ΣΥΜΦΩΝΑ με έρευνα συγκοινωνιολόγων, χάνουμε 111 ώρες τον χρόνο πίσω από το τιμόνι. Είναι αρκετά πιθανό αυτός ο υπολογισμός να αποδειχθεί μετριοπαθής. Η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο. Για να μετακινηθεί κάποιος από τα νότια προάστια προς τα βόρεια ή το αντίστροφο πρέπει να σπαταλήσει περίπου 45 λεπτά με μία ώρα, κάτι που σημαίνει πως με την επιστροφή στο σπίτι ο χρόνος που χάνεται στους δρόμους μπορεί να φτάσει και τις δύο ώρες την ημέρα.

ΜΠΑΙΝΟΝΤΑΣ στο Google Maps μπορεί εύκολα να διαπιστώσει κανείς ότι οι μεγάλοι οδικοί άξονες βρίσκονται στο «κόκκινο» από τις 7 έως τις 10 το πρωί και το απόγευμα από τις 5 έως τις 8. Αυτό δεν σημαίνει πως ενδιάμεσα δεν υπάρχει κίνηση ή ακόμα και μποτιλιάρισμα, που δημιουργείται είτε από πορείες είτε από κάποιο τροχαίο ή βλάβη αυτοκινήτου στον Κηφισό και σε άλλες λεωφόρους. Σύμφωνα με τους ειδικούς, η κίνηση θα αυξηθεί από 16% έως 20% μέχρι το 2030.

ΤΟ πρόβλημα, όμως, έχει επεκταθεί και στους κεντρικούς δρόμους μεγάλων δήμων. Πλέον, οι οδηγοί υφίστανται ταλαιπωρία στο Χαλάνδρι, στη Νέα Ερυθραία, στη Νέα Σμύρνη, στη Γλυφάδα, στη Νίκαια, στον Πειραιά. Ενώ οι χαμένες ώρες στον Κηφισό κοστίζουν 90 εκατ. ευρώ τον χρόνο.

ΟΙ αιτίες είναι προφανείς. Στο Λεκανοπέδιο κυκλοφορούν διπλάσια αυτοκίνητα σε σχέση με πριν από 25 χρόνια. Ενώ δεν έχουν γίνει ουσιαστικά έργα μετά την περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, με εξαίρεση τη γραμμή μετρό προς Πειραιά. Προφανώς βιώνουμε μία ακόμα παράπλευρη απώλεια της εποχής των Μνημονίων. Γιατί, κανονικά, θα έπρεπε να έχουμε τουλάχιστον 7-8 γραμμές μετρό και αυτήν τη στιγμή κατασκευάζεται η γραμμή 4, που θα ολοκληρωθεί προς το 2030.

ΟΛΟΙ συμφωνούν πως η όποια πιθανή αποσυμφόρηση στους δρόμους μπορεί να προέλθει με το να γίνουν πιο ελκυστικά στους πολίτες τα δημόσια μέσα μεταφοράς. Η κυβέρνηση έχει κάνει κάποια βήματα σε αυτόν τον τομέα. Μέχρι το τέλος του έτους θα έχει αντικατασταθεί πλήρως ο στόλος λεωφορείων με νέα, αντιρρυπαντικής τεχνολογίας. Χρειάζονται, όμως, ακόμα περισσότερα. Πρέπει να απελευθερωθούν οι λεωφορειολωρίδες και πρέπει να βρεθούν τα κονδύλια για να ξεκινήσουν νέες γραμμές μετρό και επεκτάσεις των υφιστάμενων. Παράλληλα, πρέπει να έρθουν περισσότεροι συρμοί, ώστε να γίνουν πιο συχνά τα δρομολόγια. Ισως σε όλα αυτά θα μπορούσε να προστεθεί μία καμπάνια «επιστροφής στα μέσα μεταφοράς» με μείωση του εισιτηρίου από το 1,20 ευρώ στο 1 ευρώ, με παράλληλη καταπολέμηση της εισιτηριοδιαφυγής με αυστηρούς ελέγχους.

ΑΠΑΙΤΟΥΝΤΑΙ, όμως, και παρεμβάσεις στο οδικό δίκτυο. Πόσα χρόνια ακούμε για την επέκταση της Αττικής Οδού προς τη Λεωφόρο Βουλιαγμένης και τη Ραφήνα. Ή για τη δημιουργία οδικού άξονα από Οινόφυτα προς Ελευσίνα, που σε συνδυασμό με τη μετακόμιση των μεταφορικών εταιριών από τον Βοτανικό στη Φυλή, θα άδειαζαν τον Κηφισό από τις νταλίκες. Ή πιστεύει κανείς ότι η υπογειοποίηση της Λεωφόρου Ποσειδώνος θα μειώσει την κίνηση στην παραλιακή, αν δεν γίνει ανισόπεδος κόμβος στην Αμφιθέας ή κατάργηση φαναριών στο Παλαιό Φάληρο; Ή αν δεν γίνουν ανισόπεδοι κόμβοι, ώστε να μετατραπεί η Βουλιαγμένης σε δρόμο ταχείας κυκλοφορίας;

ΤΟ κυκλοφοριακό είναι δυσεπίλυτο. Αλλά αν μένουμε στα λόγια και τις θεωρίες, η κατάσταση θα γίνει πλέον αφόρητη. Η κυβέρνηση οφείλει να περάσει στην πράξη για ένα τόσο σημαντικό θέμα της καθημερινότητας.