Πριν εκατό περίπου χρόνια, τον Ιούνιο του 1913, μια τέτοια σκληρή δοκιμασία περνά ο τότε δήμαρχος Αθηναίων Σπυρίδων Μερκούρης -προπάππος της Μελίνας Μερκούρη- έχοντας σοβαρό πρόβλημα με το στομάχι του. Επειδή οι γιατροί στην Ελλάδα δεν μπορούν ν’ αντιμετωπίσουν τη δύσκολη περίπτωσή του, καταφεύγει σε διάσημη κλινική της Βιέννης. Εκεί, όμως η κατάστασή του χειροτερεύει και έχοντας την βεβαιότητα πως φτάνει το τέλος του, ο Μερκούρης επικαλείται την Παναγία.

Σύμφωνα με δικές του περιγραφές, λίγη ώρα μετά εμφανίζεται μπροστά του μια γυναίκα με γαλήνια μορφή και ράσο, η οποία τον καθησυχάζει. Εν συνεχεία ο Μερκούρης πέφτει εξασθενημένος σε ένα γαλήνιο ύπνο, από τον οποίο όταν ξυπνά είναι απολύτως καλά. Ο Σπυρίδων Μερκούρης αφηγείται για εκείνες τις δραματικές στιγμές :“Μια των τελευταίων τούτων απαισίων νυκτών, κατά τις οποίες διαρκώς ήμουν φυλασσόμενος υπό της συζύγου μου και μιας νοσοκόμου, είδον έναντι της κλίνης μου αιφνιδίως μία γυναίκα εκπάγλου ωραιότητας, με τελειοτάτην ενδυμασίαν καλογραίας, φορούσαν επί της κεφαλής της νησιώτικο κάλυμμα.

Η καλλονή αυτή την οποία δεν είδα σε κανένα μέρος του κόσμου, με κοίταξε με ύφος σοβαρό και απειλητικό, σαν να είχε κάτι εναντίον μου. Εγώ κατεπλάγην με αυτό και πρώτος έλυσα την σιωπή. Σαν δε να εμπνεύστηκα και να θαμπώθηκα από το μεγαλείο αυτό της είπα: Παναγία μου τι σου έπταισα και τιμωρούμαι έτσι;

Τότε εκείνη άλλαξε το σοβαρό ύφος και με προσέβλεψε με ένα μειδίαμα εκτάκτου γλυκύτητος, το οποίο δεν θα λησμονήσω ποτέ, και μου είπε: Ησύχασε και θα γίνεις καλά. Μετά από λίγο η αιμοπτυσία έπαυσε καθώς και οι άλλες φοβερές ενοχλήσεις, ήσθάνθην δε την υγείαν μου βελτιωθείσα αισθητώς. Την πρωϊαν ελθόντες οι ιατροί, αντι ως ανέμεναν νεκρό, με εύρον εις καλλιτέραν κατάστασιν. Επανειλημμένως δε αναρωτιόταν πως συνέβη η απότομος αυτή μεταβολή της υγείας μου. Μετά μία εβδομάδα επανήλθον εις Αθήνας υγιής”.

Παρ’ ότι ο γιατρός ο ίδιος, ο Μερκούρης θεωρεί ότι η Παναγία του έχει σώσει τη ζωή. Ελάχιστους μήνες μετά την επιστροφή του υγιής πλέον στην Αθήνα, στις 7 Φεβρουαρίου 1914, ο πολλές φορές δήμαρχος Αθηνών στέλνει στην Τήνο με τετραώρωφη κανδήλα. Σε επιστολή που τη συνοδεύει απευθυνόμενος προς τους Επιτρόπους του Ιερού Ναού Ευαγγελίστριας στη Τήνο, αναφέρει τα εξής :“Λαμβάνω την τιμήν ν’ αποστείλω προς Υμάς κιβώτιον περιέχον κανδήλαν, την οποίαν μετ’ ευλαβείας προσφέρω εις τον Ιερόν Ναόν της Ευαγγελιστρίας εις ένδειξιν βαθείας ευγνωμοσύνης μου, επί τη διασώσει μου εξ σοβαροτάτης νόσου, συνεπεία εγχειρήσεως, ην υπέστην εν Βιέννη κατά τον Ιούνιον του παρελθόντος έτους 1913. Σας παρακαλώ δε θερμώς όπως ευαρεστηθήτε και αναρτήσετε την κανδύλαν εις τον χώρον τον οποίον τον οποίον από κοινού ωρίσαμεν, κατά την εν Τήνω έλευσίν μου. Δεχθείτε, αξιότιμοι Κύριοι, την διαβεβαίωσην της ιδιαζούσης προς Υμάς υπολήψεως”

Οκτώ χρόνια μετά, Αύγουστο του 1922, ο Μερκούρης δείχνει ότι δεν ξεχνά το χρέος του προς την Μεγαλόχαρη προσφέροντας εκ νέου στην Παναγία της Τήνου ένα ορειχάλκινο σταυρό που τοποθετεί ο ίδιος πάνω από το εικονοστάσιο στο ναό της Ευαγγελίστριας,