Το κείμενο, που κάθε νέα αμερικανική κυβέρνηση καταθέτει στο Κογκρέσο, χαρακτηρίζει την Ευρώπη «σε παρακμή» και αναφέρεται σε κινδύνους «πολιτισμικής εξάλειψης» λόγω μεταναστευτικών πολιτικών, καθώς και σε φαινόμενα «λογοκρισίας της ελευθερίας του λόγου» και «καταστολής της πολιτικής αντιπολίτευσης». Η γλώσσα του εγγράφου και η προβολή τέτοιων διαπιστώσεων έχουν προκαλέσει δημόσιες αντιδράσεις από ευρωβουλευτές και κυβερνήσεις που ζητούν διευκρινίσεις για τις προθέσεις της Ουάσινγκτον.

Επιπλέον, πληροφορίες για ένα μη δημοσιοποιημένο προσχέδιο που διέρρευσε πριν από την επίσημη έκδοση, και τις οποίες επικαλείται το αμερικανικό μέσο Defense One, ανέφεραν ότι οι ΗΠΑ θα όφειλαν να «εργαστούν περισσότερο» με την Ιταλία, την Αυστρία, την Πολωνία και την Ουγγαρία. Στο προσχέδιο υπογραμμιζόταν η προσπάθεια επαναπροσέγγισης προς κράτη με κυβερνήσεις ή κινήματα φιλικά προς παραδοσιακές αξίες, με στόχο τη μείωση της επιρροής των Βρυξελλών και την ενίσχυση μιας «Core 5» ή «C5» συμμαχίας. Ο Λευκός Οίκος διέψευσε την ύπαρξη του συγκεκριμένου εγγράφου, αλλά οι αναφορές προκάλεσαν πολιτικό θόρυβο: η Ουγγαρία και ο Βίκτορ Όρμπαν εμφανίζονται ως ο πιο «προβλέψιμος» εταίρος, ενώ ο ρόλος της Ιταλίας συνδέεται με τη θετική αναφορά του προέδρου Τραμπ προς την πρωθυπουργό Τζόρτζια Μελόνι και το κόμμα «Αδέλφια της Ιταλίας». Αναλυτές σημειώνουν ότι οι κινήσεις αυτές ενδέχεται να επηρεάσουν αποφάσεις εντός της ΕΕ.

Η Πολωνία και η Αυστρία προσελκύουν επίσης το ενδιαφέρον της Ουάσινγκτον, παρά το γεγονός ότι και στις δύο χώρες σήμερα δεν κυριαρχούν αποκλειστικά κυβερνήσεις ρητά δεξιού λαϊκιστικού προφίλ. Στην Αυστρία, το Κόμμα της Ελευθερίας αναδείχθηκε πρώτο στις τελευταίες εκλογές και διατηρεί προβάδισμα στις δημοσκοπήσεις, ενώ στην Πολωνία η προεδρία του Καρόλ Ναβρότσκι στηρίχθηκε από το συντηρητικό κόμμα «Νόμος και Δικαιοσύνη». Εντονότερα όμως σχολιάζεται η απουσία της Τσεχίας και της Σλοβακίας από τις αναφορές του προσχεδίου, μια παράλειψη που ο Ντάνιελ Χέγκεντους του German Marshall Fund αποδίδει στον ιδεολογικό «φακό» της Ουάσινγκτον· κόμματα χωρίς σαφή δεξιολαϊκιστική ταυτότητα δεν θεωρούνται «φυσικοί» σύμμαχοι, ακόμη κι αν ακολουθούν πολιτικές που εξυπηρετούν αμερικανικά συμφέροντα. Εμπειρογνώμονες των διατλαντικών σχέσεων εκτιμούν ότι ο τελικός στόχος δεν είναι η άμεση έξοδος μιας χώρας — με σενάρια όπως «Huxit», «Italexit», «Auxit» ή «Polexit» — αλλά μια σταδιακή αποσύνθεση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης μέσω διπλωματικής, πολιτικής και οικονομικής επιρροής. Ως ενδεικτικά πεδία πίεσης αναφέρονται η στρατηγική ενεργειακής ανεξαρτησίας, όπου η Ουγγαρία αρνήθηκε να συμμορφωθεί με αποφάσεις για απεξάρτηση από το ρωσικό φυσικό αέριο, και η εξαίρεση που εξασφάλισε σε σχέση με αμερικανικές κυρώσεις. Παράλληλα, τα έγγραφα που διέρρευσαν περιγράφουν μια προσπάθεια να συσταθεί δίκτυο «C5» ως αντίβαρο στη G7, ένα σχέδιο που στο διπλωματικό περιβάλλον των Βρυξελλών ερμηνεύεται ως προσπάθεια αναδιάταξης συμμαχιών και επιρροών εντός της Ευρώπης.