H αυτοσαρκαστική και παραδόξως αξιαγάπητη Γουένσντεϊ Ανταμς έχει κερδίσει τις καρδιές μικρών και μεγάλων, γεγονός που διαμηνύει πως η θητεία της στην Ακαδημία Nevermore δεν θα τελειώσει σύντομα.

Πριν από λίγα χρόνια, είχα την τύχη να επισκεφθώ μία περιοδική έκθεση με σκίτσα του Τιμ Μπάρτον, στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Νέας Υόρκης. Ξεφυλλίζοντας το βιβλίο της έκθεσης, επέστρεψα στο πολύχρωμο, μαγικό σύμπαν αυτού του μοναδικού δημιουργού. Στα λεπτομερή, χιουμοριστικά σκίτσα με τα οποία καταπιανόταν πριν γίνει διάσημος ή στα πρώτα σκαριφήματα αγαπημένων χαρακτήρων, όπως είναι ο Ψαλιδοχέρης ή η Ντάμα Κούπα, από την «Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων». Ανήκω σε αυτούς που ανυπομονούσαν να δουν τη δική του εκδοχή της «Οικογένειας Ανταμς», με τη μικρή, κλασικά «σκιαχτική» κόρη τους στο επίκεντρο της ιστορίας. Και, φυσικά, το αποτέλεσμα δεν απογοήτευσε.

Από το 1938

Η «Οικογένεια Ανταμς» ξεπήδησε από το μυαλό του σκιτσογράφου Τσαρλς Ανταμς, με τη μορφή κόμικ για το περιοδικό «The New Yorker», πίσω στο μακρινό 1938. Αρχικά, οι χαρακτήρες δεν είχαν ονόματα – ήταν απλώς μια κωμική ματιά στη δυσλειτουργική, μακάβρια οικογένεια, που έβρισκε χαρά στο γκροτέσκο και το παράλογο. Ο Ανταμς απεικόνιζε αυτούς τους φανταστικούς χαρακτήρες σε παράδοξες καταστάσεις, δημιουργώντας έναν κόσμο που αντέστρεψε τις συμβάσεις της «κανονικής» οικογενειακής ζωής.

Το 1964, η «Οικογένεια Ανταμς» απέκτησε τη δική της τηλεοπτική σειρά. Σε αυτήν την προσαρμογή, οι χαρακτήρες απέκτησαν για πρώτη φορά ονόματα: ο παθιασμένος Γκόμεζ, η κομψή Μορτίσια, ο θείος Φέστερ, η Γουένσντεϊ, ο Πάγκσλεϊ, η γιαγιά, ο υπηρέτης Λερτς και, φυσικά, το Χέρι. Η σειρά μετέτρεψε τα μονόπρακτα σκίτσα σε ολοκληρωμένες ιστορίες, εδραιώνοντας τη χαρακτηριστική αισθητική και το μαύρο χιούμορ. Ακολούθησαν πολλές ακόμα προσαρμογές, μέχρι τη στιγμή που ο Τιμ Μπάρτον συμφώνησε να γίνει παραγωγός και σκηνοθέτης μερικών επεισοδίων, για τη σειρά του Netflix.

Το «διαφορετικό»

Γνωστός για την ξεχωριστή, γοτθική αισθητική και τους εκκεντρικούς χαρακτήρες του, ο Τιμ Μπάρτον έχει δημιουργήσει εμβληματικά έργα, όπως «Ο Σκαθαροζούμης», «Ο Ψαλιδοχέρης» και «Ο Εφιάλτης των Χριστουγέννων». Η καλλιτεχνική  υπογραφή του, η οποία συνδυάζει στοιχεία τρόμου, χιούμορ και συναισθηματικής ευαισθησίας, τον κατέστησε ιδανικό καλλιτέχνη για να ζωντανέψει τον κόσμο της «Οικογένειας Ανταμς». Η ιδιαίτερη ματιά του πάνω στο «διαφορετικό» ταιριάζει απόλυτα με την ουσία της Γουένσντεϊ, μιας ηρωίδας που ζει έξω από τις κοινωνικές νόρμες.

Αντί, λοιπόν, να εξερευνήσει ολόκληρη την οικογένεια, η Μπάρτον εστίασε στην εκκεντρική και κυνική Γουένσντεϊ, κατά τη διάρκεια των σπουδών της στην Ακαδημία Nevermore. Αυτή η αναβίωση φέρνει την «Οικογένεια Ανταμς» στο σήμερα, ενσωματώνοντας στοιχεία μυστηρίου, φαντασίας και σχολικής κωμωδίας στη σειρά. Ταυτόχρονα, επικεντρώνεται σε γυναικείους χαρακτήρες: τόσο η Τζένα Ορτέγκα, που υποδύεται τη Γουένσντεϊ, όσο η Κάθριν Ζέτα-Τζόουνς (Μορτίσια Ανταμς) και η Τζοάνα Λάμλεϊ (γιαγιά) είναι εξαιρετικές ηθοποιοί, που ενσαρκώνουν με δυναμισμό τις ηρωίδες, προβάλλοντας θετικά πρότυπα για τα νέα κορίτσια.

Για εμένα, αυτό που καθιστά θελκτική την «Οικογένεια Ανταμς» στην πρόσφατη ενσάρκωσή της είναι το γεγονός πως στον πυρήνα της πρόκειται για μια εξαιρετικά παραδοσιακή οικογένεια, που πιστεύει πως τα παιδιά της είναι τα καλύτερα και θέλει να τα δει ευτυχισμένα και επιτυχημένα. Θυμίζει, κάπως, την ελληνική οικογένεια, θα έλεγε κανείς. Με ή χωρίς το «σπλάτερ».