Οι χαρακτηρισμοί του, που έγιναν viral στο συριζαϊκό σύμπαν, είναι ακριβώς ό,τι χρειάζεται για να θυμηθούμε -όχι ότι ξεχνιούνται αυτά- πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αλλάζει, είτε επικεφαλής είναι ο Τσίπρας είτε ο Κασσελάκης είτε ο Φάμελλος.

Εγκληματική οργάνωση του χειρίστου είδους (απορία συντάκτριας: υπάρχουν, δηλαδή, και καλές εγκληματικές οργανώσεις;), ξεφτίλα, παρακμή, εκπόρνευση. Αυτά είπε ο καθηγητής και ευρωβουλευτής και στο… καπάκι πρόσθεσε και το «νονός εγκληματικής οργάνωσης», διότι, για να βγει το σενάριο, χρειάζεται και λίγο Κόπολα. Θα ήταν αστείο, αλλά δεν είναι. Θα μπορούσε να ήταν τυχαίο, αλλά ούτε αυτό είναι. Διότι ο κ. Φαραντούρης έχει… ξαναχτυπήσει, κάνοντάς μας να απορούμε πώς συνδυάζει τις ακαδημαϊκές περγαμηνές με την πολιτική τοξικότητα.

Πέρσι είχε ευχηθεί να «πέσει η κυβέρνηση του Μητσοτάκη από την ευρωπαία εισαγγελέα» και είχε καταφερθεί ακόμα και εναντίον της Δικαιοσύνης, λέγοντας πως «ο Αρειος Πάγος στη χούντα έλεγε πως η επανάσταση επικρατήσασα παράγει Δίκαιο…». Φυσικά, δεν εννοούσε ούτε το ένα ούτε το άλλο, αφού γνωρίζει καλά πως στις δημοκρατίες οι κυβερνήσεις αλλάζουν μόνο με τις εκλογές και πως μόνο στις δημοκρατίες είσαι ελεύθερος να πεις ό,τι σου κατέβει. Οπως, για παράδειγμα, έπραττε το ίδιο διάστημα ο Στέφανος Κασσελάκης, ζητώντας… διεθνείς τοποτηρητές για να εγγυηθούν το αδιάβλητο των εκλογών! Σήμερα, ο Σωκράτης Φάμελλος δεν έκανε το ίδιο, αλλά η σιωπή του έχει το ίδιο αποτέλεσμα: δεν καταδίκασε, δεν διαφοροποιήθηκε, άρα αποδέχθηκε το ύφος και τη ρητορική του στελέχους του.

Ξέρετε ποιο είναι το χειρότερο; Οτι πολιτικοί που ανήκουν στο λεγόμενο δημοκρατικό πολιτικό τόξο δεν συνειδητοποιούν το κακό που κάνουν όταν εκφράζονται έτσι. Λες και δεν ξέρουν πώς ανθίζει ο λαϊκισμός. Μερικοί σπόροι φράσεων είναι αρκετοί για να ριζώσουν ανάμεσα σε αγριόχορτα και αγκάθια. Το είδαμε το 2015, όταν η αντίστοιχη ρητορική ξεσήκωνε τους ακραίους, αυτούς που πάντα υπάρχουν κρυμμένοι στη γωνία, να ονειρεύονται προδότες και κρεμάλες.