Η προ ΔΕΘ περίοδος έχει τη σφραγίδα του κακού αποτελέσματος των ευρωεκλογών του 2024, των κινητοποιήσεων για τα Τέμπη έστω και σε ψευδή βάση, τη συμπίεση της καθημερινότητας των πολιτών λόγω πληθωρισμού και ακρίβειας, εσωτερικές αναταράξεις που έφτασαν στο σημείο να δημιουργήσουν προσδοκίες για αλλαγή ηγεσίας «εν κινήσει», το αιρούμενο κόμμα Σαμαρά και προς το τέλος της και τον ΟΠΕΚΕΠΕ. Μια σειρά λαθών και αιφνιδιασμών (Τέμπη), μη ψύχραιμων χειρισμών, ασυνεννοησίας στο Μ. Μαξίμου και ψυχρότητα στις σχέσεις του με διάφορους δυσαρεστημένους βουλευτές έδωσαν την εικόνα εντός και εκτός κυβέρνησης ότι η κυβέρνηση δεν είναι επαρκώς σταθερή και ότι ο Κ. Μητσοτάκης έχει γίνει ευάλωτος. Είναι η φάση που δελφίνοι, αντιπολίτευση και ολιγάρχες με μεγάλη επιρροή στα media πίστεψαν ότι ο πρωθυπουργός μπορεί «να πέσει». Aλλωστε, αυτό το ουσιαστικά απολίτικο και φοβικό σύνθημα «να πέσει ο Μητσοτάκης» υιοθετήθηκε από εντελώς ετερόκλητες δυνάμεις και θεωρήθηκε η «απάντηση» διά πάσα νόσο…

Ο Κ. Μητσοτάκης δεν έπεσε, όλα τα πουλέν των επιχειρηματικών συμφερόντων καιγόταν το ένα μετά το άλλο και τα κόμματα της αντιπολίτευσης παρέμειναν καχεκτικά, αδύναμα να γίνουν «εναλλακτική» και αναξιόπιστα. Ενώ η διαφορά της Ν.Δ. από το εκάστοτε δεύτερο κόμμα δεν έπεσε -παρ’ όλα αυτά- κάτω από τις 10 μονάδες.

Στη μετά τη ΔΕΘ περίοδο που άρχισε ήδη φαίνεται πως ο Κ. Μητσοτάκης ανασυντάχθηκε, πήρε αποφάσεις και ανέκτησε την πρωτοβουλία των κινήσεων. Προφανώς η ΔΕΘ δεν ήταν ένα «σφουγγάρι» που τα έσβησε όλα. Αλλά ήταν ένα πραγματικό restart, καθώς παρουσίασε -αρέσει δεν αρέσει-το μόνο ολοκληρωμένο πρόγραμμα που υπάρχει για τη χώρα ως το 2030 και το οποίο έχει αρχή, μέση και τέλος. Αμεσα ή έμμεσα απάντησε σε όλους, στην τοξικότητα και την αποσπασματικότητα της αντιπολίτευσης, στους δύο πρώην αρχηγούς και πρωθυπουργούς της Ν.Δ., αλλά και σε όσους προσπαθούν να κινήσουν τα νήματα εξωθεσμικά και από το παρασκήνιο. Εμφανίστηκε με αυτοπεποίθηση και ως ο μόνος εγγυητής της σταθερότητας σε ένα αβέβαιο και ασταθές διεθνές περιβάλλον. Οχι γιατί το δήλωσε, αλλά γιατί προκύπτει εκ των πραγμάτων. Με μια κουβέντα, χωρίς να μηδενίσει το κοντέρ των προβλημάτων, πήρε και πάλι την πρωτοβουλία των κινήσεων.

