Από τις εκλογές του 2023 και έπειτα -και υπό όλες τις συνθήκες που διαμορφώνουν αντικειμενικά αρνητικό κλίμα εις βάρος της- η Ν.Δ. διατηρεί σταθερά υπερδιπλάσιο προβάδισμα στις δημοσκοπήσεις έναντι του εκάστοτε δεύτερου κόμματος. Να σημειωθεί ότι τη δεύτερη θέση, από τις τελευταίες εκλογές και έπειτα, την έχουν μοιραστεί τρία κόμματα (ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, Πλεύση Ελευθερίας).

Με το παραπάνω συμπέρασμα, επιβεβαιωμένο μέχρι κεραίας, έρχεται ένα άλλο λογικό στη σύλληψή του, αλλά ανεπαρκές, να εντοπίσει τις πραγματικές αιτίες. «Τα συγκεκριμένα δημοσκοπικά ευρήματα διαμορφώνονται διότι η κυβέρνηση δεν έχει αντίπαλο, αυτό δίνει προβάδισμα στην κυβέρνηση».

Το εύκολο είναι να αποδώσει κανείς τη δημοσκοπική σταθερότητα και άνοδο -παρά το αρνητικό για αυτήν κλίμα- της κυβέρνησης στην ασάφεια, στην τοξικότητα, στην έλλειψη συνεννόησης, στις εσωκομματικές ίντριγκες, στις προβληματικές συμπεριφορές και την ανεπάρκεια της ηγεσίας της αντιπολίτευσης να υψώσει λόγο αντιπολιτευτικής ουσίας. Δεν είναι, όμως, τόσο απλό.

Η αποτυχία της αντιπολίτευσης να ορθώσει ουσιαστικό δημιουργικό λόγο που να πείθει ότι, πράγματι, είναι καλύτερος από αυτόν της κυβέρνησης, δεν σημαίνει ότι οι επιτυχίες της κυβέρνησης είναι πλαστές. Τα θηριώδη πρωτογενή πλεονάσματα, εκτός από αναντίρρητη αλήθεια, είναι πραγματικά εργαλεία διανομής κοινωνικού πλούτου, κάτι σαν μέρισμα των κερδών στους μετόχους μιας εταιρίας. Οταν ο ίδιος υπουργός Οικονομικών ανακοινώνει σε διεθνές και ιδιαιτέρως απαιτητικό κοινό ότι η Ελλάδα θα αποπληρώσει τα δάνεια του Α’ Μνημονίου κατά μία δεκαετία νωρίτερα από το προβλεπόμενο, αυτό σημαίνει -τουλάχιστον- ότι αριθμητικά υπάρχει ένα πολύ σημαντικό ακροατήριο στη χώρα που όχι μόνο το λαμβάνει πολύ σοβαρά υπ’ όψιν του αλλά γνωρίζει ή υποψιάζεται πού οφείλεται. Και αυτό δεν είναι η έλλειψη της αντιπολίτευσης, αλλά η αποτελεσματικότητα των συγκεκριμένων κινήσεων της κυβέρνησης. Και αυτό το ακροατήριο δεν είναι κατ’ ανάγκην ψηφοφόροι της Νέας Δημοκρατίας. Αποτελούν κομμάτια της κοινωνίας που σε πρώτη φάση κατανοούν ότι ο κόσμος δεν είναι πλέον ο ίδιος, οι απαιτήσεις τους από μία κυβέρνηση ξεπερνούν την ιδεολογική ή την κομματική περιχαράκωση, ότι η διακυβέρνηση μίας σύγχρονης χώρας, για να αποφύγει τις συνέπειες της ανασφάλειας και του φόβου, έχει μεγαλύτερη ανάγκη το management και λιγότερο τις ιδεοληψίες και τα σκουριασμένα εργαλεία του παρελθόντος.