Στο ερώτημα «Στις επόμενες εκλογές θα ψηφίσετε για να υπάρχει κυβερνητική σταθερότητα ή για να εκφράσετε διαμαρτυρία;», το 57% απάντησε ότι θα διαμαρτυρηθεί και το 34% ότι θα ψηφίσει για τη σταθερότητα.

Εξι στους δέκα εμφανίζονται έτοιμοι να ψηφίσουν για να διαμαρτυρηθούν. Μεγάλο ποσοστό, το οποίο λίγο-πολύ μεταφράζει και τη μουντάδα που επικρατεί στον δημόσιο βίο – όχι γιατί μπήκε για τα καλά το φθινόπωρο. Ως «φωτογραφία της στιγμής», σημαίνει -όπερ και το πιθανότερο- ότι πλησιάζοντας στις κάλπες δεν θα υπάρχει η «άνεση» της διαμαρτυρίας που υπάρχει τώρα, τουλάχιστον 17 μήνες μακριά από τις εκλογές. Επομένως, λογικά, αυτό το υψηλό 57% θα χαμηλώσει αισθητά. Πόσο χαμηλά θα φτάσει, κανένας δεν μπορεί να το προσδιορίσει με βεβαιότητα.

Εστω, όμως, ότι πάμε στις κάλπες του 2027 με 6 στους 10 να ψηφίζουν διαμαρτυρόμενοι. Ενα πρώτο ενδιαφέρον ερώτημα είναι τι κυβέρνηση μπορεί να βγάλει μία τέτοια ψήφος, γιατί, όπως και να ψηφίσουν οι πολίτες, κάποιο εκλογικό αποτέλεσμα θα βγει, ασχέτως αν μπορεί να σχηματίσει κυβέρνηση ή όχι. Εκτός κι αν -κάτι που δεν διερεύνησε η έρευνα- όσοι δηλώνουν τώρα ότι θα «ρίξουν» διαμαρτυρία έχουν κατά νου κάτι άλλο για τις δεύτερες εκλογές, οι οποίες σχεδόν έχουν προεξοφληθεί. Σε αυτήν την υποθετική εκδοχή υπάρχει μια λογική.

Καμία λογική δεν υπάρχει στην εκδοχή το 57% θα ψηφίσει για να διαμαρτυρηθεί. Καμία. Κι αυτό γιατί ψήφος διαμαρτυρίας είναι και η αποχή ή το λευκό ή το άκυρο, είναι και η ψήφος στα μη «συστημικά» κόμματα, τα οποία είναι μικρά και είναι και απολύτως ετερόκλητα. Και ο Βελόπουλος και η Κωνσταντοπούλου και ο Βαρουφάκης και ο Νατσιός, οι Σπαρτιάτες «αντισυστημικοί» δηλώνουν, αλλά δεν είναι το ίδιο ή παρεμφερές πολιτικό περιεχόμενο. Ψήφος διαμαρτυρίας μπορεί να είναι και το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ (άσχετο αν δεν ξέρουμε ποιοι και πόσοι ΣΥΡΙΖΑ θα πάρουν μέρος στις επόμενες εκλογές), αφού η διαμαρτυρία αφορά πρωτευόντως την κυβέρνηση, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν αφορά και κόμματα της αντιπολίτευσης. Αλλωστε, στην ίδια έρευνα, το 61% δηλώνει ότι δεν το εκφράζει κανένα κόμμα…

Με βάση το πολίτευμα της χώρας, κυβέρνηση σχηματίζεται μόνο μέσω εκλογών. Αρα, ανεξάρτητα από το ποια μορφή μπορεί να πάρει η πρόθεση για ψήφο διαμαρτυρίας, κάποια στιγμή (μετά από μία, δύο ή τρεις εκλογικές αναμετρήσεις), κάποια κυβέρνηση θα σχηματιστεί. Ερήμην των αποχών, των λευκών και των ακύρων. Ακόμα κι αν μειωθεί η συμμετοχή, θα σχηματιστεί κυβέρνηση αυτοδύναμη ή συνεργασίας ανάλογα με το αποτέλεσμα.

