Δεύτερη: η Τεχνητή Νοημοσύνη. Που ναι μεν είναι προσομοίωση νοημοσύνης, αλλά είναι αυτό που λέει: τεχνητή, προϊόν κάποιας αλγοριθμική μηχανής που εκπαιδεύεται καθημερινά σε αυτό ακριβώς. Να λέει τα πάντα, αλλά όχι την ουσία της ανθρώπινης αντίληψης και ευφυΐας. Κρύβει πολλούς κινδύνους, όπως είπε και ο πρωθυπουργός, παρά το γεγονός ότι η ελληνική κυβέρνηση υπέγραψε -στη Θεσσαλονίκη- τη μεγαλύτερη έως τώρα συμφωνία με την Open AI για την παροχή εκπαιδευτικών εργαλείων. Μεγάλη συζήτηση αυτή.

Προφανώς, όμως, ο παραπάνω συνδυασμός εκμοντερνισμένου παλαιοκομματισμού και επιβεβαιωμένου κινδύνου τραγικών αστοχιών της AΙ είναι υπεύθυνος για το γεγονός ότι υπάρχει έντονη δυσκολία στην αποκωδικοποίηση των όσων είπε ο Αλέξης Τσίπρας στην ομιλία του από τη Θεσσαλονίκη. Μια ομιλία που από πολλούς μπορεί να θεωρήθηκε ως επίσημη αναγγελία της επαναφοράς του στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό της χώρας μετά τις θηριώδεις αποτυχίες του, αλλά από ακόμα πιο πολλούς θεωρήθηκε ως μια μεγαλοπρεπής σκηνοθετική απόπειρα που απείχε από την αναμενόμενη ανταπόκριση και τις καλλιεργημένες προσδοκίες.

Ακόμα και το ηχόχρωμα της φωνής του Αλ. Τσίπρα, που ήταν ψύχραιμος και -προς το παρόν- χωρίς τις ακραίες τοξικότητες του παρελθόντος με τις οποίες είναι απόλυτα ταυτισμένος, είχε αλλάξει. Αν κάποτε παρέπεμπε ευθέως στον Ανδρέα Παπανδρέου, τώρα ήταν αρκετά μαζεμένο, κάτι μεταξύ Κώστα Σημίτη και Κώστα Καραμανλή. Iσως έφταιγε το γεγονός ότι το σύστημα (ανθρώπινο ή AI) που είχε παραγάγει την ομιλία του είχε ενσωματώσει όρους με τους οποίους δεν ήταν τόσο εξοικειωμένος από την εποχή του μαχητικού παρελθόντος. «Νέα Πατριωτική Εισφορά», «Εθνικό Ταμείο Σύγκλισης», «Εθνικό Σχέδιο Ανάταξης», «Νέα Εθνική πυξίδα»», «Εθνική Ασφάλεια» και άλλα. Επίσης, Ελευθέριος Βενιζέλος και Χαρίλαος Τρικούπης. Δημοκράτης, αλλά εκπρόσωπος του ελληνικού ιμπεριαλισμού/μιλιταρισμού (κατά την παραδοσιακή ανάγνωση της Αριστεράς) ο πρώτος. Κατ’ εξοχήν εκπρόσωπος του βρετανικού φιλελευθερισμού ο δεύτερος. Του αιώνιου εχθρού της παγκόσμιας Αριστεράς που το 1893 από το βήμα της Βουλής είπε το περίφημο «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν», λόγω της αδυναμίας της χώρας να εξυπηρετήσει τα δάνεια από το εξωτερικό. Λίγο περίεργα όλα αυτά, άνευ σαφήνειας και στόχευσης όχι μόνο σε ιδεολογικό ακροατήριο, αλλά ούτε καν σε συγκεκριμένο αντικυβερνητικό πλαίσιο. Η μόνη απόλυτα σαφής παραίνεση, η μόνη ευθεία και συγκεκριμένη πολιτική του πρόταση -χωρίς γενικόλογες μεγαλοστομίες- στα συγκλονιστικά παγκόσμια γεγονότα που δοκιμάζουν όλες τις ιδεολογικές παραμέτρους και αντοχές του σύγχρονου κόσμου ήταν να «αποκαταστήσουμε τις σχέσεις μας με τη Ρωσία». Από όλη την εσωτερική και διεθνή επικαιρότητα, επέλεξε να συμβουλεύσει την κυβέρνηση της Ν.Δ. να «τα βρει με τη Ρωσία», τη χώρα που ξεκίνησε την πιο βάρβαρη πολεμική σύρραξη από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και έπειτα. Πιο λιανά δεν εξηγείται το rebranding…