισώπλατα χτυπήματα, χλεύη και υποτίμηση από κάποιους, αλλά μου έκαναν καλό τελικά, με κράτησαν προσγειωμένη όλα αυτά, συνεπώς επιλέγω να τα κρατήσω.

Στη δημόσια ζωή μου δεν έκρυψα τίποτα, δεν είχα «σκελετούς» στην ντουλάπα της ζωής μου, συνεπώς ούτε και από εκεί έχω να διαγράψω κάτι και οπωσδήποτε, δεν θα ξεγράψω τίποτα από την προσωπική μου ζωή, από τις ανθρώπινες σχέσεις, ακόμα και από αυτές που έληξαν άσχημα. Είμαι υπέρμαχος της φράσης: «Είμαι εγώ, καθετί που μου έχει τύχει».

_«Η Μαρίλια ξεκινά με μια φράση που σοκάρει: “Θέλω να πεθάνει!”. Πείτε μου ειλικρινά πόσες φορές γράψατε, σβήσατε, ξαναγράψατε αυτή την πρόταση μέχρι να της επιτρέψετε να παραμείνει;»

Ούτε μία και μιλάω πολύ ειλικρινά! Ναι, είναι σοκαριστικό κάποιος να ζητάει με τόσο πάθος τον θάνατο κάποιου άλλου, όποιος κι αν είναι αυτός, όμως ας λάβουμε υπόψη μας ότι άλλοι απλώς το εύχονται και άλλοι το πράττουν. Αυτοί που το εύχονται δεν φτάνουν ποτέ να το πράξουν και πολύ λιγότερο το εννοούν. Η Μαρίλια μιλούσε απερίσκεπτα και ανώριμα. Ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία. Εχω συναντήσει τέτοιους χαρακτήρες που όταν έρθει η ώρα της ωριμότητας, η προσγείωση είναι πολύ δύσκολη.

_«Η φιλία στο νέο σας βιβλίο είναι σαν σωσίβιο, δεν σε σώζει πάντα, αλλά σ’ εμποδίζει να βουλιάξεις. Εσάς, ποια φιλία σάς εμπόδισε να βουλιάξετε, σε στιγμή που δεν το περιμένατε ούτε εσείς;»

Στη μέχρι τώρα ζωή μου, ήρθαν κοντά μου φίλες που υπήρξα εγώ γι’ αυτές το σωσίβιο. Εδωσα πολύ περισσότερα απ’ όσα πήρα και δεν εννοώ τίποτα υλικό. Στήριξα, υποστήριξα, παρηγόρησα και… προδόθηκα. Τελικά πίστεψα πως αυτό είναι το άστρο μου και το πήρα απόφαση. Μέχρι που, αναπάντεχα, μπήκε στη ζωή μου η Κλαίρη Θεοδώρου, σε μια πολύ δύσκολη περίοδο της ζωής μου και τότε είδα πως υπάρχουν και ισότιμες φιλίες. Φιλίες που δίνεις και παίρνεις, που σώζεις και σώζεσαι. Μαζί της έζησα αρρώστιες, θανάτους, δυσκολίες, κλάψαμε και γελάσαμε μαζί και για να είμαι ειλικρινής, αυτή η σχέση ήρθε την πιο κατάλληλη στιγμή.

_«Η “κόκκινη γραμμή” στα βιβλία σας συχνά είναι η ίδια η ζωή: εκεί που δεν επιτρέπεται να πας παραπέρα γιατί αλλιώς θα χαθείς. Στη δική σας ζωή, ποια γραμμή περάσατε και δεν επιστρέψατε ποτέ πίσω;»

Δεν υπάρχει κόκκινη γραμμή που να πέρασα και να επέστρεψα. Για μένα κόκκινη γραμμή είναι το όριο, το τελικό σημείο απ’ όπου όταν φτάσω, δεν υπάρχει γυρισμός. Δεν είμαι άνθρωπος της δεύτερης ευκαιρίας. Ούτε ποτέ τη ζήτησα, ούτε και την έδωσα όμως. Κάθε τέλος, σηματοδοτεί μια νέα αρχή και μετά την κόκκινη γραμμή υπάρχει ένα νέος ορίζοντας, το «μπροστά» είναι μονόδρομος και αυτό το απόλυτο του χαρακτήρα μου, δεν άλλαξε από τότε που ήμουν νέα, μέχρι σήμερα.

Τα βιβλία μόλις εκδοθούν ανήκουν στους αναγνώστες

_ «Οταν το “Σπίτι δίπλα στο ποτάμι” μεταφέρεται στην τηλεόραση, δεν είναι πια “δικό σας”. Οι ήρωες αποκτούν άλλη φωνή, άλλο σώμα, άλλη ανάσα. Αν η Βενετία, η Θεανώ, η Μαρίλια σας ζητούσαν να μην “παραδοθούν” στην τηλεοπτική σκηνή, τι θα τους απαντούσατε;»

«Το σπίτι δίπλα στο ποτάμι» δεν ήταν δικό μου από τη στιγμή που βγήκε στις προθήκες των βιβλιοπωλείων. Ανήκε στους αναγνώστες, όπως και όλα τα υπόλοιπα βιβλία. Οσο είναι χειρόγραφα, ναι, είναι μόνο δικά μου. Μετά ανοίγουν τα πανιά τους και φεύγουν μακριά. Αυτό που θα δούμε στις οθόνες μας, είναι η σειρά. Το βιβλίο θα έχει πάντα τη φωνή, το σώμα και την ανάσα που κάθε αναγνώστης έδωσε με τη φαντασία του στις ηρωίδες μου όταν το διάβαζε. Οσο για το αίτημα των ηρωίδων μου, θα έλεγα ότι η τηλεοπτική σκηνή είναι εφήμερη και δεν πρέπει να τις απασχολεί. Οι σελίδες ενός βιβλίου όμως, μένουν αναλλοίωτες στον χρόνο και εκεί είναι ο φυσικός τους χώρος. Δεν κινδυνεύουν λοιπόν από καμία μεταφορά…