Υπό άλλη ιδιότητα, της προέδρου κόμματος, αλλά με την ίδια, σταθερά αμετακίνητη πρόθεση: να διατηρήσει ή και να αναπτύξει την ήδη κατακτημένη θέση της στο στερέωμα του πιο εκκωφαντικού λαϊκισμού των τελευταίων ετών. Και, αν μη τι άλλο, το έχει καταφέρει.

Απόδειξη αυτού είναι, όπως καταδείχτηκε και με το παραπάνω προχθές στη Βουλή, ότι όλη η αντιπολίτευση προσπαθεί να μιμηθεί το στιλ της, τις ατάκες της, τον τρόπο σκέψης, σε έναν πολιτικά αγενή και ανιστόρητο κατήφορο, όπου συμπεριφορές και επιχειρήματα αφήνουν πίσω τους κάθε σχέση με τη λογική και τον πολιτικό πολιτισμό. Μπαίνουν στην μπετονιέρα για να παραγάγουν εκείνο το περίεργο μίγμα που προορίζεται για το χαϊδολόγημα ενός κοινού που δεν ενδιαφέρεται για το τι θα ακούσει, αρκεί να υπάρχουν λεκτική βία, τσαμπουκάς, προσβολές και βρισιές. Με το μάτι στην κερκίδα των χουλιγκάνων.

Τόσο ο Νίκος Ανδρουλάκης όσο και ο Σωκράτης Φάμελλος δεν εξελίσσονται σε αυτόνομες και δημιουργικές πολιτικές προσωπικότητες, όπως θα ήταν λογικό για την ηλικία τους και τα τυπικά τους χαρακτηριστικά, αλλά επιδίδονται στον διαγωνισμό που τους έχει επιβάλει η Ζ. Κωνσταντοπούλου. Προφανώς και τα κομματικά τους επιτελεία τούς έχουν πείσει ότι αυτό ήταν το στιλ που πούλησε και εξαργύρωσε πρόσκαιρα η ίδια και, άρα, τώρα που ξεφουσκώνει δημοσκοπικά, είναι η σειρά τους να δοκιμάσουν. Σαν να κάνουν κόντρες με τα μηχανάκια τους στην παραλιακή…

«Κράτος δολοφόνων», «συμμορία», «Καμόρα», «βαμμένα τα χέρια σας με αίμα», «Μαφία», «εγκληματική ομάδα», «παρακμή», «γαλάζιες ακρίδες». «εκπόρνευση». Ολα με αποδέκτη την κυβέρνηση, που βεβαίως και είναι φορτωμένη με λάθη, παραλείψεις και αστοχίες, αλλά αυτό είναι ένα άλλο επίπεδο, ακόμα πιο χαμηλό. Ακόμα και η προσβολή στο πρόσωπο του Κων/νου Τασούλα. «Κατ’ ευφημισμόν κύριος», είπε η Ζ.Κ. Η κυβέρνηση ορθώς δεν παρασύρεται. Πιθανώς να γνωρίζει ότι ο συγκεκριμένος χώρος, που αρέσκεται σε αυτήν την εκδοχή της πολιτικής αντιπαράθεσης, είναι ήδη κατειλημμένος και δεν έχει καμία ελπίδα. Αλλά κάποιος θα πρέπει να πείσει τους προέδρους των βασικών κομμάτων της αντιπολίτευσης ότι είναι πολύ πιο γόνιμο να είναι ευγενείς παρά πολιτικές καρικατούρες της Ζωής. Αλλωστε, δεν χρειάζεται να είναι κανείς «δεξιός» ή να στηρίζει την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας για να είναι ευγενής και με ήθος. Εδώ στη Δύση η ευγένεια (πρέπει να) πηγαίνει μαζί με τη Δημοκρατία…