Σκιά του κόμματος που πριν από 10 χρόνια έμπαινε στη Βουλή όχι μόνο για να πάει την Ελλάδα στα αριστερά, αλλά και την Ευρώπη, όπως είχε πει ο Αλέξης Τσίπρας. Για την κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ φυσικά υπάρχουν λόγοι.

Πρώτος και κύριος λόγος ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, για να αναλάβει την εξουσία, ξεπούλησε κάθε ιδεολογικό στοιχείο που είχε. Προφανώς ήταν απαραίτητο. Στην κυβέρνηση δεν θα τον έφερναν ούτε η ΡΟΖΑ ούτε η Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδος του Ρούντι Ρινάλντι ούτε η Αντικαπιταλιστική Πολιτική Ομάδα του Γιώργου Σαπουνά. Θα τον έφερναν οι ΑΝ.ΕΛ. του Πάνου Καμμένου και η ελπίδα ενός κόσμου σε πανικό ότι ο Αλέξης Τσίπρας θα… πιστολίσει το δημόσιο χρέος. Από τη στιγμή που είχε αποτύχει, ο ΣΥΡΙΖΑ έδειχνε αυτό που πλέον ήταν. Ενα όχημα εξουσίας που για να ξαναπάρει την εξουσία δεν είχε πρόβλημα να κάνει οτιδήποτε. Μέχρι να ψηφίσει για πρόεδρο τον αριστερό των Hampton’s, Στέφανο Κασσελάκη. To 2,9% τού ανήκει επάξια.

Υπάρχει βέβαια και το rebranding του Αλέξη Τσίπρα. Κατά πρώτον μια μικρή ανάλυση του όρου. Rebranding είναι η αλλαγή σήματος, σλόγκαν ή ονόματος από μία εταιρία ώστε να κάνει ένα υπάρχον προϊόν ελκυστικότερο. Υποθέτω ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν πρόκειται να αλλάξει το μικρό του ή το επίθετο, κόμμα δεν έχει να του αλλάξει το σλόγκαν ή το όνομα, οπότε μιλάμε για αλλαγή σε λόγο και εμφάνιση, με σκοπό να προσελκύσει νέο κοινό. Επειδή οι επιλογές είναι περιορισμένες και ακόμα και αν θελήσει να μοιάσει στον Ανδρέα ή τον Βενιζέλο, το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να φορέσει ζιβάγκο ή καλπάκι, στην πραγματικότητα θα βασιστεί σε μια περιοδεία το φθινόπωρο. Οπως μου είπαν, θα παρουσιάζει το βιβλίο που έγραψε, αλλά θα μετράει τις αντιδράσεις. Αν δει ότι το προϊόν New Tsipras τραβάει στην αγορά, θα κάνει κόμμα. Διαφορετικά, το ρεκόρ του Κώστα Καραμανλή του Β’ του Ακάματου είναι δύσκολο να σπάσει, αλλά όχι ακατόρθωτο.

Μια που μιλάμε για αρχηγούς, ο Νίκος Ανδρουλάκης στο ΠΑΣΟΚ είναι σαν κάτι θείες που έχουν πιάσει ένα δωμάτιο στο σπίτι. Ολοι ζαχαρώνουνε το δωμάτιο και λένε «να την πάρει ο Θεός να σταματήσει να υποφέρει». Μόνο που αν δεν γίνουν εκλογές, δεν πρόκειται να κουνηθεί κανένας.

Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΔΕΝ ΛΕΕΙ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ  ΑΛΗΘΕΙΑ

Επειδή οι ρίζες του είναι στις Ινδίες και την Ουγκάντα, όποιος νομίσει ότι ο Ζοχράν Μαμντάνι είναι ένας μετανάστης «που πήδηξε από το πλοίο» θα κάνει λάθος. Ο υποψήφιος των Δημοκρατικών για τη δημαρχία της Νέας Υόρκης είναι γιος της διάσημης σκηνοθέτριας Μίρα Νάιρ και του διανοούμενου πολιτικού επιστήμονα με μελέτες στην αποικιοκρατία Μαχμούντ Μαμντάνι και έχει σπουδάσει στο Ivy League Πανεπιστήμιο του Brown. Ο ίδιος δηλώνει ράπερ και λέει ότι η υποψηφιότητά του στηρίχθηκε από τους ντελιβεράδες, τους ενοικιαστές των κοινωνικών πολυκατοικιών και τους μετανάστες. Η υποψηφιότητά του όμως στηρίχθηκε από τους διανοούμενους της Ανατολικής Ακτής που προσπαθούν να συνέλθουν μετά την αποτυχία της Καμάλα Χάρις και την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ. Στην πραγματικότητα, το μόνο που κάνουν είναι να βοηθάνε τον Τραμπ.

Ενας υποψήφιος που δηλώνει ότι ξέρει τι είναι να ζεις στο περιθώριο, όταν ποτέ δεν το έχει κάνει, δεν πρόκειται να κλονίσει τον Τραμπ. Το εκκρεμές της πολιτικής κινείται προς τον συντηρητισμό και κανένας Μαμντάνι δεν πρόκειται να αντιστρέψει την πορεία του. Αυτή τη στιγμή, αν κινδυνεύει από κάπου ο Τραμπ, είναι από κάποια λανθασμένη κίνηση που θα δυσαρεστήσει την εκλογική του βάση των blue collar workers και όχι από το χρυσό αγόρι μιας ελιτίστικης κουλτούρας από την οποία δεν περιμένει τίποτα.

«Ψαχουλεύοντας» την υπόθεση του ΟΠΕΚΕΠΕ

Αντίθετα με τα Τέμπη, τα ξυλόλια και τα σχετικά που έγινε προσπάθεια να μετατραπεί ένα δυστύχημα σε κυβερνητική πλεκτάνη, η υπόθεση του ΟΠΕΚΕΠΕ είναι πολύ παραδοσιακά ελληνική για να υπάρχει αμφιβολία ότι πραγματικά συνέβη. Μπορεί το ΝΑΤΟ και η ΕΟΚ για τον λαό να ήταν το ίδιο συνδικάτο, αλλά όποτε οι κουτόφραγκοι άνοιγαν την κάνουλα για να μοιράσουν χρήμα, ο αντιευρωπαϊσμός πήγαινε περίπατο. Τα χωράφια στη Βοιωτία αποκτούσαν δεύτερο και τρίτο όροφο και τα βοσκοτόπια στην Κρήτη έμπαιναν στη θάλασσα.

Η έρευνα, που περιλάμβανε και παρακολουθήσεις τηλεφώνων, ξεκίνησε το 2017, έχει διψήφιο αριθμό στελεχών της Ν.Δ. και ενός του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ να ζητάνε «χάρες» από στελέχη του ΟΠΕΚΕΠΕ.

Την κυβέρνηση θα βόλευε το θέμα να πάει στη ρήση του Θόδωρου Πάγκαλου «μαζί τα φάγαμε». Μόνο που δεν τα φάγαμε μαζί. Παραφράζοντας μια κλασική ελληνική ρήση, άλλοι βοσκούσαν και άλλοι πλήρωναν.

Και η υπόθεση του ΟΠΕΚΕΠΕ δεν αφορά 400 χιλιάρικα, όπως είχαν πει στο ΑΠΕ πηγές του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης τον περασμένο Φεβρουάριο. Ούτε τα 45 εκατ. ευρώ που είχε αναφέρει το Politico. Είναι πρόστιμο 415 εκατ. ευρώ. Σαν να έβγαλε φτερά και να πέταξε από την τσέπη κάθε Ελληνα σχεδόν ένα πενηντάρικο.