Η Μπριζίτ Μπαρντό ήταν η πιο μεγάλη πρέσβειρα του γαλλικού σινεμά σε όλο τον κόσμο. Υπήρξε η πιο ποθητή γυναίκα που κόσμησε ποτέ τη μεγάλη οθόνη αλλά και μια γυναίκα που αφιέρωσε από νωρίς τη ζωή της στα ζώα, χωρίς όμως παράλληλα να κρύβει τις μισαλλόδοξες πεποιθήσεις της κάνοντας συχνά έντονα ρατσιστικές δηλώσεις κατά των μεταναστών και υποστηρίζοντας ανοικτά την Εθνική Συσπείρωση  του Zαν-Μαρί και μετέπειτα της Μαριάν Λε Πεν.

Γεννημένη στο Παρίσι στις 28 Σεπτεμβρίου 1934, σπούδασε αρχικά μπαλέτο κερδίζοντας μια θέση στο φημισμένο Ωδείο του Παρισιού. Ηταν μόλις 15 ετών όταν ξεκίνησε την καριέρα της ως μοντέλο με ένα εξώφυλλο στο περιοδικό «Elle», το 1950, με αποτέλεσμα να κάνει το πέρασμα στη μεγάλη οθόνη έπειτα από πολλές προτάσεις που δεχόταν. Πριν από τον φεμινισμό, πριν από τη Νουβέλ Βαγκ, η Μπριζίτ Μπαρντό έγινε η ενσάρκωση της νεότητας, της ανεμελιάς, της σεξουαλικής απελευθέρωσης και όλα ξεκίνησαν με την εμφάνισή της στην ταινία του Ροζέ Βαντίμ «Και ο Θεός έπλασε τη γυναίκα»(1956) και τις ερωτικές περιπέτειες της 18χρονης Ζιλιέτ στο Σεν Τροπέ.

Ηταν η ταινία που την έκανε σταρ πρώτου μεγέθους και την έφερε στην πρώτη γραμμή των «σειρήνων» της μεγάλης οθόνης παγκοσμίως. Ο Ροζέ Βαντίμ ήταν ο άνθρωπος που την ερωτεύτηκε σφόδρα όταν εκείνη ήταν ακόμα ανήλικη και τελικά την παντρεύτηκε όταν οι γονείς της το επέτρεψαν, στα 18 της χρόνια.

Συνέχισε να… αναστατώνει τα πλήθη στη μεγάλη οθόνη με ταινίες όπως «Η αλήθεια» του Ανρί-Ζορζ Κλουζό», η «Ιδιωτική ζωή» του Λουί Μαλ (μαζί με τον Μαρτσέλο Μαστρογιάνι) και η «Περιφρόνηση» του Ζαν-Λικ Γκοντάρ, ενώ παράλληλα η πίεση από τους θαυμαστές και τα media την έπνιγαν. «Η τρέλα που με περιέβαλλε πάντα φαινόταν εξωπραγματική. Ποτέ δεν ήμουν πραγματικά προετοιμασμένη για τη ζωή μιας σταρ», έλεγε εκ των υστέρων, ενώ είχε κάνει απόπειρα αυτοκτονίας το 1960.

Η μεγάλη της αγάπη για τα ζώα είχε εκδηλωθεί νωρίτερα αλλά το 1973 εγκατέλειψε την υποκριτική για να αφοσιωθεί σε αυτά. Συμμετείχε σε μια σειρά από διαμαρτυρίες υπέρ των δικαιωμάτων των ζώων, έκανε καμπάνιες για τη διάσωσή τους, προέτρεπε δημόσια τη μη κατανάλωση κρέατος αλόγων, τη μη συμμετοχή τους σε πειράματα και ήταν ασφαλώς αντίθετη στη συμμετοχή των ζώων στο τσίρκο και τον εγκλεισμό τους στους ζωολογικούς κήπους. Το 1986 δημιούργησε το Ιδρυμα που φέρει το όνομά της με στόχο την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των ζώων, έκανε εκπομπές στην τηλεόραση για αυτά και έγραψε μια σειρά από επιστολές-παρεμβάσεις για το θέμα σε πολιτικούς διαφόρων κρατών.

