Ωστόσο, για την ίδια περιοχή κρίθηκε ότι δεν είναι νόμιμη η «επέκταση υπογείων εκτός περιγράμματος της ανωδομής του κτιρίου (δηλαδή εκτός περιγράμματος του υπέργειου οικοδομήματος) στο παραδοσιακό τμήμα της Κηφισιάς, όχι μόνο για χρήση γκαράζ, αλλά και για οποιαδήποτε άλλη χρήση».

Η απόφαση αυτή ελήφθη «χάριν της προστασίας της υψηλής φυτικής βλάστησης, του φυσικού περιβάλλοντος και της φυσιογνωμίας της περιοχής», σύμφωνα με την 2035/25 απόφαση του Ε’ Τμήματος του Ανωτάτου Ακυρωτικού, που έκανε ένα μέρει δεκτή την προσφυγή των κατοίκων.

Κατά τα λοιπά, κρίθηκε ότι οι λοιπές διατάξεις του ΝΟΚ έχουν ισχύ και στην εν λόγω περιοχή, αφού κρίθηκε ότι το προεδρικό διάταγμα του 1987 περί χαρακτηρισμού τμήματος του Δήμου Κηφισιάς ως παραδοσιακού, δεν απαγορεύει, μεταξύ άλλων:

α) τη µη προσµέτρηση των κλιµακοστασίων, των θερµοµονωτικών τοίχων και της απόληξης κλιµακοστασίου στον συντελεστή δόμησης, βάσει των γενικών διατάξεων του ΝΟΚ, διότι οι κατασκευές αυτές δεν συνιστούν χώρους κατοίκησης, και

β) την κατασκευή, πάνω από το μέγιστο επιτρεπόμενο ύψος της περιοχής, βάσει των γενικών διατάξεων του ΝΟΚ, στέγης με σοφίτα, χώρου απόληξης κλιμακοστασίου και ανελκυστήρα, καθώς και ασκεπούς πισίνας, εφόσον οι κατασκευές αυτές εντάσσονται σε ενιαίο αισθητικό σύνολο, έχουν μικρό μέγεθος, ανεγείρονται σε θέση του δώματος που βρίσκεται σε σημαντική υποχώρηση από την πρόσοψη, οπότε δεν προσομοιάζουν μορφολογικά με όροφο, και έχουν εγκριθεί από το Συμβούλιο Αρχιτεκτονικής.