Στο πλαίσιο αυτό έκανε και δύο κρίσιμα ανοίγματα. Ενα προς τον Α. Σαμαρά κι ένα προς το ΠΑΣΟΚ. Η τύχη τους μένει να φανεί από τις αντιδράσεις των αποδεκτών. Η ενότητα και η ισχύς της παράταξης απέκτησαν σημαντικό συμμέτοχο, τον πρώην πρωθυπουργό. Ενώ τη μεγιστοποίηση της αξιοποίησης της μεγάλης ευκαιρίας για βαθιές μεταρρυθμίσεις μέσω της αναθεώρησης του Συντάγματος δόθηκε η δυνατότητα να τη μοιραστεί με το ΠΑΣΟΚ.

Ο Κ. Μητσοτάκης, αν και από θέση ισχύος, πήρε την πρωτοβουλία να πέσουν οι τόνοι, να υπάρξει έδαφος για ενότητα, αλλά και για συναινετική διαμόρφωση των μεγάλων προτεραιοτήτων για το μέλλον της χώρας. Ολα αυτά θα «γράψουν», είτε βρει αποδοχή είτε δεν βρει. Απλώς θα γράψουν με διαφορετικό τρόπο και αδιαμεσολάβητα με την κρίσιμη μάζα της κοινωνίας. 

ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΤΟ ΚΑΛΑΜΠΟΥΡΙ;

Αυτό που συμβαίνει με τον Α. Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κανονικό καλαμπούρι. Ο μεν Τσίπρας κάνει πως δεν καταλαβαίνει ότι είναι βουλευτής ενός κόμματος, ενώ κινείται ως αρχηγός ενός νέου κόμματος. Ο δε ΣΥΡΙΖΑ κάνει πως δεν καταλαβαίνει ότι ένας βουλευτής του απεργάζεται τη διάλυση ή τη διάσπασή του. Ολοι στην Κουμουνδούρου τα συζητάνε, προσπαθούν να πλασαριστούν από εδώ ή από εκεί, «στηρίζουν» το κόμμα τους, αλλά αποθεώνουν το «μεγαλείο του ηγέτη». Μέχρι και η Ε. Ακρίτα, που είχε δηλώσει δημοσίως τη μεγάλη απογοήτευσή της μετά τη συντριβή του 2023 για τον Α. Τσίπρα, φαίνεται πως άλλαξε -πάλι- γνώμη και δήλωσε πως είναι «ο μεγαλύτερος ηγέτης της Αριστεράς ever»…

Αυτά μόνο στον θαυμαστό κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ και του αδιόρθωτου Α. Τσίπρα γίνονται. Ο μόνος που πραγματικά είναι για συμπόνια είναι ο Σ. Φάμελλος. Ο οποίος τυπικά είναι αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν είναι και σίγουρος.

Αυτή η καινοφανής παραδοξότητα φαίνεται πως εξωθεί τις εξελίξεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ, έτσι ημιδιαλυμένος όπως είναι, δεν μπορεί να διαγράψει τον Α. Τσίπρα. Μόνο ο «αδιάβροχος» Α. Τσίπρας μπορεί να δώσει μια αξιοπρεπή λύση. Αλλωστε, όπως λέγεται, τον πιέζουν και κάποιοι από τους ανθρώπους του, οι οποίοι αντιλαμβάνονται το γελοίον του πράγματος. Και η στοιχειωδώς αξιοπρεπής λύση δεν είναι άλλη από το να παραδώσει την έδρα του. Τυχόν ανεξαρτητοποίηση του εξυπηρετεί μόνο την τσέπη του Α. Τσίπρα και τίποτα άλλο, καθώς δυόμισι χρόνια που είναι βουλευτής είναι ένα αμίλητο φάντασμα.

Σημασία έχει ότι και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και συνεργάτες του ηγέτη του «Δημοκρατικού Καπιταλισμού» έχουν αντιληφθεί ότι αυτό το καλαμπούρι δεν μπορεί να συνεχιστεί.

