Στην εκπομπή «Καλημέρα είπαμε;», το πρωί του Σαββάτου 13 Δεκεμβρίου, ο ίδιος περιέγραψε την προσπάθεια να μην αφήσει την κληρονομιά να καθορίσει την επαγγελματική του ταυτότητα: «Προσπαθώ να μη σκέφτομαι το βαρύ όνομα που κουβαλάω και να επικεντρώνομαι στη δουλειά μου και σε αυτό που μου αρέσει. Όλοι οι άνθρωποι έχουν μεγαλώσει με κάποιους γονείς και έχουν πράγματα να διαχειριστούν. Εγώ προσωπικά να το κάνω πιο προσωπικά. Προσπαθώ να μη δίνω τόση σημασία γιατί πάντα κάποιος θα έχει κάτι να πει πάνω σε αυτό, είναι πράγματα που με αγχώνουν και με κάνουν να σκέφτομαι αν αξίζω». Ο Στέργιος, που κάνει τα δικά του βήματα στον χώρο της υποκριτικής, τόνισε ότι επιδιώκει να εστιάζει στους προσωπικούς και επαγγελματικούς του στόχους και να μην επιτρέπει στη σύγκριση να τον αποθαρρύνει ή να τον κρατήσει πίσω. Ζήτησε να κρίνεται για τις επιδόσεις του και τις επιλογές του στη σκηνή και στην οθόνη, υπογραμμίζοντας την πρακτική πλευρά της δουλειάς: πρόβες, παραστάσεις, συνεργασίες, και την ανάγκη για σταθερή εργασιακή πορεία που θα του επιτρέψει να αποδείξει τις ικανότητές του.

Στην ίδια συνέντευξη ανέφερε επίσης τις προσωπικές του αναμνήσεις από τον καλλιτεχνικό κόσμο: «Είχα πολύ όμορφες στιγμές μέσα σε συναυλίες, μέσα σε παραστάσεις. Ήρθα σε επαφή με πολύ όμορφα πράγματα που μου άλλαξαν τη ζωή», σημείωσε, αναγνωρίζοντας την επιρροή που άσκησε το περιβάλλον των παραστάσεων στην επιλογή του. Παρά τις θετικές εμπειρίες, η σκέψη της σύγκρισης παραμένει διαρκής: «Περνάει αρκετές στιγμές μέσα στην ημέρα από το μυαλό μου ότι πρέπει να αποδεικνύω ότι αξίζω λόγω του ονόματος που κουβαλάω, αλλά προσπαθώ να επικεντρώνομαι σε άλλα πράγματα που έχουν σημασία και να μην ασχολούμαι εν τέλει τόσο πολύ με τον εαυτό μου». Ο ίδιος παραδέχθηκε καθαρά: «Αν έλεγα ότι δεν με αγχώνει η σύγκριση με τον πατέρα μου θα ήταν πραγματικά ψέμα. Σίγουρα με αγχώνει, Προσπαθώ να σκέφτομαι ότι εγώ θα πετύχω τους δικούς μου στόχους», είπε, επαναφέροντας την έμφαση στον προσωπικό σχεδιασμό και την επιμονή στη δουλειά.

Ο Στέργιος εξήγησε ότι δεν πρόλαβε να συζητήσει με τον πατέρα του την απόφασή του να ακολουθήσει την υποκριτική, καθώς όταν την πήρε εκείνος είχε φύγει από τη ζωή: «Όταν αποφάσισα να γίνω ηθοποιός ο πατέρας μου είχε πεθάνει. Δεν το είχαμε συζητήσει ποτέ», είπε. Σε ερώτηση για το τι του λείπει από τις κοινές στιγμές με τον πατέρα του, απάντησε αναλυτικά: «Μου λείπουν τα καθημερινά πράγματα με τον πατέρα μου, όχι τα πολύ μεγάλα. Δύο πράγματα που μου λείπουν είναι ότι ρίχναμε σουτάκια στην αυλή του σπιτιού και εγώ ήμουν τέρμα και το άλλο ότι μαθαίναμε ισπανικά μαζί». Οι αναφορές εστιάζουν στη δομή της καθημερινότητας και στις μικρές πράξεις που χαρακτήριζαν τη σχέση τους. Ο νέος ηθοποιός δηλώνει ότι συνεχίζει να εργάζεται και να προχωρά με στόχο τη συγκρότηση μιας δικής του καλλιτεχνικής ταυτότητας, προβάλλοντας την επαγγελματική συνέπεια ως κύριο άξονα της πορείας του.