Αλλά η ζωή πάντα ξεπερνά την τέχνη και στην περίπτωση της Γάζας ακόμα και ο ευρηματικός ντεντέκτιβ θα τα έβρισκε σκούρα. Διότι οι θύτες είναι πολλοί, τα θύματα ακόμα περισσότερα και οι παγκόσμιοι ένορκοι διχασμένοι.

Για τους μεν, φταίει μόνο το Ισραήλ και ο Νετανιάχου. Για τους δε, μόνο η Χαμάς και οι Παλαιστίνιοι. Και αν τολμήσει κάποιος να ψελλίσει πως ένας λαός συνδέεται με την ηγεσία του, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ταυτίζεται μαζί της, κατηγορείται αμέσως ως ισαποστάκιας στην καλύτερη περίπτωση. Στη χειρότερη ως ρατσιστής, αντισιωνιστής, φιλοτρομοκράτης και πάει λέγοντας.

Ομως αν κάποιος από όλους αυτούς τους φανατικούς και φανατισμένους της μίας ή της άλλης πλευράς σκεφτόταν ειλικρινά τους ομήρους της Χαμάς ή τους λιμοκτονούντες στη Γάζα, αν έβαζε το χέρι στην καρδιά και ένιωθε τον πόνο όσων έθαψαν τα παιδιά τους από την τρομοκρατική επίθεση ή από την πείνα, θα καταλάβαινε τι σημαίνει η φράση του αστυνομικού ήρωα: Ή όλοι είναι σημαντικοί ή κανένας.

Με άλλα λόγια, ή όλα τα θύματα αξίζουν τη συμπαράστασή μας ή κανένα. Ο ανθρωπισμός αλά καρτ εξυπηρετεί μόνο όσους τον επικαλούνται και οι ακτιβιστικές ενέργειες που προβάλλονται δήθεν ως πράξεις αντίστασης και αλληλεγγύης ακυρώνονται από τη μονομερή και διαστρεβλωμένη στόχευσή τους. Οι φραστικές επιθέσεις και απειλές σε Ισραηλινούς τουρίστες και μάλιστα με συνθήματα που στρέφονται ξεκάθαρα εναντίον της θρησκείας τους κρύβουν μισαλλοδοξία και ρατσισμό. Και όταν φθάνουν να «υιοθετούνται» από πολιτικά κόμματα, τότε το πράγμα ξεφεύγει από κάθε έλεγχο.

Υπάρχουν Ισραηλινοί που αντιτίθενται στις ακρότητες του Νετανιάχου, Παλαιστίνιοι που αποκηρύσσουν τη Χαμάς, Ρώσοι που βγαίνουν στους δρόμους και διαμαρτύρονται κατά του Πούτιν και της εισβολής στην Ουκρανία. Η απόδοση σε έναν λαό συλλογικής ευθύνης και ενοχής συνοδεύεται με ποινές συλλογικής τιμωρίας. Υπάρχει κάτι πιο σκοτεινό, πιο αντιδημοκρατικό και πιο τρομακτικό από αυτό;