Υστερα από συζητήσεις περίπου 60 χρόνων στην Ιταλία, το Υπουργικό Συμβούλιο της Τζόρτζια Μελόνι ενέκρινε πανηγυρικά την κατασκευή της μεγαλύτερης κρεμαστής γέφυρας στον κόσμο στο Στενό της Μεσσήνης, που θα ενώνει την ιταλική μπότα στο ύψος της Καλαβρίας με την απέναντι Σικελία. Εκεί φώλιαζαν τα ομηρικά τέρατα της Σκύλλας και της Χάρυβδης που παραλίγο να κάνουν τη ζημιά στον Οδυσσέα. Το έπος είχε, ως γνωστόν, happy end, κάτι που δεν είναι καθόλου βέβαιο για το σύγχρονο κατασκευαστικό έπος Made in Italy.

Oι υπέρμαχοι της γέφυρας, που θα έχει μήκος 3,3 χιλιόμετρα, πρόσθετη σιδηροδρομική γραμμή και θα κοστίσει 14 δισ. ευρώ (το Ρίο-Αντίρριο έχει μήκος 2,88 χιλιόμετρα, με επίσημο κόστος 630 εκατ. ευρώ το 2004), λένε ότι θα δημιουργήσει σχεδόν για μία δεκαετία 100.000 θέσεις εργασίας, εκτοξεύοντας την οικονομική και οικιστική ανάπτυξη της -έντονα υποβαθμισμένης σε σχέση με τον Βορρά- Νότιας Ιταλίας.

Οι διαφωνούντες αντιπαραθέτουν την υψηλή σεισμικότητα της περιοχής, που καθιστά το έργο εντελώς επισφαλές, επισείοντας ταυτόχρονα τον κίνδυνο να ανοίξει μια φαραωνική μαύρη τρύπα στα (όχι και τόσο ανθηρά) δημόσια οικονομικά της Ιταλίας (Συμμαχία Αριστεράς-Πρασίνων). Πέραν του γεγονότος ότι η Μαφία θα προσπαθήσει να δαγκώσει «εθιμικώ δικαίω» ένα ζουμερό κομμάτι του προϋπολογισμού, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την πορεία του έργου.

Φυσικά, η πρωθυπουργός, Μελόνι, και ο υπουργός Μεταφορών και Δημοσίων Εργων, Ματέο Σαλβίνι, απολαμβάνουν σε αυτή τη φάση τον θρίαμβό τους, με δηλώσεις του τύπου «επενδύσαμε στο μέλλον της Ιταλίας» και «βάζουμε μπροστά το μεγαλύτερο πρόγραμμα υποδομών της Δύσης», με τη συμμετοχή ισπανικών και ιαπωνικών εταιριών. Ο πονηρός Σαλβίνι έκλεισε το μάτι και στο ΝΑΤΟ, λέγοντας ότι οι αναβαθμισμένες υποδομές θα διευκολύνουν τον αμυντικό σχεδιασμό!