Εξαιρετικά δραστήριος, είναι, επίσης, καλλιτεχνικός διευθυντής στο ΔΗΠΕΘΕ Σερρών, ενώ από το 2023 είναι και σύμβουλος Πολιτισμού της Περιφέρειας Θεσσαλίας. Είναι γεγονός ότι ο Γιώργος Ανδρέου μπορεί να βλέπει τον πολιτισμό έξω από την παρτιτούρα των τραγουδιών του και έχει συνολική θεώρηση και άποψη για το μέγιστο αυτό αγαθό.

Το αφιέρωμα στην πορεία του, που γίνεται σήμερα και αύριο , 21 και 22 Ιουλίου, στο Επταπύργιο, μια γιορτή στη δημιουργία του, με αγαπημένους ερμηνευτές, ήταν και η αφορμή για να τον συναντήσουμε και να ξεδιπλώσουμε το κουβάρι όλων αυτών με τα οποία ασχολείται.

«Στο Επταπύργιο, έναν ιστορικό χώρο που πέρασε από σαράντα (δραματικά) κύματα, συναντώ πολύτιμους και αγαπημένους συνεργάτες, από διαφορετικές γενιές του ελληνικού τραγουδιού, ερμηνευτές και μουσικούς», λέει ο Γιώργος Ανδρέου στον «Ε.Τ.» της Κυριακής.

Σπουδαία ονόματα

«Συναντώ, λοιπόν, τους Γιώργο Νταλάρα, Τάνια Τσανακλίδου, Ελένη Τσαλιγοπούλου, Γιάννη Κότσιρα, Χρήστο Θηβαίο, Μανώλη Φάμελλο, Δημήτρη Ζερβουδάκη, Κορίνα Λεγάκη, Στάθη Παχίδη και Μάνο Αχαλινωτόπουλο, στις 21 και 22 Ιουλίου, με τη συμμετοχή της Συμφωνικής Ορχήστρας του Δήμου Θεσσαλονίκης (διευθύνει ο καταξιωμένος αρχιμουσικός Τάσος Συμεωνίδης) και μίας μπάντας έξι διακεκριμένων μουσικών (Καλαμάρας, Γαργάλας, Αλμπανούδης, Σταυρίδης, Παφρανίδης, Χατζηκωνσταντίνου), δύο συναυλίες πολυσυλλεκτικές, μια γιορτή με τα τραγούδια μου που έχουν αγαπηθεί και αντέχουν στον χρόνο, με μουσικές μου από το θέατρο και τον κινηματογράφο, με καινούργιο υλικό που θα μοιραστώ πρώτη φορά με το κοινό. Επιστρέφω στη Θεσσαλονίκη σχεδόν πενήντα χρόνια μετά την πρώτη μου παρουσία στην πόλη, στην οποία οφείλω ένα τεράστιο κομμάτι της καλλιτεχνικής και της ψυχικής μου διαμόρφωσης.

Ευχαριστώ το Κέντρο Πολιτισμού Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας, ευχαριστώ την Αννα Μυκωνίου, τον Θανάση Κολαλά (και την ομάδα τους) για την τιμητική πρόσκληση. Το Φεστιβάλ Επταπυργίου που δημιούργησαν, σ’ έναν μαγικό χώρο συναυλιακών, θεατρικών και ευρύτερων πολιτιστικών δράσεων, δεν είναι… σταθμός διερχομένων πολιτιστικών παραγωγών, είναι ένα πραγματικό φεστιβάλ το οποίο γεννά και δημιουργεί τις δικές του αποκλειστικές καλλιτεχνικές παραγωγές. Και αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό και καίριο για το πεδίο του πολιτισμού στη χώρα μας, είναι ένα κρίσιμο και πολύτιμο υπόδειγμα».

 Είσαι πολυδιάστατη προσωπικότητα. Εκτός από το καλλιτεχνικό και συγγραφικό σου έργο, είσαι και καλλιτεχνικός διευθυντής στο ΔΗΠΕΘΕ Σερρών, απ’ όπου, βέβαια, κατάγεσαι. Καθώς συνδέεσαι με τον τόπο, τι είναι αυτό που θέλεις να του προσφέρεις μέσα από το θέατρό του; Ποιοι είναι οι στόχοι σου ως καλλιτεχνικός διευθυντής;

Ο πατέρας μου υπήρξε (αγαπημένος) δήμαρχος Σερρών για τέσσερις θητείες. Μεγάλωσα με σεβασμό και αγάπη στα κοινά, στην Αυτοδιοίκηση, στην αποκέντρωση, στη μεγάλη δύναμη της περιφερειακής Ελλάδας. Ολες αυτές οι ποιότητες καθοδηγούν την προσπάθειά μου. Είμαι καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ Σερρών, είμαι παιδί της επαρχίας, είμαι ενήλικος δημιουργός με πανελλήνια αναγνωρισιμότητα που πιστεύει ακλόνητα στην ανάγκη να ενισχυθεί με κάθε τρόπο η περιφέρεια. Και ο πολιτισμός, το θέατρο, οι τέχνες – όλα τους είναι σπουδαία εργαλεία ανάταξης και ανάπτυξης αυτού του πολύ κρίσιμου για το μέλλον της Ελλάδας στόχου.