Τέσσερις γάμοι

Η Μπριζίτ Μπαρντό είχε παντρευτεί τέσσερις φορές με τους Ροζέ Βαντίμ (1952-1957), Ζακ Σαριέ (1959-1962), με τον οποίο απέκτησε τον γιο της, Νικολά, το 1960, Γκάντερ Σακς (1966-1969) και με τον πρώην σύμβουλο του Zαν-Μαρί Λεπέν, Μπερνάρ ντ’ Ορμάλε, τον οποίο παντρεύτηκε το 1992.

Ο Γάλλος πρόεδρος, Εμανουέλ Μακρόν, τη χαρακτήρισε σε ανάρτησή του «θρυλική προσωπικότητα του αιώνα. Η Μπριζίτ Μπαρντό ενσάρκωσε την ελεύθερη ζωή».

Ακραίες δηλώσεις κατά μεταναστών και ομοφυλόφιλων

Δεν ήταν λίγες οι φορές που η Γαλλίδα ηθοποιός κάθισε στο εδώλιο της κατηγορουμένης και βρέθηκε ένοχη για τις ρατσιστικές της δηλώσεις και επιστολές της κατά των μουσουλμάνων που «καταστρέφουν τη Γαλλία», όπως υποστήριζε, των ομοφυλόφιλων, των ανέργων, ακόμα και κατά των γυναικών που κατήγγειλαν σεξουαλική κακοποίηση και συντάσσονταν με το κίνημα «MeToo».

Τόσο στη δεκαετία του ’90 όσο και αργότερα βρέθηκε κατηγορούμενη για τις ακραίες δηλώσεις της κυρίως κατά των μεταναστών και των μουσουλμάνων. Στο βιβλίο της «Κραυγή στη σιωπή» (2003) καταφέρθηκε κατά της «μίξης των φυλών», όπως έλεγε χαρακτηριστικά και έγραφε υπέρ των προηγούμενων γενεών Γάλλων «που έδωσαν τη ζωή τους για να διώχνουν τους μετανάστες από τη χώρα». Το 2008 καταδικάστηκε για πρόκληση ρατσιστικής βίας μετά από μια επιστολή που είχε στείλει στον τότε υπουργό Εσωτερικών, Νικολά Σαρκοζί, και στην οποία ανέφερε ότι «οι μουσουλμάνοι καταστρέφουν τη χώρα επιβάλλοντας τις πρακτικές τους».

Αργότερα σε συνεντεύξεις της καταφερόταν κατά των γυναικών που κατήγγειλαν σεξουαλική παρενόχληση και κακοποίηση, αποκαλώντας τις «υποκρίτριες» και «γελοίες». Υποστήριξε δημόσια το Εθνικό Μέτωπο του Zαν-Μαρί Λεπέν και αποκάλεσε την κόρη του, Μαριάν, «Zαν Ντ’ Αρκ του 21^ου αιώνα».

Ερμήνευσε τραγούδια του Σπανού

Η Μπαρντό είχε καριέρα και στο τραγούδι και η πιο χαρακτηριστική περίπτωση είναι το «Je t’ aime… moi non plus» που της είχε γράψει το 1967 ο σύντροφός της τότε, Σερζ Γκενσμπούρ, αλλά μετά τις πιέσεις του συζύγου της Μπαρντό, Γκάντερ Σακς, το τραγούδι δεν κυκλοφορεί και επαναηχογραφείται έπειτα από δύο χρόνια με την Τζέιν Μπίρκιν.

Η Μπαρντό τραγούδησε και Γιάννη Σπανό, όταν ο Ελληνας συνθέτης βρισκόταν στο Παρίσι χτίζοντας την καριέρα του. Ηταν το 1962 όταν ο Λουί Μαλ επέλεξε τον Γιάννη Σπανό για τη μουσική της ταινίας «Ιδιωτική ζωή» κι εκείνος έγραψε το τραγούδι «Sidonie» για να το τραγουδήσει η Γαλλίδα σταρ. Η συνεργασία τους κυκλοφόρησε και ως σινγκλ κάνοντας μεγάλη επιτυχία, ενώ η Μπαρντό τραγούδησε κι άλλες συνθέσεις του Γιάννη Σπανού, όπως τα «Les amis de la musique», «Rosed’eau» και «Une histoire de plage» του 1963.