Με τέτοιες εφιαλτικές επιδόσεις σε αυτό το διεθνές περιβάλλον, άλλος στη θέση του ίσως να σκεφτόταν μια ηρωική έξοδο με παράδοση του τιμονιού εν πλω. Επειδή, όμως, το Ηνωμένο Βασίλειο δεν είναι Γαλλία, με έναν «μονάρχη»-πρόεδρο να αλλάζει πρωθυπουργούς σαν τα πουκάμισα, ο Στάρμερ είναι υποχρεωμένος να πιει το πικρό ποτήρι ως το τέλος. Πλην συγκλονιστικού απροόπτου, οι εκλογές θα γίνουν το 2029 (χρονιά έναρξης του… πολέμου με τη Ρωσία, σύμφωνα με στελέχη της γερμανικής κυβέρνησης) και με το Reform UK του Φάρατζ θα διαβεί το κατώφλι της εξουσίας. Στο μεταξύ, η Λε Πεν ή ο Μπαρντελά μπορεί να βρίσκονται από το 2027 στο Μέγαρο των Ηλυσίων και η AfD θα ετοιμάζεται για το «άλμα στον ουρανό» επίσης το 2029.

Αποφασισμένος να μην πέσει αμαχητί, ο Εργατικός πρωθυπουργός κάλεσε το κόμμα του να βγει από την εσωστρέφεια, για να νικήσει το Reform. Eν όψει του συνεδρίου στο Λίβερπουλ τόνισε πως η κυβέρνηση πρέπει να κριθεί σε τρία σημεία: Βελτίωση του επιπέδου ζωής, ποιότητα των δημοσίων υπηρεσιών και το να νιώθουν ασφαλείς οι πολίτες στα σπίτια τους.

Κόντρα στο ανερχόμενο εθνικο-νατιβιστικό ρεύμα, ο Στάρμερ ξεκαθάρισε πως δεν πρόκειται να απελάσει πρόσφυγες που βρίσκονται νόμιμα στη Βρετανία (σαφής αιχμή για τον Τραμπ) επειδή αυτό θα ήταν «ρατσιστικό και ανήθικο». Πέρα από τα σκάνδαλα που οδήγησαν στην απομάκρυνση την αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, Αντζελα Ρέινερ (για φοροδιαφυγή), και τον πρέσβη εκ προσωπικοτήτων στην Ουάσιγκτον, Πίτερ Μάντελσον (για τη φιλία του με τον παιδεραστή εκατομμυριούχο Επστάιν), ο Στάρμερ αντιμετωπίζει και ένα ρεύμα αμφισβήτησης με επικεφαλής τον δήμαρχο του Μάντσεστερ, Αντι Μπέρναμ. Τον επικρατέστερο, αυτή τη στιγμή, αντικαταστάτη του.