Το γεγονός αποκρύπτεται στην Ελλάδα, αλλά ούτε στη Μεταπολίτευση γίνεται ευρύτερα γνωστό ή, όταν αναφέρεται, υπάρχει σύγχυση για τα κίνητρα της πράξης. Ας γνωρίσουμε λοιπόν ποιος ήταν αυτός ο «τρελός» που τιμούν οι Ιταλοί σαν ήρωα της Δημοκρατίας και αγνοούν οι συμπατριώτες του.

Παιδί πενταμελούς οικογένειας της Κέρκυρας, διοχετεύει τη δημιουργικότητα και την ευαισθησία του φτιάχνοντας μουσικό συγκρότημα και γράφοντας κείμενα καταγγελίας στο τοπικό περιοδικό που εκδίδει με τους φίλους του. Την πρώτη ημέρα της δικτατορίας τυπώνει αυτοσχέδιες προκηρύξεις, αλλά όταν εμφανίζεται υπάκουος στο γραφείο του διοικητή της αστυνομίας, όπου τον καλούν για συστάσεις, αισθάνεται τέτοια ντροπή, που αποφασίζει να φύγει από τη χώρα. Ο πατέρας του τον βοηθά, αλλά του δίνει μία συμβουλή, γνωρίζοντας τον ατίθασο χαρακτήρα του: Εκεί που πηγαίνει να κάτσει ήσυχος γιατί οι δικτατορίες δεν αστειεύονται: «Σε σκοτώνουν και δεν δίνουν λογαριασμό σε κανέναν».

Την επόμενη χρονιά σπουδάζει στην Ιταλία, αρχικά τηρώντας την πατρική συμβουλή, μέχρι το καλοκαίρι του 1968. Τότε γράφεται στη νεολαία της Ενωσης Κέντρου, την ΕΔΗΝ. Γρήγορα γίνεται εκπρόσωπος Tύπου και δημοσίων σχέσεων. Τον Ιούνιο του 1970, δίνει ανώνυμη συνέντευξη στο ιταλικό περιοδικό «SIGLA» στο οποίο μιλά ανοιχτά για τον φιλοχουντικό ρόλο του εκεί ελληνικού προξενείου, το οποίο μισθοδοτεί Ελληνες σπουδαστές ώστε να καταδίδουν συμφοιτητές τους. Η συνέντευξη εκνευρίζει το προξενείο και ταρακουνά τον Γεωργάκη που φοβάται ότι οι άνθρωποι της χούντας, όπως του λένε χαρακτηριστικά, «Θα του φτιάξουν τη γραβάτα».

Οι υποψίες ενισχύονται όταν το γράμμα που λαμβάνει από τον πατέρα του, στις 18 Σεπτέμβρη, εκτός των πέντε χιλιάδων δραχμών που λαμβάνει μηνιαία, περιέχει έκκληση να σταματήσει τις αντικαθεστωτικές ενέργειες γιατί αυτές έχουν συνέπειες στην οικογένειά του στην Κέρκυρα. Τέλος, αναφέρει ότι λήγει η αναβολή του και πρέπει να πάει φαντάρος. Η εικόνα ότι η δράση του αποτελεί πηγή κινδύνων για την οικογένειά του και η υποχρέωση να θητεύσει σε ένα δικτατορικό καθεστώς, προστίθενται στις ήδη υπάρχουσες ενοχές του για το βαρύ οικονομικό κόστος που επωμίζονται οι δικοί του για τις σπουδές του.

Αισθάνεται τον κλοιό να σφίγγει και το ίδιο βράδυ παίρνει την τραγική απόφαση. Οχι μόνο δεν θα επιστρέψει, αλλά θα πραγματοποιήσει «ηρωική έξοδο» καταγγέλλοντας τη χούντα. Γράφει αποχαιρετιστήριο γράμμα στον πατέρα του και κατευθύνεται με το αυτοκίνητό του στην πλατεία Ματεότι. Είναι 3 τα ξημερώματα της 19^ης Σεπτεμβρίου όταν ο Γεωργάκης στέκεται στο κέντρο της έρημης πλατείας πετώντας αντιδικτατορικές προκηρύξεις και εν συνεχεία περιλούζεται με βενζίνη. Ο εκεί πρόξενος Κωνσταντίνος Φωτήλας γράφει στην αναφορά του προς τη δικτατορική κυβέρνηση: «Ως ανέφερον εκ των υστέρων αυτόπται μάρτυρες, ούτος καθ’ ην στιγμήν εκαίετο, εκραύγαζε συνθήματα κατά της Εθνικής ημών Κυβερνήσεως ως: ζήτω η Ελλάς, κάτω οι τύραννοι, κάτω οι Συνταγματάρχαι φασίστες κ.λπ. Επίσης έρριπτε γύρω του προκηρύξεις, το περιεχόμενο των οποίων δυστυχώς δεν επληροφορήθην εισέτι».