Μυλωνάκης αποδομεί Κωνσταντοπούλου

Μετρημένα σκληρή απάντηση έδωσε χθες ο υφυπουργός παρά τω πρωθυπουργώ, Γ. Μυλωνάκης, στη Ζ. Κωνσταντοπούλου, που τον κατηγόρησε χωρίς ίχνος στοιχείων για τον ΟΠΕΚΕΠΕ. Λίγο μετά τα «φαντασιακά συμπεράσματα της Ζ. Κωνσταντοπούλου», ότι ο στενός συνεργάτης του Κ. Μητσοτάκη «γνώριζε για τις επισυνδέσεις» και είχε ενημερώσει δύο βουλευτές της Ν.Δ. ( Τ. Χατζηβασιλείου και Χρ. Μπουκώρος σύμφωνα με κατευθυνόμενα δημοσιεύματα), ήρθε η κοφτή διάψευση και του Τ. Χατζηβασιλείου, ο οποίος σε συνέντευξή του στο ΟΤ FORUM ρωτήθηκε αν ήξερε για τη δικογραφία του ΟΠΕΚΕΠΕ και απάντησε ότι ενημερώθηκε αρμοδίως από τη Βουλή την ημέρα που κατατέθηκε η δικογραφία. Προσθέτοντας ότι «όλα τα άλλα που κατά καιρούς ακούγονται είναι ιστορίες για αγρίους»… Προφανώς μεταξύ των «αγρίων» βρίσκεται και η Ζ. Κωνσταντοπούλου…

Τώρα προτεραιότητα στα Εθνικά (1)

Μετά τη ΔΕΘ, στις προτεραιότητες της κυβέρνησης μπαίνουν μετ’ επιτάσεως τα εθνικά θέματα, καθώς οι εκκρεμότητες που υπάρχουν είναι αρκετές και σοβαρές. Η πόντιση του καλωδίου και η ολοκλήρωση της ενεργειακής διασύνδεσης της Κύπρου με την Κρήτη και στη συνέχεια με το Ισραήλ φαίνεται ότι δρομολογείται, μετά τις αντιδράσεις στις προσχηματικές δηλώσεις του Κύπριου υπ. Οικονομικών, κ. Κεραυνού, για τη «βιωσιμότητα» του έργου, που πρακτικά σήμαινε η Κύπρος να μη βάλει τα 25 εκατ. που της αναλογούν. Τόσο οι ελληνικές όσο και οι ευρωπαϊκές πιέσεις φαίνεται πως έπιασαν τόπο, με αποτέλεσμα χθες ο Πρόεδρος της Κύπρου, Ν. Χριστοδουλίδης, να ξεκαθαρίζει ότι η Κύπρος είναι δεσμευμένη στην υλοποίηση του έργου. Χρειάστηκε βέβαια και η ανακοίνωση του ΔΗΚΟ, που είναι το μεγαλύτερο κόμμα που στηρίζει τον Ν. Χριστοδουλίδη…

Τώρα προτεραιότητα στα Εθνικά (2)

…Δεύτερο σημαντικό θέμα που χρήζει άμεσης αντιμετώπισης, είναι η σύσφιγξη των σχέσεων με την κυβέρνηση της Ανατολικής Λιβύης, προκειμένου να μην κυρωθεί από το κοινοβούλιο της Ανατολικής Λιβύης το τουρκολιβυκό μνημόνιο. Χθες ήταν στην Αθήνα ο γιος του Χαφτάρ (γενικός διευθυντής του Ταμείου για την Ανάπτυξη και Ανασυγκρότηση της Λιβύης). Ο οποίος είχε συνομιλίες με τον πρωθυπουργό και τον Γ. Γεραπετρίτη, ενώ σε λίγες μέρες θα έρθει στην Αθήνα ο υπ. Εξωτερικών της Αν. Λιβύης. Διπλωματικοί κύκλοι στην Αθήνα εκφράζουν τη συγκρατημένη αισιοδοξία τους ότι έστω την τελευταία στιγμή, με τη συνδρομή και της Ε.Ε., η κυβέρνηση Χαφτάρ θα αποσπαστεί από τα χέρια της Τουρκίας.