Ποια μπορεί να είναι, λοιπόν, η πρακτική αξία της διαμαρτυρίας; Να γίνει, π.χ., ο Βελόπουλος ή η Καρυστιανού πρωθυπουργός; Θεωρητικά θα μπορούσε να γίνει κι αυτό. Αν, με έναν περίπου μαγικό τρόπο, η μεγάλη πλειοψηφία του 57% συνέπιπτε στην ίδια επιλογή. Αυτό ούτε φαίνεται ούτε προκύπτει από τα δεδομένα που υπάρχουν και δεν παύουν να έχουν μια αξία. Ας πούμε το 34% που προτίθεται να ψηφίσει για τη σταθερότητα της χώρας είναι πολύ μεγάλο και πολύ πιο συμπαγές ποσοστό, το οποίο, όσο πλησιάζουμε στις κάλπες, μάλλον θα αυξάνεται παρά θα μειώνεται. Και δεν αφορά «εναλλακτικά» κόμματα που υπάρχουν ή είναι πιθανόν να δημιουργηθούν.

Και λόγω κλίματος και λόγω υπαρκτών προβλημάτων η διαμαρτυρία είναι και κάτι σαν μόδα. Διαμαρτυρία για όλους και για όλα. Οπως περίπου ήταν και το 2015, όταν βρέθηκαν αρκετοί άνθρωποι να ψηφίζουν «Οχι» στο δημοψήφισμα λέγοντας και το καταστροφικό «ακόμα και ένα από τα δέκα που λέει ότι θα κάνει να κάνει, ψηφίζω Τσίπρα». Τα αποτελέσματα είναι γνωστά και ιστορικά καταχωρισμένα στα αζήτητα. Και σε κάθε περίπτωση η διαμαρτυρία είναι καθαρή άρνηση. Δεν είναι θέση-πρόταση. Και τα κράτη τα κυβερνούν όσοι έχουν θέσεις και προτάσεις που συγκεντρώνουν την πλειοψηφία.

ΑΙΧΜΗ

ΞΕΣΠΑΣΜΑ ΠΑΡΑΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗΣ

Στην προμετωπίδα του «αγώνα» της παραπληροφόρησης, που γνωρίζει μέρες δόξας, βρίσκονται σταθερά τα μοτίβα Τέμπη, ΟΠΕΚΕΠΕ, κατάρρευση του ΕΣΥ, διαφθορά και συνεχείς «έφοδοι» της Ευρωπαίας εισαγγελέως, Λ. Κοβέσι, για «σκάνδαλα».

Το ξέσπασμα της παραπληροφόρησης έχει και τις φαιδρές στιγμές του, όπως π.χ. να συμπίπτουν ο Κ. Βελόπουλος και ο… ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο ότι οι φωτογραφίες του ζεύγους Μητσοτάκη με το ζεύγος Τραμπ στη Ν. Υόρκη ήταν… Φώτοσοπ. Αυτά προκαλούν μόνο γέλια και προφανώς είναι προϊόντα της πρεμούρας για διαρκή και κλιμακούμενη μιζέρια, καταστροφολογία και μηδενισμό.

Ασφαλώς αυτή η ανάγκη έχει γίνει πηγαία, καθώς μέρα με τη μέρα αποδεικνύεται ότι η αντιπολίτευση -δυστυχώς σε όλες τις εκδοχές της- δεν έχει προγραμματικό και κυβερνητικό αντίλογο. Εχει παραδεχθεί και εμμέσως ομολογήσει με τη στάση της ότι δεν μπορεί να αντιμετωπίσει αμιγώς πολιτικά την κυβέρνηση (μαζί με τα λάθη και τις ανεπάρκειές της) και καταφεύγει αντανακλαστικά σε ψέματα και προπαγανδιστική διαστρέβλωση των γεγονότων. Κι όσο περνάει ο καιρός η ουσιαστική αδυναμία της να αντιπαρατεθεί με επιχειρήματα καταγράφεται με κουραστικό τρόπο σε όλες τις μετρήσεις, αλλά και στο σκεπτόμενο τμήμα της κοινωνίας. Το οποίο, επειδή δεν είναι σαματατζίδικο, φαίνεται μικρότερο απ’ ό,τι πραγματικά είναι.