Εξίσου συγκλονιστική είναι η περιγραφή των οδοκαθαριστών που είναι οι μοναδικοί αυτόπτες μάρτυρες της θυσίας: «Πήγαμε να δούμε τι συμβαίνει και αντικρίσαμε τη φιγούρα ενός ανθρώπου τυλιγμένου στις φλόγες που τρέχοντας φώναζε «Ζήτω η ελεύθερη Ελλάδα», «Το έκανα για την Ελλάδα μου». Τρέξαμε προς το μέρος του με τα σακάκια μας και άλλα ρούχα προσπαθώντας να σβήσουμε τη φωτιά. Η ανθρώπινη δάδα μάς ξέφυγε, αποφασισμένη να καεί μέχρι τέλους. Μετά σβήσαμε τη φωτιά. Το θέαμα ήταν ανατριχιαστικό και φοβερό, τρομερή η μυρωδιά που προερχόταν από καμένες σάρκες. Το σοκ ήταν απερίγραπτο. Δεν μπορώ ακόμη και τώρα να συνέλθω και δεν ξέρω αν ποτέ καταφέρω να το ξεπεράσω. Δεν είμαι σε θέση να περιγράψω οτιδήποτε άλλο. Μου είναι αδύνατο να συνεχίσω να μιλώ. Ατομα σαν κι αυτόν υπάρχουν ένα στο εκατομμύριο». Οκτώ ώρες αργότερα, στις 11 το πρωί, ο ανθρώπινος πυρσός σβήνει, υποκύπτοντας στα βαριά εγκαύματα όλων των βαθμών.

Η δικτατορία αποδίδει την πράξη σε ψυχολογικά προβλήματα, με τους ανθρώπους της στην Ιταλία να διασπείρουν φήμες πως ο Γεωργάκης αντιμετώπιζε συχνά κρίσεις μελαγχολίας, ενώ μιλούν και για ερωτική απογοήτευση. Οι λογοκριμένες ελληνικές εφημερίδες δεν αναφέρουν το γεγονός, ενώ οι συνταγματάρχες, φοβούμενοι αντικαθεστωτικές εκδηλώσεις, απαγορεύουν τη μεταφορά της σορού στην Ελλάδα. Η κηδεία γίνεται στις 23 Σεπτεμβρίου, στη Γένοβα, ενώ ο Κώστας Γεωργάκης επιστρέφει για πάντα στην Κέρκυρα στις 18 Ιανουαρίου 1971, με μυστική επιχείρηση.

«Ζήτω η Δημοκρατία, κάτω οι τύραννοι»

Τα μεσάνυχτα της 18^ης Σεπτεμβρίου 1970, ο Κώστας Γεωργάκης, έχοντας πάρει τις οριστικές του αποφάσεις, γράφει ένα τελευταίο γράμμα στον πατέρα του, στο οποίο διαλύει τις όποιες αμφιβολίες για τα αίτια της πράξης του: «Αγαπημένε μου πατέρα. Συγχώρεσέ μου αυτή την πράξη, χωρίς να κλάψεις. Ο γιος σου δεν είναι ένας ήρωας. Είναι ένας άνθρωπος, όπως οι άλλοι, ίσως με λίγο φόβο παραπάνω. Φίλησε τη γη μας για μένα. Μετά από τρία χρόνια βίας δεν αντέχω άλλο. Δεν θέλω εσείς να διατρέξετε κανέναν κίνδυνο, εξαιτίας των δικών μου πράξεων. Αλλά εγώ δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά παρά να σκέπτομαι και να ενεργώ σαν ελεύθερο άτομο. Σου γράφω στα ιταλικά για να προκαλέσω αμέσως το ενδιαφέρον όλων για το πρόβλημά μας. Ζήτω η Δημοκρατία. Κάτω οι τύραννοι. Η γη μας που γέννησε την ελευθερία θα εκμηδενίσει την τυραννία! Εάν μπορείτε, συγχωρέστε με. Ο Κώστας σου».

Ακόμα και μετά τον θάνατό του, η θυσία του Γεωργάκη αποτελεί κίνδυνο για το καθεστώς. Το καλοκαίρι του 1972, στο αντιφεστιβάλ Βενετίας προβάλλεται η ταινία «Γαλανή χώρα» που αναφέρεται στη ζωή και τον τραγικό θάνατο του Ελληνα φοιτητή. Τις συνέπειες που θα είχε για το προφίλ της «επαναστάσεως» η προβολή της ταινίας, επισημαίνονται από το ελληνικό προξενείο της Ρώμης: «Το έργον, προβαλλόμενον, είναι δυνατόν να βλάψει τα μέγιστα το όνομα της Ελλάδος και τον ελληνικόν τουρισμόν». Αφού ο προξενικός υπάλληλος κάνει μια σύντομη κινηματογραφική κριτική, χαρακτηρίζοντας την ταινία «καλυτέρα και πλέον επικίνδυνη της ταινίας Ζ», προχωρά στις προτάσεις για την αντιμετώπιση του προβλήματος. Είτε η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να κάνει διαβήματα διαμαρτυρίας στην αντίστοιχη ιταλική είτε να ζητήσει από κάποιον πλούσιο ομογενή να αγοράσει τα δικαιώματά της ώστε να μην προβληθεί πουθενά.