Γι’ αυτό και η εικόνα της «γαλάζιας κτηνοτρόφου με τη Φεράρι και τα άλλα σούπερ αυτοκίνητα» θα είναι πάντα ισχυρότερη στην κοινή γνώμη από κάθε προανακριτική διαδικασία, από κάθε εισαγγελικό πόρισμα, κάθε κυβερνητική απολογία ή πρωτοβουλία. Τα τελευταία, όσο και αν εκφράζουν την εμπιστοσύνη στη λειτουργία των θεσμών και την έννομη τάξη, είναι καταδικασμένα να ηττώνται επικοινωνιακά από τη συναισθηματική κυριαρχία. Ιδίως όταν αυτή ενσωματώνεται.

Το ίδιο ισχύει και με την εικόνα του δυστυχούς κ. Ρούτσι, που οδεύει προς το πρώτο δεκαήμερο απεργίας πείνας. Οι συμβολισμοί που εκπέμπει η πράξη του διαθέτουν τέτοια δυναμική, που σε επίπεδο επικοινωνίας συνιστούν μονόδρομο όπου καθετί άλλο είναι εξ ορισμού ηττημένο. Αυτή είναι η πραγματικότητα είτε το θέλουμε είτε όχι, είτε το θεωρούμε πολιτικά και θεσμικά αντίρροπο προς κάθε έννοια νομιμότητας είτε είναι καταφανώς προκλητική η εργαλειοποίηση της όλης κατάστασης που έχει στηθεί στην πλατεία Συντάγματος.

Τίποτα δεν μπορεί να σταθεί πάνω από τον ανθρώπινο πόνο. Αυτή είναι η αναπόδραστη αλήθεια. Και αυτή φαίνεται να κατισχύει και ως βασικό πολιτικό εργαλείο όλων όσοι έχουν στο μυαλό τους το ξαναστήσιμο ενός μεγάλου λαϊκού δικαστηρίου στην κεντρικότερη πλατεία της χώρας. Με άλλα κοινωνικο – πολιτικά δεδομένα αυτή τη φορά, αλλά με την ίδια καύσιμη ύλη, το συναίσθημα, την οργή, τον θυμό και εν πολλοίς το μίσος που καλλιεργείται μέρα με τη μέρα στα χωράφια των social. Και, βεβαίως, οι καρποί ξεχύνονται με ορμή από κάθε ρυάκι που καταλήγει στα μη δικτυωμένα κομμάτια της κοινωνίας, που πλέον είναι ελάχιστα.

Σε μία από τις έρευνές του το διεθνές Pew Research Institute συμπεραίνει ότι στην Ελλάδα το 64% των πολιτών δεν είναι ικανοποιημένο ούτε με την κυβέρνηση ούτε και από την αντιπολίτευση. Οι πολίτες, λέει η έρευνα, «εκφράζουν την απογοήτευσή τους». Οι αιτίες είναι πολλές. Τα πραγματικά προβλήματα υπαρκτά και έχουν την ανάγκη άμεσων ουσιαστικών παρεμβάσεων. Μιλάμε για την ακρίβεια, τις τιμές της ενέργειας, το αδιανόητο σκηνικό που έχει στηθεί με τα ενοίκια και εν γένει με το πρόβλημα της στέγασης. Αυτά αναμοχλεύουν την κοινωνική φωτιά και τροφοδοτούν τον θυμό και την οργή.

Στην περίπτωση, όμως, του Πάνου Ρούτσι, τα πράγματα είναι αλλιώς. Ο άνθρωπος αυτός, ανεξάρτητα από τους χειρισμούς του ή τους μύχιους σκοπούς όσων επιχειρούν να τον χειραγωγήσουν, εξελίσσεται σε σύμβολο μηνυμάτων που δεν κρίνονται με τη λογική και τα νομικά επιχειρήματα, υπαρκτά και κατασκευασμένα. Οταν λέμε και ξαναλέμε, όλα αυτά τα δύσκολα χρόνια, ότι η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα, αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι οι ίδιοι οι θεσμοί έχουν τον τρόπο να προβλέπουν και να προλαβαίνουν την αμφισβήτησή τους. Ας το κάνουν αυτοί που πρέπει. Τώρα, όμως…