Αποδεδειγμένα πλέον η Μ. Καρυστιανού -ανεξάρτητα από τι θα κάνει τελικά- έχει συζητήσει πολύ σοβαρά το ενδεχόμενο να κάνει κόμμα. Δείχνει να αναθεωρεί τα σχέδιά της και να διαψεύδει ότι προτίθεται να κάνει κόμμα. Σήμερα είναι Τρίτη κι αύριο ξημερώνει Τετάρτη, ποτέ μην πεις ποτέ, αν και οι έντονες αντιδράσεις της συντριπτικής πλειοψηφίας των συγγενών των θυμάτων είναι ένα ανυπέρβλητο πρόβλημα.

Το τρίτο υπό δημιουργία κόμμα του Α. Σαμαρά, ακόμα και μετά τη συνέντευξή του στον ΑΝΤ1, παραμένει ένας γρίφος. Κάποιοι εκτίμησαν ότι το γεγονός και μόνο ότι έδωσε αυτή τη συνέντευξη σημαίνει ότι «ο κύβος ερρίφθη» και προχωράει στη δημιουργία κόμματος. Κάποιοι άλλοι καταλήγουν στο εντελώς αντίθετο συμπέρασμα, ότι η συνέντευξη του πρώην πρωθυπουργού ήταν το «κύκνειο άσμα». Αφού, όπως εκτιμούν, η συνέντευξη αφορούσε κυρίως την υστεροφημία του και το «ξεκαθάρισμα των λογαριασμών» του με τον Κ. Μητσοτάκη. Ο ίδιος, πάντως, έκλεισε τη συνέντευξή του αφήνοντας ανοιχτό το τι θα κάνει τελικά. Το μόνο βέβαιο είναι ότι δεν πρόκειται να επιστρέψει στη Ν.Δ. του Κ. Μητσοτάκη.

Ωραία και αρκετά ιντριγκαδόρικα όλα αυτά, για τα υπό δημιουργία κόμματα, με μπόλικο υπαρκτό και ανύπαρκτο παρασκήνιο και γαργαλιστικές λεπτομέρειες, από εκείνες που ικανοποιούν το εθνικό σπορ του κουτσομπολιού. Ομως, «από λάδι πολύ, από τηγανίτα τίποτα».

Ακόμα κι αν δημιουργηθούν τελικά και τα τρία κόμματα, δεν αλλάζει τίποτα στη βασική εικόνα ως προς τη διακυβέρνηση της χώρας. Ακόμα και οι «ιδιωτικές» δημοσκοπήσεις που γίνονται -και γίνονται- δεν δημιουργούν κανένα σοβαρό δίπολο. Δεν αναδεικνύουν κανέναν ισχυρό αντίπαλο του Κ. Μητσοτάκη. Αντιθέτως επιβεβαιώνουν το προφανές: Στην αντιπολίτευση θα γίνει το «έλα να δεις». Θα καταρρεύσουν οι σημερινοί συσχετισμοί σε όλο το εύρος της αντιπολίτευσης και θα παίζεται η δεύτερη θέση μεταξύ Ν. Ανδρουλάκη, Α. Τσίπρα και Μ. Καρυστιανού, αν και εφόσον το αποφασίσει. Και είναι προφανές ότι, αν το αποφασίσει, θα το κάνει με την έναρξη της προεκλογικής περιόδου, ούτως ώστε να μη μιλήσει για μεγάλα θέματα, τα οποία δεν τα ξέρει και να είναι αυτό που μπορεί να είναι: Ενα κόμμα του θυμού, της συμπόνοιας και της απροσδιόριστης κάθαρσης.

Το βέβαιο είναι ότι, αν δημιουργηθούν είτε τρία, είτε δύο, είτε μόνο το κόμμα Τσίπρα, θα υπάρξουν μεγάλες ανακατατάξεις στην αριστερή και τη δεξιά αντιπολίτευση. Πλεύση Ελευθερίας, ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Αριστερά, ΜέΡΑ25, ακόμα και το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ θα έχουν συνέπειες. Αλλα θα παλέψουν με το 3% και άλλα θα δουν τη θέση τους στον πίνακα της κατάταξης να αλλάζει ουσιαστικά. Κανένα, όμως, του κόμματος Τσίπρα συμπεριλαμβανομένου -ακόμα κι αν έρθει δεύτερο, στην περίπτωση που η Μ. Καρυστιανού δεν πάρει μέρος στις επόμενες εκλογές- δεν μπορεί να είναι έστω κάπως κοντά στη Ν.Δ. Η διαφορά του πρώτου και του όποιου δεύτερου κόμματος θα είναι μεγάλη. Τέτοια που στις δεύτερες εκλογές δεν θα μπορεί να αντικατασταθεί το εφευρετικό δίλημμα «Μητσοτάκης ή χάος».

Αρα πολλή φασαρία για το τίποτα. Η κυβέρνηση, με τα λάθη της, τις αστοχίες της, τις αβελτηρίες της, παραμένει -ειδικά και μετά τις τεράστιας σημασίας συμφωνίες με τις ΗΠΑ για την ενέργεια- να παραμένει η μόνη λύση για τη διακυβέρνηση της χώρας.

ΑΙΧΜΗ

ΜΙΚΡΟΤΗΤΕΣ…

Η μικρότητα ποτέ δεν υπήρξε πολιτική και ούτε μπορεί να υπάρξει. Κι αυτό γεννά ακόμα μεγαλύτερη εντύπωση για τη στάση των κομμάτων της αντιπολίτευσης. Δεν βρήκαν τη γενναιότητα και τη σοβαρότητα να πουν ούτε μια θετική κουβέντα για τις ιστορικής σημασίας συμφωνίες με τις ΗΠΑ, που μπορούν να αλλάξουν το γενικότερο στρατηγικό και οικονομικό status της χώρας.

