ΑΣ υποθέσουμε πως έχουν δίκιο. Τότε, ποια είναι η σωστή πλευρά της Ιστορίας; Αυτή με τον παράνομο εισβολέα σε μια άλλη χώρα; Αυτή με την επαναχάραξη συνόρων διά της βίας;

ΑΥΤΟ θα ισοδυναμούσε με τραγικές εξελίξεις για τα εθνικά θέματα της Ελλάδας και της Κύπρου. Ακολουθώντας αυτή τη λογική, η Λευκωσία θα έπρεπε να παραιτηθεί από τον αγώνα που δίνει εδώ και 51 χρόνια από την εισβολή του «Αττίλα» και να αναγνωρίσει το ψευδοκράτος των Κατεχομένων.

ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ, η Αθήνα θα έπρεπε να αποδεχθεί τις παραληρηματικές απαιτήσεις της Αγκυρας και να καθίσει στο τραπέζι για να συζητήσει όχι μόνο για την ΑΟΖ και την υφαλοκρηπίδα, αλλά και για το «γκριζάρισμα» νησιών στο Αιγαίο και την αποστρατιωτικοποίηση περιοχών στο Βόρειο Αιγαίο.

ΚΑΙ, βέβαια, στο τέλος, επειδή ο νόμος του ισχυρού θα έγερνε υπέρ της Τουρκίας, τότε θα έπρεπε να αναγκαστούμε να υποχωρήσουμε από τις πάγιες εθνικές θέσεις μας και να αποδεχθούμε πως πρέπει να μοιραστούμε το Αιγαίο μας.

Η σωστή ή η λάθος πλευρά της Ιστορίας δεν καθορίζεται από το ποιος νικάει στο μέτωπο και καταλαμβάνει εδάφη με πολεμική σύγκρουση. Καθορίζεται από το τι είναι σωστό και τι είναι λάθος, τι είναι δίκαιο και τι άδικο. Ειδικά όταν η Ελλάδα δεν είναι η Ελβετία και δεν συνορεύει με Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, αλλά με Τουρκία και Αλβανία.

ΟΤΑΝ η Ελλάδα παλεύει εδώ και δεκαετίες να επιλύσει το Κυπριακό και να διεθνοποιήσει τις ανυπόστατες και παράνομες διεκδικήσεις της Τουρκίας, βασιζόμενη πάντοτε στο Διεθνές Δίκαιο και το Δίκαιο της Θάλασσας, τότε πώς θα μπορούσε να είναι υπέρ κάποιου που δεν σέβεται τους διεθνείς νόμους και κανόνες και επιχειρεί να αλλάξει τον χάρτη με στρατιωτικά μέσα;

ΚΑΙ η αλήθεια είναι πως, διαχρονικά, δεν έχουμε βρει και πολλούς συμπαραστάτες από άλλες χώρες. Η διεθνής κοινότητα αδιαφορεί και προσπαθεί να κλοτσήσει το τενεκεδάκι παρακάτω, ισχυριζόμενη πως πρόκειται για διμερείς διαφορές με την Τουρκία, στις οποίες δεν θέλει να εμπλακεί. Αν βρισκόμασταν στην άλλη πλευρά στον πόλεμο της Ουκρανίας, πώς θα ζητούσαμε, σε περίπτωση κινδύνου, τη στήριξη των συμμάχων μας;

Ο Τραμπ ανακατεύει την παγκόσμια γεωπολιτική τράπουλα. Αδιαφορεί για το Δίκαιο και τους κανόνες. Τάσσεται υπέρ του δικαίου του ισχυρού. Σήμερα είναι ο Πούτιν. Αύριο μπορεί να είναι ο Ερντογάν. Τι έχουν να πουν για όλα τα παραπάνω όσοι πανηγυρίζουν τις τελευταίες ημέρες για τις εξελίξεις στο ρωσο-ουκρανικό μέτωπο;