Το δικαιολογεί με δύο βασικά επιχειρήματα. Πρώτον, η Δύση θα είχε ενσωματώσει, στις γεωγραφικές και οικονομικές της δυνάμεις, μία τεράστια γεωργική, τεχνολογική και στρατιωτική δύναμη. Και δεύτερον, κάτι τέτοιο θα άφηνε τη Ρωσία πιο απομονωμένη από τον υπόλοιπο κόσμο όσο δεν ήταν ποτέ άλλοτε στη Σύγχρονη Ιστορία. Αρα και πιο «εκτός εαυτού», όπως αποδείχτηκε με την εισβολή των στρατιωτικών δυνάμεων.

Την ίδια περίοδο, η κυβέρνηση Μπάιντεν σημείωνε σημαντικά βήματα προς μία συμφωνία συμμαχίας μεταξύ των ΗΠΑ και της Σαουδικής Αραβίας. Αν και αυτή εξελισσόταν κανονικά, το αντάλλαγμα θα ήταν η ομαλοποίηση της σχέσης της Σαουδικής Αραβίας με το Ισραήλ και το Ισραήλ θα ξεκινούσε συνομιλίες με τους Παλαιστινίους βάσει της διερεύνησης πιθανής κρατικής υπόστασης για τους τελευταίους. Αν, λοιπόν, συνέβαινε αυτό, θα επρόκειτο για την υλοποίηση του σημαντικότερου σχεδίου ολοκλήρωσης της Μέσης Ανατολής μετά την ειρηνευτική συνθήκη του Καμπ Ντέιβιντ μεταξύ Αιγύπτου και Ισραήλ, το 1979. Ηρθε η πραγματικότητα και τα πάντα πήραν διαφορετικό δρόμο. Ο Πούτιν εισέβαλε στην Ουκρανία και η Χαμάς, όπως και άλλοι πληρεξούσιοι του Ιράν, επιτέθηκαν με ιδιαίτερη βαρβαρότητα στο Ισραήλ.

Ηταν και εξακολουθεί να είναι ένας πόλεμος μεταξύ κρατών που επιδιώκουν τη διεύρυνση του ρόλου και της ύπαρξής τους και κρατών που επιδιώκουν να μην αλλάξει τίποτα. Η επίθεση του Τραμπ στις πυρηνικές βάσεις του Ιράν μπορεί να προσέφερε ένα δώρο υψηλής αξίας στο Ισραήλ, αλλά είναι βέβαιο ότι δεν θα λύσει τίποτα. Αν το έκανε, σήμερα ολόκληρος ο πλανήτης, Δύση και Ανατολή, δεν θα στεκόταν σε στάση εναγώνιας αναμονής για την επόμενη ημέρα. Η Ιστορία έχει αδυσώπητους νόμους και ένας από αυτούς είναι ότι «ποτέ και κανένας βομβαρδισμός δεν επέβαλε την ειρήνη». Μπορεί κάποιοι ιστορικοί βομβαρδισμοί (π.χ. Βερολίνου) να άνοιξαν τον δρόμο, αλλά ήταν η κατάληξη μεγάλων και δραματικών γεγονότων, όχι η  αφετηρία. Μόνο όταν πιάνει δουλειά η διπλωματία, είναι ικανή να αλλάξει τη ρότα των γεγονότων προς την ομαλοποίηση και την ειρηνική, έστω και προβληματική, συνύπαρξη των κρατών.

Από μόνοι τους οι πύραυλοι μόνο καταστροφή και θάνατο φέρνουν. Τα δειλά βήματα της Ευρώπης, όσον αφορά στις ειρηνευτικές πρωτοβουλίες, θύμιζαν έξοδο από χειμερία νάρκη. Αλλά η παγκόσμια κατάσταση είναι τόσο μπερδεμένη που μόνο αυτά, στην παρούσα φάση, μπορούν να παραγάγουν ελπίδα. Πρέπει να προχωρήσουν όσο το δυνατόν πιο γρήγορα.