 Από το 2023, είσαι, επίσης, σύμβουλος Πολιτισμού της Περιφέρειας Θεσσαλίας. Πώς νιώθεις έχοντας κατά κάποιον τρόπο τον πολιτισμό ενός ολόκληρου διαμερίσματος πάνω σου; Σε αυτόν τον τόπο τι θέλεις να δώσεις;

Κατάγομαι από τη Θεσσαλία (Καρδίτσα – Ελληνόπυργος) από την πλευρά του πατέρα μου. Μέγα σχολείο και μάθημα ζωής υπήρξε για εμένα το Φεστιβάλ Αστυπάλαιας, όπου ήμουν για σχεδόν είκοσι χρόνια άμισθος-εθελοντής καλλιτεχνικός διευθυντής του. Τα διδάγματα από τον εθελοντισμό, τη συμμετοχή της κοινότητας, τις εναλλακτικές μορφές καλλιτεχνικής δράσης κ.λπ. διαμόρφωσαν καθοριστικά την εμπειρία μου στα θέματα πολιτιστικού σχεδιασμού και πολιτιστικής διαχείρισης. Ο φίλος (από παλιά) Δημήτρης Κουρέτας, όταν εκλέχθηκε περιφερειάρχης Θεσσαλίας, με τίμησε με τη θέση του συμβούλου του στα θέματα και τις δράσεις πολιτισμού της περιφέρειας. Ο καινοτόμος τρόπος του Κουρέτα, το ριζοσπαστικό βλέμμα του, η τεχνοκρατική συγκρότηση και η βαθιά του καλλιέργεια με ώθησαν σε αυτήν τη δραστηριότητα, σε συνεργασία πάντα με αξιόλογους συνεργάτες, αιρετούς και τεχνοκράτες. Πιστεύω πως το αποτέλεσμα μας δικαιώνει – και έχουμε πολλά ακόμη κατά νου, πολλές δημιουργικές πρωτοβουλίες στο πεδίο του πολιτισμού.

 Σε ποια κατάσταση βρίσκεται ο πολιτισμός στις εκτός Αθηνών πόλεις; Είναι πιο τονισμένος το καλοκαίρι;

Είναι γεγονός πως το καλοκαίρι συμβαίνει μια εξαγωγή πολιτιστικών δράσεων από τα μεγάλα αστικά κέντρα προς την περιφερειακή χώρα. Καλό και ευχάριστο όλο αυτό, όμως, κατά τη γνώμη μου, δεν αρκεί αν ο πολιτισμός και οι τέχνες δεν έχουν ενεργητική παρουσία όλο τον χρόνο και ιδιαίτερα στη χειμερινή περίοδο. Εκεί κρίνεται η συμβολή τους στην καθημερινότητα των ανθρώπων, στην ανάγκη τους για ψυχαγωγία και επικοινωνία.

 Η παράσταση «Μαρίκα με είπανε – Μαρίκα με βγάλανε», που κάνατε μαζί με τον Οδυσσέα Ιωάννου, συνεχίζει τον δρόμο της. Στο επίκεντρο θέτετε δύο γυναίκες, την Παπαγκίκα και τη Νίνου. Σε απασχολεί γενικά η γυναίκα στο ελληνικό τραγούδι και σε εμπνέει; Τόσο της παλαιότερης εποχής όσο και της σημερινής;

Πιστεύω πως οι γυναίκες ερμηνεύτριες του τραγουδιού μας, από τις αρχές του εικοστού αιώνα έως τις αρχές της δεκαετίας του ’60, αλλά και έως τις μέρες μας φυσικά, έχουν συμβάλει καθοριστικά στην κοινωνική διαμόρφωση του γυναικείου φύλου, στην αναβάθμισή του και τον αγώνα του για ισότητα και αξιοπρέπεια. Οι γυναίκες αυτές, σε εποχές αδιανόητης δυσχέρειας και εχθρότητας στον κοινωνικό περίγυρο, έδωσαν τεράστια μάχη με τη ζωή και την τέχνη τους, διεκδικώντας τα σημερινά αυτονόητα, ερμήνευσαν αριστουργήματα, μίλησαν στις καρδιές των ανθρώπων και άνοιξαν δρόμους για τις νεότερες ερμηνεύτριες του ελληνικού τραγουδιού. Οι ζωές αυτών των «Μαρικών» συγκίνησαν και ενέπνευσαν το εξαιρετικό θεατρικό κείμενο του Οδυσσέα Ιωάννου και τις δικές μου μουσικές. Μιλάμε για μια παράσταση με ένδεκα νέα τραγούδια που συνομιλούν με δεκαπέντε αριστουργήματα του σμυρναίικου και λαϊκού τραγουδιού.

