Ηταν ήδη φρικτά κακοποιημένοι, γονατιστοί και με δεμένα τα μάτια. Ηταν Παλαιστίνιοι, σχεδόν δύο ημέρες μετά την υπογραφή της ειρηνευτικής συμφωνίας που μαζί με την απελευθέρωση των Ισραηλινών ομήρων προβλέπει τον αφοπλισμό της Χαμάς. Της τρομοκρατικής οργάνωσης που διαφεντεύει από το 2007, με τη δύναμη των όπλων, την τυφλή πίστη στη θανάτωση των απίστων όλου του κόσμου και τους σκληρούς, απάνθρωπους νόμους της, τη Γάζα και όλους τους ανθρώπους που ζουν εκεί.

Τις ίδιες ώρες και μετά την υπογραφή της αδιαμφισβήτητα ιστορικής συμφωνίας, Τραμπ και Νετανιάχου διαμηνύουν προς πάσα κατεύθυνση ότι αν η Χαμάς «δεν αφοπλιστεί με ειρηνικό τρόπο θα το κάνει διά της βίας». Επιβεβαιώνουν, έτσι, όχι όλους όσοι είχαν εκφράσει δυσπιστία και πάμπολλες αμφιβολίες για την επίτευξη ειρήνης στην περιοχή, αλλά όσους υποστηρίζουν ότι ο στόχος της συμφωνίας, εν τέλει, ήταν διπλός: Να απελευθερωθούν οι Ισραηλινοί όμηροι και να επιστρέψουν οι σοροί των νεκρών ανθρώπων για να ταφούν με αξιοπρέπεια και τις τιμές που τους πρέπουν. Και να ανοίξει ο από κοινού -ΗΠΑ και Ισραήλ- δρόμος για την τελική εκκαθαριστική επιχείρηση εναντίον της Χαμάς.

Οσο και αν αυτό που επετεύχθη εξακολουθεί να προβάλλεται ως «Ο θρίαμβος του Ντόναλντ Τραμπ», η πραγματική ζωή προσγειώνει τις διαπλανητικές δάφνες και ανασύρει σιγά σιγά και με αιματηρό τρόπο την εκδοχή που θέλει τον πραγματικό εμπνευστή να είναι ο Νετανιάχου. Ναι, του ακροδεξιού -εκλεγμένου, όμως – πρωθυπουργού του Ισραήλ. Στον οποίον προσάπτουν και τα προσωπικά του ιδιοτελή κίνητρα όσον αφορά τις δικαστικές διαδικασίες που εκκρεμούν εις βάρος του και οι οποίες είναι πολύ πιθανό να τον στείλουν στη φυλακή. Κάτι που στο Ισραήλ συνηθίζεται και θεωρείται απολύτως λογικό για όλους τους πολιτικούς, είτε ηγούνται είτε όχι.

Οι βαναυσότητες της Χαμάς, με τις δημόσιες εκτελέσεις, μπορεί να είναι απόρροια της φυλετικής κοινωνικής διαστρωμάτωσης της Γάζας, καθώς επρόκειτο για μία προνεωτερική κοινωνία, δομημένη σε «φάρες» που μάχονται δεκαετίες για τον έλεγχο των εδαφών και τα συστήματα τοπικής κυριαρχίας και εξουσίας.

Προκαλεί δε εξαιρετική εντύπωση το γεγονός -κάτι που συμβαίνει και στην Ελλάδα και μάλιστα με ιδιαίτερη ένταση- ότι γύρω από τις νέες αυτές θηριωδίες της Χαμάς υπάρχει η ίδια αντιμετώπιση με αυτήν της συγκλονιστικής βαρβαρότητας της 7^ης Οκτωβρίου, από όπου, δηλαδή, ξεκίνησαν όλα το 2023: Η συλλογική αφωνία από το κομμάτι εκείνο που όλον αυτόν τον καιρό υπερασπιζόταν διαπρυσίως τον «παλαιστινιακό λαό». Μια μαζική σιωπή για τα εγκλήματα και τη βαρβαρότητα της Χαμάς, που αυτή τη φορά δεν εξελίσσονται εναντίον του Ισραήλ αλλά εις βάρος του ίδιου του λαού που υπέστη τη «γενοκτονία του Νετανιάχου». Προφανώς και η νέα αυτή έκδοση της φρίκης στη Γάζα δεν συγκινεί το ίδιο, ίσως λόγω του γεγονότος ότι πρόσχημα των μαζικών δημόσιων εκτελέσεων είναι ότι οι εν ψυχρώ δολοφονημένοι αντιμετώπιζαν, από το άγριο δικαστήριο με τα όπλα και τις κουκούλες, κατηγορίες περί «συνεργασίας με το Ισραήλ»…