Οι νεκροί στο Μάτι χάθηκαν σε μια φυσική καταστροφή και τη συγκλονιστική αδυναμία και ανικανότητα όλων όσοι εντέλλονταν για τη διαχείριση της ασφάλειας των ανθρώπων. Ενας κρατικός μηχανισμός που είχε καταρρεύσει, μια ανύπαρκτη Πολιτική Προστασία, μια Αστυνομία παραζαλισμένη με χαμένη κάθε αίσθηση συντονισμού, ένα Λιμενικό πνιγμένο στη γραφειοκρατία, την έλλειψη συνεργασίας, την ανοργανωσιά, την απύθμενη ανευθυνότητα και την ανοησία όλων των παραπάνω.

Η πολιτική εικόνα της διαχείρισης, τραγικά εξοργιστική με την παράσταση που δόθηκε με τον Αλ. Τσίπρα να πρωταγωνιστεί στην ακέφαλη – κεφαλή του τραπεζιού εκείνη τη φοβερή νύχτα. Γι΄ αυτό -όχι για τη φυσική καταστροφή- κατηγορήθηκε (μεταξύ των πολλών άλλων) και τιμωρήθηκε από την ελληνική κοινωνία η κυβέρνηση του ανθρώπου που τώρα αναζητεί τρόπο να επιστρέψει στην πολιτική πραγματικότητα.

Επτά χρόνια μετά, η ελληνική Δικαιοσύνη εξέδωσε την απόφασή της. Βάσει μίας μακράς, επίπονης, συναισθηματικά φορτισμένης διαδικασίας αλλά πάνω από όλα βάσει της ελληνικής νομοθεσίας. Κανείς, όμως, δεν μπορεί να μη σταθεί στην εικόνα των συγγενών των θυμάτων όλα αυτά τα χρόνια. Η τυλιγμένη στο πένθος αξιοπρέπεια μαζί με το ψυχικό άλγος της ανάγκης για δικαιοσύνη, δεν εκφράστηκαν με ακρότητες ή ακροβασίες ούτε και αφέθηκαν στην τυφλή κομματική εργαλειοποίηση, όπως έγινε με την τραγωδία των Τεμπών και τον χαμό των 57 ανθρώπων. Στην περίπτωση των συγγενών και των δύο τραγωδιών που σημάδεψαν τα τελευταία χρόνια, όλοι μας θα πρέπει να συμβουλευτούμε τη σιωπή και τον σεβασμό.

Στην περίπτωση της εξόφθαλμης κομματικοποίησης, οι μάσκες έπεσαν για μία ακόμα φορά, με αφορμή την υπόθεση της πρότασης για Προανακριτική. Μετά τις σκηνές τσίρκου που είδαμε με τη συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ – Κασσελάκη, η οποία ανακοινώθηκε αλλά κατέρρευσε μετά από λίγες ώρες, για να ανοίξει το αντίσκηνο της πρότασης Καρυστιανού (αλήθεια, θα πρέπει να αντιμετωπίζεται πλέον ως πολιτικό πρόσωπο;) για να στεγάσει τον Κασσελάκη, την Κωνσταντοπούλου, τον Νατσιό, τον Βελόπουλο.

Και μαζί τους όχι μόνο τον παραλογισμό να κατηγορηθεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης για «εσχάτη προδοσία», ένα νομικό ακροβατικό στο κενό, αλλά και όλες τις θεωρίες για τα ξυλόλια, τα εξαερωμένα βαγόνια, τα χημικά για τα όπλα του ΝΑΤΟ με προορισμό την Ουκρανία, όλο το πανηγύρι με το θέατρο σκιών που κατέρρευσε. Αγνός ο σκοπός, να αποκτήσει ταυτότητα η αντιπολίτευση στη χώρα. Αλλά, στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεν αγίασε τα μέσα. Δυστυχώς, τα γελοιοποίησε…