Είναι η ίδια η ζωή αλλά από την ανάποδη, στην αντίστροφη πορεία της, το μέσα έξω της φυσιολογικής εξέλιξης του θανάτου ως μέρους της ζωής. Το παιδί ν’ αποχαιρετά τους γονείς του και να συνεχίζει μέχρι εκείνο να βρεθεί στη θέση να δεχθεί τον ύστατο αποχαιρετισμό από το δικό του παιδί. Αυτή η πληρότητα είναι που δεν πρέπει να ανατρέπεται και αυτή είναι που μεγεθύνει στον απόλυτο βαθμό το πένθος.

Η τραγωδία της οικογένειας του Αντώνη Σαμαρά, που θρηνεί τον χαμό της 32άχρονης Λένας, είναι καθολική. Δεν συγκλονίστηκε μόνο ο πολιτικός κόσμος, που εξέφρασε με ειλικρινή τρόπο τα ολόψυχα συλλυπητήρια. Θέλεις το τόσο απροσδόκητο, θέλεις η επωνυμία και το οικείο επώνυμο της νεαρής γυναίκας, ο θάνατος αυτός συγκλόνισε τους πάντες. Οπως συγκλονιστικός είναι ο κάθε θάνατος. Οπως συγκλονιστικά είναι όλα τα πρόσωπα του θανάτου.

Πριν από λίγες ημέρες, ο Αντώνης Σαμαράς είχε πολλά να χωρίσει με τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Και το αντίστροφο. Και η υπόλοιπη αντιπολίτευση με τον Αντώνη Σαμαρά. Και το αντίστροφο. Και πολλοί νεοδημοκράτες με τον Αντώνη Σαμαρά. Και το αντίστροφο. Προχθές το βράδυ όλα αυτά σταμάτησαν. Και ακούστηκαν, γράφτηκαν, μεταδόθηκαν, τυπώθηκαν μόνο λόγια παρηγορίας και στήριξης, κάποια όπως αυτά του Κυριάκου Μητσοτάκη, του Νίκου Ανδρουλάκη, του Σωκράτη Φάμελλου έμοιαζαν σαν αγγίγματα στην πλάτη του Αντώνη Σαμαρά, της γυναίκας του, σαν να τους αγκάλιαζαν με μια άγνωστη και συνάμα αμήχανη στοργή.

Αναδείχτηκε, λοιπόν, και μια ακόμα ιδιότητα του θανάτου, του συγκεκριμένου θανάτου. Να ξαναθυμίζει στους ζωντανούς όλη τη ματαιότητα των διαφορών τους, τη δύναμη που έχουμε οι ζωντανοί να συνθλίβουμε την ανθρωπινότητά μας με τα ίδια μας τα χέρια, τα ίδια μας τα μυαλά, τα ίδια μας τα λόγια. Πόσω μάλλον στις μυλόπετρες της πολιτικής, η φθορά αναδεικνύεται ακόμα περισσότερο και σε τέτοιες τραγικές καταστάσεις γίνεται πιο ακατανόητη από ποτέ.

«Ο νεκρός δίνει πλήθος από μαθήματα (…) Ο νεκρός μάς βλέπει, όπου και αν είμαστε», έγραφε ο Κωστής Παπαγιώργης. Σταματά τις φρενήρεις αντιπαραθέσεις κοιτώντας μας από την άλλη πλευρά της ζωής, την απέναντι. Και αυτή είναι μία από τις αλήθειες του θανάτου:  Η προσωρινότητα της νηνεμίας που επιφέρει το πένθος και ο πόνος. Σε λίγες ημέρες, πάλι στα φυσιολογικά της αντιπαράθεσης θα γυρίσουμε. Και αυτή είναι μία από τις αλήθειες της ζωής.