Και εντάξει είναι φανερό, διά γυμνού οφθαλμού πλέον, ότι υπάρχουν εγχώριες δυνάμεις οι οποίες έπαιξαν τα ρέστα τους, προκειμένου να μη δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις ενεργειακής απεξάρτησης της Ευρώπης από τη ρωσική ενέργεια. Και οι πιο καλοπροαίρετοι ή ανυποψίαστοι πολίτες βλέπουν με άλλο μάτι, πλέον, τα όσα εμφανώς υποκινήθηκαν από ξένες δυνάμεις. Με στόχο την αποσταθεροποίηση της κυβέρνησης, ούτως ώστε να μην είναι σε θέση να προχωρήσει σε τόσο μεγάλου βεληνεκούς ενέργειες. Αυτές οι δυνάμεις έχουν και όνομα και πεπραγμένα και προφανώς θα κριθούν από τους πολίτες. Εντύπωση προκάλεσε και η αφωνία της «πατριωτικής Δεξιάς», η οποία δεν ταυτίζεται με την «ψεκασμένη Δεξιά», που «ομνύει» στο όνομα ενός δήθεν πατριωτισμού.

Ομως, την πιο ακατανόητη στάση την είχε το ΠΑΣΟΚ, το οποίο ασφαλώς, αν και δεν πήρε καθαρές αποστάσεις από σχετικά fake news και συνωμοσιολογίες, δεν ανήκει σε αυτές τις δυνάμεις. Ο Ν. Ανδρουλάκης αποδείχθηκε πολύ κατώτερος των περιστάσεων, αλλά και με εξαιρετικά θολό και αντιφατικό μήνυμα. Από τη μία διεκδίκησε-και δικαίως-μερίδιο της επιτυχίας (χωρίς ποτέ να πει αυτή τη λέξη), επειδή βασίστηκε στον νόμο Μανιάτη. Ταυτοχρόνως, όμως, μίλησε για «ξεπούλημα της ελληνικής περιουσίας». Προφανώς δεν εννοεί ότι ο νόμος Μανιάτη οδηγούσε σε «ξεπούλημα», αλλά ότι η κυβέρνηση «ξεπούλησε» χρησιμοποιώντας τον νόμο Μανιάτη. Πολλά θα μπορούσαν να ειπωθούν. Θυμήθηκα απλώς, ότι ο ανεκδιήγητος Δηλιγιάννης, όταν ο Τρικούπης άνοιξε τη διώρυγα της Κορίνθου, τον κατηγόρησε ότι χάλασε το δαντελωτό ακρογιάλι…

Κοιμάται στο πιεστήριο;

Οσο πλησιάζει η 3^η Δεκεμβρίου, ημέρα παρουσίασης του βιβλίου του Α. Τσίπρα, τόσο πυκνώνουν οι προσωπικές αναρτήσεις του τέως πρωθυπουργού, που μοιάζουν με «προωθητικές ενέργειες» προϊόντος. Χθες ανέβασε φωτογραφία πιεστηρίου, λέγοντας ότι «οι μηχανές δουλεύουν στο φουλ», καθώς η «Ιθάκη» σε λίγες μέρες θα είναι στα βιβλιοπωλεία. Και σήμερα μιλάει για το βιβλίο του στο Bookvoice-The podcast, παρουσιάζοντας «τον σκελετό του βιβλίου». Πριν από έξι μέρες είχε κάνει άλλη ανάρτηση με τη φωτογραφία του εξωφύλλου κι ένα απόσπασμα από τον πρόλογο. Το βιβλίο είναι ένα προϊόν το οποίο θα πάει καλά στις πωλήσεις και σίγουρα καλύτερα από το κόμμα του. Καθώς παρά την τσουχτερή τιμή του (28 ευρώ) θα το αγοράσουν περισσότεροι από όσους θα το ψηφίσουν. Είναι να μην κοιμάται στο πιεστήριο;

Απαξ ψεκασμένος εσαεί ψεκασμένος

Ο κοινός νους αντιλαμβάνεται ότι ο «προσωπικός αριθμός», που είναι ένας και μοναδικός για τον κάθε πολίτη και αντικαθιστά τον ΑΦΜ, τον ΑΜΚΑ και το Αστυνομικό Δελτίο Ταυτότητας, μειώνει δραστικά τη γραφειοκρατία και διευκολύνει την καθημερινότητα των πολιτών. Ομως, ο κοινός νους δεν είναι κάτι δεδομένο. Αυτό αποδείχθηκε στη δύσκολη περίοδο της πανδημίας, όταν «άνθισε» το γραφικό κίνημα των αντιεμβολιαστών. Οπως και στην τραγική μυθοπλασία των Τεμπών. Υπάρχει βέβαια και το προηγούμενο με τον «αντίχριστο» και το «666» στις ταυτότητες, τη δεκαετία του ’90, για να μη νομίζουν κάποιοι πως ανοίγουν «νέους δρόμους». Ωστόσο ο «προσωπικός αριθμός» έχει δημιουργήσει ένα νέο δίλημμα: Ποιος είναι πιο γνήσιος εκφραστής του σύγχρονου ψεκασμού, ο Κ. Βελόπουλος ή ο Δ. Νατσιός; Ποιο είναι πιο «δυνατό», το «είμαστε αρνητές του προσωπικού αριθμού και του παραλογισμού της κυβέρνησης» (Βελόπουλος) ή το «ηλεκτρονική σκλαβιά» (Νατσιός); Παρά την κομβικής σημασίας λέξη «παραλογισμός» του προέδρου της Ελληνικής Λύσης, μάλλον νίκησε ο πρόεδρος της Νίκης.