Ουσιαστικά πρόκειται για μια αθλιότητα, η οποία δεν πρόκειται να εγκαταλειφθεί απ’ όσους την έκαναν σημαία τους και υπαρξιακό αυτοσκοπό τους. Μία λύση υπάρχει σε αυτό το τοξικό περιβάλλον: η λέξη προς λέξη αποκάλυψη και αποδόμησή της. Κάθε ψέμα, κάθε θέατρο που στήνεται σε δρόμους και πλατείες με προσχηματικές ή δόλιες αφορμές, κάθε σενάριο που κάνει τους δημιουργούς ταινιών επιστημονικής φαντασίας να νιώθουν «γατάκια» μπροστά στον κυνισμό των «υπογείων» και το θράσος βουλευτών.

Στην Κοπεγχάγη για Μεταναστευτικό, Αμυνα και Ουκρανία

Σήμερα και αύριο, στην Κοπεγχάγη, πραγματοποιούνται η Ατυπη Σύνοδος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και η 7η Σύνοδος της Ευρωπαϊκής Πολιτικής Κοινότητας, με εξαιρετικά σημαντική ατζέντα. Στην Ατυπη Σύνοδο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, που θα προετοιμάσει τη Σύνοδο Κορυφής που θα γίνει στις 23 και 24 Οκτωβρίου, τίθεται το θέμα της ασφάλειας και της Αμυνας. Σύμφωνα με πληροφορίες, ο Κ. Μητσοτάκης αναμένεται να θέσει το ζήτημα ότι η αναγκαία, λόγω της συμπεριφοράς της Ρωσίας, ενίσχυση των ανατολικών συνόρων της Ε.Ε. δεν μπορεί να γίνει σε βάρος των νοτίων συνόρων της Ενωσης, τα οποία δέχονται απειλές.

Στο πλαίσιο αυτό, που αφορά και τον Οδικό Χάρτη 2030 για την Αμυνα, θα πρέπει να υπάρξει συνολικό σχέδιο, το οποίο θα περιλαμβάνει, εκτός από τα ευρωπαϊκά σύνορα στις Βαλτικές Χώρες, και την κάλυψη του Νότου, που δέχεται απειλές στη Μεσόγειο, αλλά και τη Μ. Ανατολή.

Μία από τις προτάσεις που θα συζητηθούν και αφορά ένα από τα εμβληματικά αμυντικά προγράμματα είναι η πρόταση που είχαν καταθέσει από κοινού, τον Μάιο του 2024, ο Κ. Μητσοτάκης με τον πρωθυπουργό της Πολωνίας, Ντ. Τουσκ, για τη δημιουργία μίας ευρωπαϊκής ασπίδας αεράμυνας με ευρωπαϊκή χρηματοδότηση. Η πρόταση αυτή έχει συμπεριληφθεί στις προτάσεις που θα παρουσιάσει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στη Σύνοδο Κορυφής του Οκτωβρίου.

ΑΠΟΡΙΕΣ-1

Εχει εκδοθεί Amber Alert για Λακαφώση, Κοκοτσάκη και Βερβεσό;

ΑΠΟΡΙΕΣ-2

Η συμμετοχή του επικεφαλής της ΜΙΤ, Ιμπραχίμ Καλίν, σε «συνάντηση» της Χαμάς στο Κατάρ δεν μοιάζει με συνέδριο του Ερυθρού Σταυρού με τους Σαμαρείτες;