Μία από τις πιο θανατηφόρες αεροπορικές καταστροφές στον κόσμο συνέβη πριν από τέσσερις δεκαετίες, όταν το επιβατικό αεροσκάφος που μετέφερε 524 επιβάτες συνετρίβη λίγο μετά την απογείωση.

Τέσσερα άτομα, συμπεριλαμβανομένου ενός οκτάχρονου παιδιού, γλίτωσαν ως εκ θαύματος από τα κατεστραμμένα συντρίμμια μετά τη συντριβή του αεροσκάφους Boeing 747SR-46 σε μια απομακρυσμένη ορεινή περιοχή του όρους Τακαμαγκαχάρα.

Η πτήση 123 της Japan Airlines, γνωστή ως JAL123, παραμένει το χειρότερο αεροπορικό δυστύχημα στην Ιαπωνία μέχρι σήμερα.

Έχει χαρακτηριστεί ως ο «Τιτανικός» της ιαπωνικής αεροπορίας.

Πώς συνέβη το δυστύχημα

Το Boeing απογειώθηκε από το αεροδρόμιο Haneda στο Τόκιο με προορισμό την Οσάκα, στις 12 Αυγούστου 1985. Το αεροσκάφος ήταν γεμάτο με οικογένειες που ταξίδευαν για καλοκαιρινές διακοπές — 509 επιβάτες και 15μελές πλήρωμα. Μόλις 12 λεπτά μετά την απογείωση, σημειώθηκε αποσυμπίεση και κομμάτια του αεροσκάφους εξερράγησαν. Κατέρρευσε το ταβάνι κοντά στις τουαλέτες και άνοιξε μια τρύπα στην άτρακτο.

Η έκρηξη κατέστρεψε επίσης το κάθετο πτερύγιο και τα τέσσερα υδραυλικά συστήματα, κάνοντας το αεροπλάνο να ανεβοκατεβαίνει ανεξέλεγκτα. Οι πιλότοι εξέπεμψαν σήμα κινδύνου.

Για 30 τρομακτικά λεπτά, οι πιλότοι προσπαθούσαν να επανακτήσουν τον έλεγχο, ενώ οι επιβάτες άρχισαν να γράφουν αποχαιρετιστήρια μηνύματα.

Τελικά, το αεροσκάφος συνετρίβη και εξερράγη στην πλαγιά του βουνού.

«Άκουγα βαριές ανάσες και βογγητά γύρω μου»
Χρειάστηκαν πάνω από 15 ώρες για να εντοπιστεί το σημείο της συντριβής, όπου τέσσερις γυναίκες βρέθηκαν ζωντανές.

Οι επιζήσασες ήταν:

Γιούμι Οτσιαΐ, αεροσυνοδός εκτός υπηρεσίας,

Χιρόκο Γιοσιζάκι, 34 ετών,

η 8χρονη κόρη της Μικίκο,

και η Κέικο Καβακάι, 12 ετών, που εκτοξεύτηκε από το αεροπλάνο και προσγειώθηκε σε δέντρο με σοβαρά τραύματα.

Όλες κάθονταν στις πίσω σειρές του αεροπλάνου — από τη σειρά 54 έως τη σειρά 60.

Η Γιούμι θυμάται: «Μετά τη συντριβή, άκουγα βαριές ανάσες και βογγητά από παντού γύρω μου. Άκουσα ένα αγόρι να φωνάζει “μαμά”, και μια νεαρή γυναίκα να λέει “Έλα γρήγορα!”».

Ποιος ήταν ο αντίκτυπος στην Ιαπωνία;
Ο καθηγητής Κρίστοφερ Χουντ, ειδικός σε θέματα θανάτου και κοινωνίας, δήλωσε ότι μέχρι και 100 άτομα ίσως να είχαν επιβιώσει αν οι διασώστες είχαν φτάσει νωρίτερα. Η καθυστέρηση αποδόθηκε στην απουσία GPS και στις ασυμφωνίες μονάδων μέτρησης (ναυτικά μίλια έναντι χιλιομέτρων). «15 ώρες είναι πολύς χρόνος».

Ενώ η επίσημη αιτία είναι μια ελαττωματική επισκευή στο διάφραγμα, η οποία οδήγησε στην έκρηξη αποσυμπίεσης, μια εναλλακτική θεωρία είναι ότι ο αέρας διέρρεε αργά, κάτι που η ουρά δεν είχε σχεδιαστεί να δέχεται, με αποτέλεσμα τελικά να σπάσει.

Μια πιο «σκληρή» θεωρία, η οποία έχει καταρριφθεί, είναι ότι το αεροπλάνο χτυπήθηκε από πύραυλο, κάτι που οδήγησε στη συνέχεια σε προσπάθειες συγκάλυψης.

Ο Χουντ είπε ότι το ίδιο αεροπλάνο είχε εμπλακεί σε ατύχημα το 1978, ισχυριζόμενος ότι οι επισκευές έγιναν «λανθασμένα».

Η ιαπωνική κοινωνία, σύμφωνα με τον Χουντ, δεν εστιάζει τόσο στους μεμονωμένους επιζώντες όσο συμβαίνει στη Δύση. Πιο πολύ προβλήθηκε η ιστορία της Κέικο, η οποία αργότερα έγινε νοσοκόμα και βοήθησε θύματα σεισμών.

Η επίσημη αιτία της συντριβής ήταν ελαττωματική επισκευή του πλαισίου μετά από ένα παλαιότερο ατύχημα το 1978. Ωστόσο, υπάρχουν θεωρίες, άλλες λογικές και άλλες ακραίες — όπως ότι το αεροπλάνο χτυπήθηκε από πύραυλο (θεωρία που έχει καταρριφθεί).

Η καταστροφή σημειώθηκε λίγες μέρες μετά την 40ή επέτειο από τους βομβαρδισμούς της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι, γεγονός που ενίσχυσε τη συλλογική θλίψη.

Οι επιβάτες της πτήσης αναφέρονταν στην τηλεόραση και έτσι πολλοί έμαθαν ότι είχαν χάσει αγαπημένους τους.

Ο Χουντ τόνισε:

«Ήταν η πιο πολύνεκρη συντριβή ενός μόνο αεροσκάφους. Φανταστείτε να συνέβαινε σε πτήση από Λονδίνο προς Εδιμβούργο.»

Η μνήμη παραμένει ζωντανή
Κάθε χρόνο, στις 12 Αυγούστου, πραγματοποιείται τελετή μνήμης στο σημείο της συντριβής στο βουνό Οσουτάκα, κοντά στο χωριό Ουένο.

Φέτος, συμπληρώνονται 40 χρόνια από την τραγωδία.

«Οι επόμενες γενιές θα συνεχίσουν να ενδιαφέρονται. Αυτή η συντριβή έχει γίνει το σύμβολο όλων των ατυχημάτων μεταφορών στην Ιαπωνία», κατέληξε ο Χουντ.