Εκτός από την τηλεόραση -όπου η σειρά στην οποία συμπρωταγωνιστεί κάνει θραύση- αυτήν   την περίοδο, τη βρίσκουμε στο Θέατρο Εμπορικόν, και την παράσταση “Ένα Κάποιο Κενό” της Βαλέριας Δημητριάδου.

ΑΜΑΛΙΑ ΓΙΑΝΝΙΚΟΥ: Αν έχω καταλάβει καλά, το έργο είναι σπονδυλωτό, με ανεξάρτητες ιστορίες που συνομιλούν μεταξύ τους. Μίλησέ μας λίγο για τον ρόλο σου και τι προσφέρει στο παζλ των χαρακτήρων του έργου.

ΙΩΑΝΝΑ ΑΣΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΥ: Ερμηνεύω την Ξένια, μια γυναίκα γύρω στα σαράντα. Είναι λεχώνα, με ένα μωρό πέντε μηνών, και προσπαθεί να σταθεί όρθια μέσα σε μια νέα πραγματικότητα που της έχει αλλάξει τα πάντα. Είναι η στιγμή που αρχίζει να συνειδητοποιεί τα λάθη της, τα ψέματα που είπε για να μη στεναχωρήσει τους άλλους, και το πόσες φορές δεν τόλμησε να ζήσει τη ζωή που πραγματικά ήθελε.

Σχεδόν όλοι οι χαρακτήρες του έργου ανήκουν στην ίδια οικογένεια. Επτά ιστορίες, επτά άνθρωποι που δεν έζησαν ποτέ όπως ονειρεύτηκαν, γιατί άφησαν το “πρέπει” να τους καθορίσει. Κι όμως, σε μια στιγμή, όλοι αυτοί οι άνθρωποι βρίσκονται ξανά μαζί, γύρω από ένα τραπέζι· ένα τραπέζι που γίνεται καθρέφτης όλων όσων δεν ειπώθηκαν ποτέ.

Α.Γ.: Ποιο είναι το “κενό” που νιώθει η ηρωίδα σου; Ταυτίστηκες κάπου με αυτό;

Ι.Α.: Η Ξένια ζει με την επιλόχεια κατάθλιψη. Νιώθει εγκλωβισμένη στο σώμα της, στη νέα της ταυτότητα, σε μια ζωή που της φαίνεται ξένη. Πιστεύει πως δεν είναι αρκετή ούτε ως μητέρα, ούτε ως γυναίκα. Δεν μιλάει σε κανέναν· φοράει ένα χαμόγελο και δείχνει πως όλα είναι όπως πρέπει. Όμως μέσα της βουλιάζει, μέρα με τη μέρα, στη σιωπή του σπιτιού και στο βάρος των σκέψεών της.

Το κενό της είναι σιωπηλό, αλλά εκκωφαντικό. Και κάπου εκεί, ανάμεσα στην ανάγκη να αγαπήσει και στην αδυναμία να το κάνει, αρχίζει να αναρωτιέται: γιατί πρέπει όλοι να είμαστε ευτυχισμένοι με τα ίδια πράγματα; Αν δεν νιώθεις χαρά εκεί που “οφείλεις” να τη νιώσεις, τι σημαίνει αυτό;

Ναι, ταυτίστηκα με την Ξένια. Κι εγώ στο παρελθόν φοβόμουν να εκφράσω όσα ένιωθα, γιατί σκεφτόμουν πως μπορεί να με κρίνουν. Η δουλειά μου στο θέατρο με απελευθέρωσε, αλλά η ψυχοθεραπεία ήταν το μεγαλύτερο δώρο που έχω κάνει στον εαυτό μου. Είναι δύσκολο να αντέξεις το κενό αλλά αν το κοιτάξεις κατάματα, μπορεί να σε οδηγήσει σε μονοπάτια που δεν φανταζόσουν πως υπήρχαν μέσα σου.

Α.Γ.: Πώς ήταν η συνεργασία σου με τη δημιουργό και σκηνοθέτιδα, Βαλέρια Δημητριάδου;

Ι.Α.: Η Βαλέρια Δημητριάδου είναι από τα πιο φωτεινά και εμπνευσμένα πλάσματα που έχω γνωρίσει. Από την πρώτη στιγμή ένιωσα πως με εμπιστεύεται απόλυτα και μου δίνει χώρο να υπάρξω. Με αγκάλιασε με αληθινή αγάπη κι αυτό το έκανε όχι μόνο για μένα, αλλά για όλους τους συναδέλφους μου.

Ποτέ δεν ένιωσα φόβο ή ανασφάλεια μαζί της. Αντίθετα, ένιωσα πιο δυνατή από ποτέ. Οι πρόβες μας ήταν ένας τόπος ελευθερίας, όπου μπορούσα να αφήσω την ψυχή μου να μιλήσει χωρίς φόβο, χωρίς κρίση. Η Βαλέρια αγαπά πραγματικά τους ηθοποιούς, ίσως γιατί είναι κι η ίδια μία από εμάς. Έχει παιδεία, ευαισθησία, βαθιά καλλιέργεια και ένα συναίσθημα που σε παρασύρει. Εύχομαι να είμαι πάντα τόσο τυχερή και να δουλεύω με ανθρώπους σαν εκείνη.

Α.Γ.: Έχεις νιώσει ποτέ “κενό” στη ζωή σου; Πού εστιαζόταν και πώς το αντιμετώπισες;

Ι.Α.: Νομίζω πως δεν υπάρχει μέρα στη ζωή μου που να μην έχω νιώσει ένα μικρό ή μεγάλο “κενό”. Παλιά το φοβόμουν, προσπαθούσα να το καλύψω με δραστηριότητες, δουλειές, ανθρώπους. Τώρα όμως το βλέπω αλλιώς. Το κενό έχει κάτι αληθινό μέσα του είναι η σιωπή που προηγείται μιας αλήθειας.

Δεν προσπαθώ πια να το διώξω. Το αφήνω να υπάρχει. Το παρατηρώ και το ακούω. Εκεί, μέσα στην παύση του, κρύβονται συχνά οι πιο σημαντικές απαντήσεις για το ποια είμαι και τι χρειάζομαι.

Α.Γ.: Εκτός από την παράσταση, ποια είναι τα σχέδιά σου για το επόμενο διάστημα;

Ι.Α.: Είμαι πολύ χαρούμενη, γιατί αυτή τη χρονιά επιστρέφει στη ζωή μας η σειρά «Το σόι σου», σε μια όμορφη reunion εκδοχή που ξυπνά αναμνήσεις και συναισθήματα. Είναι συγκινητικό να ξαναβρίσκομαι με εκείνους τους υπέροχους συνεργάτες που, μέσα στα χρόνια, έγιναν κάτι περισσότερο από συνάδελφοι έγιναν οικογένεια.

Ανυπομονώ να ξαναζήσουμε όλη αυτή τη μαγεία, με την ίδια αγάπη, το ίδιο χιούμορ και την ίδια αλήθεια που είχε κάνει τη σειρά τόσο ξεχωριστή.