Ο λόγος δεν είναι άλλος από τη δημοτικότητα της Eναλλακτικής για τη Γερμανία μεταξύ των λεγόμενων «Ρωσο-γερμανών». Δηλαδή, των μελών της γερμανικής, εθνικής μειονότητας που ζούσε στη Ρωσία και άλλες δημοκρατίες της πρώην Σοβιετικής Ενωσης. Ενα μέρος της επαναπατρίστηκε τις τελευταίες δεκαετίες ως τμήμα της Ομογένειας και έλαβαν τη γερμανική υπηκοότητα.

Αυτή η κατηγορία Γερμανών πολιτών, που υπολογίζονται σε 900.000, εξακολουθούν να μιλάνε ρωσικά και να συμπαθούν τη ρωσική κουλτούρα και τον πολιτισμό, έχοντας στο βάθος της ψυχής τους δύο πατρίδες. Νιώθουν άβολα όταν τις βλέπουν να συγκρούονται και εκτιμούν όποιον προσπαθεί να γεφυρώσει το χάσμα. Οπως π.χ. η αρχηγός της AfD, Αλίς Βάιντελ, που τάχθηκε υπέρ της επανακατασκευής του αγωγού Nord Stream στη Βαλτική, ύστερα από το περίεργο σαμποτάζ που διέκοψε τη ροή ρωσικού φυσικού αερίου στη Γερμανία.

Σε πρόσφατη έρευνα το χριστιανοδημοκρατικό Ιδρυμα Κόνραντ Αντενάουερ ανακάλυψε ότι το 31% των Ρωσο-γερμανών είναι πρόθυμοι να ψηφίσουν την AfD. To ποσοστό τους, μάλιστα, είναι αισθητά υψηλότερο από το 19% που συγκεντρώνει το ακροδεξιό κόμμα στο σύνολο των Γερμανών της διασποράς. Η διάθεση αυτή σχετίζεται με τη δυσφορία των Ρωσο-γερμανών προς το κύμα ξένων μεταναστών του 2015-16, κυρίως από τον αραβικό κόσμο και την Αφρική, που έφερε στη χώρα η πολιτική της Ανγκελα Μέρκελ.

Η συγκεκριμένη κοινωνική ομάδα απαιτεί ιδιαίτερα λεπτό χειρισμό από πλευράς των κομμάτων του «συνταγματικού τόξου», γιατί υπάρχει κίνδυνος οι Ρωσο-γερμανοί ψηφοφόροι να διαβούν οριστικά το κατώφλι της AfD, αν αυτό δεν έχει γίνει ήδη. Το πιστοποίησαν τα «θηριώδη» ποσοστά της AfD στα «συμβούλια ενσωμάτωσης» (24,5%-28%) σε δήμους-κλειδί της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας, κατά τις πρόσφατες δημοτικές εκλογές.