Το χειρόγραφο αποτελεί συλλογή αφηγήσεων της αρχαίας Αιγύπτου και λειτουργεί ως λογοτεχνικό τεκμήριο για την προφορική και την γραπτή παράδοση του πολιτισμού εκείνου. Οι ιστορίες, συνολικά πέντε, αποτυπώνουν πρόσωπα και επεισόδια που, σύμφωνα με το κείμενο, συνέβησαν περίπου χίλια χρόνια πριν από την εποχή της σύνταξης του παπύρου, γεγονός που προσδίδει στην αφήγηση διπλό χρονικό βάθος: τόσο την εποχή του μύθου όσο και την εποχή της καταγραφής.

Από τις πέντε αφηγήσεις, η τέταρτη ξεχωρίζει για το θεαματικό της περιεχόμενο. Στο κείμενο ο πρίγκιπας Χαρντέτφ φέρνει ενώπιον του Χέοπα τον μάγο Τζέντι, ένα πρόσωπο που περιγράφεται ως ηλικίας 110 ετών και παρουσιάζεται με στοιχεία υπερβολής που τονίζουν την ικανότητα και την αντοχή του: σύμφωνα με το ίδιο το κείμενο, ο Τζέντι ισχυρίζεται ότι πίνει 100 στάμνες μπίρα την ημέρα. Η αφήγηση επικεντρώνει σε μία επίδειξη ικανοτήτων που σήμερα θα μπορούσαν να αποδοθούν ως τεχνικές ψευδαίσθησης ή σκηνικού θεάματος — αναφέρεται συγκεκριμένα στην επανακόλληση κομμένων κεφαλών, στοιχείο που προβάλλει τόσο το στοιχείο του θαυμαστού όσο και την πρόθεση του διηγητή να δημιουργήσει έντονο θεατρικό αποτέλεσμα.

Το κείμενο του παπύρου Westcar λειτουργεί ως ντοκουμέντο για την παρουσία τεχνικών θεάματος και την κοινωνική απήχηση των αφηγημάτων θαύματος στην αρχαία αιγυπτιακή κοινωνία. Η σύνδεση της αφήγησης με την αυλή ενός ιστορικού προσώπου όπως ο Χέοπας και η λεπτομερής καταγραφή χαρακτηριστικών του μάγου —η ηλικία, οι συνήθειες, η δημόσια επίδειξη— προσφέρουν υλικό για την ανάλυση της σχέσης ανάμεσα σε τελετουργικό, θεατρικό και μυθοπλαστικό λόγο στην προϊστορική περίοδο. Η αφήγηση της τέταρτης ιστορίας παραμένει σημαντική για τους μελετητές της αρχαίας μαγείας και της πολιτισμικής ιστορίας, καθώς παρέχει άμεσα στοιχεία για τη μορφή και το περιεχόμενο του θεάματος που αναγνωριζόταν και κατέγραφε η εποχή.