Eχει μιλήσει με όλους τους άλλους, σύμφωνα με τους κανόνες του μάρκετινγκ και της προσωπικής του πολιτικής ηθικής, που, όπως όλα, κρίνονται και αξιολογούνται. Oπως και να έχει το πράγμα, από τον μέχρι στιγμής απολογισμό όλων όσα έχουν καταγραφεί από την ημέρα κυκλοφορίας του βιβλίου, έξι επισημάνσεις έχουν ιδιαίτερη σημασία.

-Η αυτοαναφορά. Είναι σαφές ότι, παρά τους πάμπολλους προβληματισμούς για τους ακριβείς λόγους για τους οποίους προέβη στη συγγραφή, ο Αλ. Τσίπρας έγραψε την «Ιθάκη» για τον εαυτό του. Ολο το περιεχόμενό του χτίζει ένα σύννεφο αθωότητας για τον ίδιον και τοποθετεί απέναντι των ευθυνών τους όλους τους συνεργάτες του. Σαν ο ίδιος να ήταν θεατής όλων των συμμετεχόντων εκτός από τον εαυτό του. Ειλικρινές κατόρθωμα.

-Η αυτ-απάτη. Χρησιμοποιεί ως άλλοθι και όχι ως έκφραση συγγνώμης το γεγονός ότι είχε αυταπάτες. Προβάλλει τον επαναστατικό του ρομαντισμό και πώς αυτός πληγώθηκε από τη στυγνή πραγματικότητα του καπιταλισμού και της ευρωπαϊκής μέγκενης. Ούτε μία ειλικρινής μεταμέλεια ή μία απλή συγγνώμη από τον ελληνικό λαό, κάτι που θα ήταν πολύ περισσότερο εκτιμητέο από οποιαδήποτε υπεκφυγή.

-Η ομολογία. Αν δεχτεί κανείς ως αληθή όσα καταμαρτυρεί στους συνεργάτες που είχε επιλέξει, οδηγείται στο συμπέρασμα ότι ο Αλ. Τσίπρας είναι ένας από τους πιο αποτυχημένους μάνατζερ του κόσμου. Εκανε ό,τι χειρότερο. Επέλεξε ανίκανους, αμετροεπείς, εγωπαθείς και ανεπαρκείς για να λαμβάνουν αποφάσεις για λογαριασμό του ελληνικού λαού, τους οποίους εμφάνιζε δημοσίως ως «επιτυχημένους που υπηρετούν το γενικό καλό». Οι οποίοι τώρα, π.χ. Τσακαλώτος, Βαρουφάκης και άλλοι, του επιστρέφουν διάφορα.

-Η δικαίωση. Ο Αλ. Τσίπρας, είναι βέβαιον, δεν δικαιώνεται με το βιβλίο. Δικαιώνει, όμως. Δικαιώνει όλους όσοι υποστήριζαν από την αρχή των δειγμάτων κυβερνητικής συμπεριφοράς του ΣΥΡΙΖΑ, με αποκορύφωμα τις διαπραγματεύσεις που οδήγησαν στο επιπλέον Μνημόνιο, όσα ισχυρίζεται ο ίδιος τώρα.

-Η προχειρότητα. Το βιβλίο βρίθει από νοηματικές προχειρότητες, απλουστεύσεις συγγραφικού λαϊκισμού και πολιτικές αφέλειες, όπως το γεγονός ότι η συγκυβέρνηση με το ακροδεξιό κόμμα των ΑΝ.ΕΛ. έγινε επειδή ο Σταύρος Θεοδωράκης αποκαρδιώθηκε διότι, ανεβαίνοντας με τις σκάλες και όχι με το ασανσέρ όπως ο Καμμένος, έπεσε πάνω στον Λαφαζάνη, που του είπε «μη βιάζεσαι, τα βρήκαμε με τον Πάνο». Αυτό είναι θέμα ύφους και έλλειψης συγγραφικού ταλέντου. Κυρίως, όμως, είναι έλλειψη επικοινωνιακής και πολιτικής επιμέλειας, όσο και αν ακούγονται διάφορα για «πανάκριβους επικοινωνιακούς συμβούλους».

-Η κάθαρση. Συνοψίζοντας τα παραπάνω -αν και μπορούμε να πούμε πολλά περισσότερα-, είναι καταφανές ότι ο Αλ. Τσίπρας στοχεύει στην προσωπική του κάθαρση ώστε να επανεμφανιστεί μόνος, άσπιλος κι εξαγνισμένος έναντι του Κυριάκου Μητσοτάκη, όταν έρθει η ώρα. Βιβλίο καθαρτήριο, λοιπόν, η «Ιθάκη» του Αλ. Τσίπρα. «Καθαρτήριο» έχει υπάρξει στην παγκόσμια λογοτεχνία, στο έργο του Ντάντε Αλιγκιέρι, τη «Θεία Κωμωδία». Μόνο που εκείνη ήταν… Θεία.