Ποιο είναι το μέλλον της παράστασης;

Η παράσταση «Μαρίκα με είπανε – Μαρίκα με βγάλανε» (μετά τη μεγάλη επιτυχία της Θεσσαλονίκης, στη συμπαραγωγή ΚΘΒΕ και ΔΗΠΕΘΕ Σερρών) θα παρουσιαστεί από τον Νοέμβριο στην Αθήνα, με μια ομάδα πολύ σημαντικών συντελεστών. Με τη σκηνοθετική ματιά του Αστέρη Πελτέκη, καλλιτεχνικού διευθυντή του ΚΘΒΕ και με πολλές νέες ιδέες στο πεδίο της σκηνογραφίας και της ζωντανής μουσικής εκτέλεσης.

—————————-

(ΒΟΧ 1 – στη δεξιά σελίδα)

ΤΙΤΛΟΣ

«Η δημιουργία

είναι ανάγκη»

Με όλα αυτά τα διοργανωτικά στην ατζέντα μένει χρόνος για σύνθεση και τραγούδια; Τι γράφεις ή τι ετοιμάζεις αυτήν την εποχή;

Η δημιουργία είναι ανάγκη και δεν μπορεί να την περιορίσει τίποτα όταν χτυπά την πόρτα σου! Μόλις παρέδωσα την πρωτότυπη μουσική για την καλοκαιρινή θεατρική παραγωγή του Θεσσαλικού Θεάτρου «Η στρίγγλα που έγινε αρνάκι» του Σαίξπηρ, σε σκηνοθεσία της Ελένης Μποζά, ενώ οργανώνω το πολύ σημαντικό για εμένα διήμερο συναυλιών στο Επταπύργιο (21 και 22 Ιουλίου). Υπό έκδοση η «Ναυς μαγική – η ναυς των ονείρων» σε ερμηνεία της Κορίνας Λεγάκη – ένας κύκλος μελοποίησης ποιητικών αριστουργημάτων με τον δικό μου τρόπο. Επίσης, ένας κύκλος νέων τραγουδιών σε στίχους του Κώστα Φασουλά, με ερμηνευτή τον Δημήτρη Ζερβουδάκη, καθώς και ένα μουσικό θεατρικό έργο σε στίχους και κείμενο του Στάθη Παχίδη. Προετοιμάζονται «Ο μπερντές του Καραγκιόζη» με την Ορχήστρα Νυκτών Εγχόρδων «Θανάσης Τσιπινάκης» και στίχους- αναφορά στο αρχέτυπο του Καραγκιόζη από πολύ σημαντικούς Ελληνες στιχουργούς και τραγουδοποιούς και το «Τέλος της παιδικής ηλικίας», η πρώτη μου ορχηστρική εργασία, με μουσικές μνήμες από την ιδιαίτερη πατρίδα μου, τις Σέρρες, αλλά και από όλο τον «βόρειο άξονα» της Ελλάδας (Ηπειρος, Μακεδονία, Θράκη). Κι άλλα, αρκετά, ακολουθούν… Οπως η έκδοση, το φθινόπωρο, του νέου μου δεύτερου -έχει προηγηθεί ο «Δαίμονας Ξένος»- μυθιστορήματος.

«Η τραπ δεν με αφορά, το πολιτικό χιπ χοπ είναι άλλη ιστορία»

 Μία γνώμη σου για το ελληνικό τραγούδι σήμερα, για τα ακούσματα των νέων παιδιών; Για την τραπ ίσως;

Η τραπ δεν με αφορά με τα ρατσιστικά, αντιφεμινιστικά και σεξιστικά της παραληρήματα. Το πολιτικό χιπ χοπ, όμως, είναι άλλη ιστορία – ΛΕΞ, Bloody Hawk και όλη αυτή η τάση. Τα παιδιά έχουν βλέμμα καλλιτεχνικό και πολιτικό, έχουν ήχο. Εχουν μέλλον. Αρκεί να μη διαγράψουν, άθελά τους, για λόγους στιλιστικούς -δεν είμαστε στο Ντιτρόιτ αλλά στην Ελλάδα- όλη τη ζώσα παράδοση του ελληνικού ήχου, ο οποίος, ειδικά στο πεδίο του τραγουδιού, είναι από τους πλέον σημαντικούς στον κόσμο. Πιστεύω πως οι ταλαντούχοι νέοι ραψωδοί θα συναντηθούν με την ελληνική μουσική ιστορία και θα οδηγηθούν σε πολύ σημαντικές πραγματώσεις.