Οι απαράδεκτες σκηνές και εκφράσεις από γονείς που τραμπούκιζαν ανήλικους αθλητές δεν εκπλήσσουν όσους έχουν βρεθεί σε αντίστοιχες αθλητικές διοργανώσεις. Η εμπλοκή των γονέων κατά τη διάρκεια των αγώνων, είτε είναι αγώνας βόλεϊ συνοικιακών ομάδων είτε αγώνας μεταξύ ομάδων μεγάλης κατηγορίας, είναι τόσο έντονη και συναισθηματικά φορτισμένη που ξεπερνά κάθε όριο. Γιουχαρίσματα, απειλές, κοροϊδίες, παρατηρήσεις προς τους διαιτητές και τους προπονητές αποτελούν τη συνήθη πρακτική πολλών γονέων, που θεωρούν ότι έτσι προστατεύουν τα βλαστάρια τους από την αδικία.

Φυσικά το μόνο που καταφέρνει η φανατισμένη γονεϊκή κερκίδα, είναι να εμφυσά στα παιδιά μια χουλιγκανική νοοτροπία και να εθίζει τις νεότερες γενιές στη γνωστή δικαιολογία «μας αδίκησε η διαιτησία». Υποτίθεται ότι ο αθλητισμός καλλιεργεί μια υγιή στάση ζωής και συμπεριφοράς, ότι διδάσκει στους νέους την ευγενή άμιλλα και τους ωθεί να γίνουν καλύτεροι για να βελτιώσουν τον εαυτό τους και να μάθουν να παίζουν ομαδικά. Να επιζητούν την όμορφη νίκη και όχι τον εξευτελισμό του αντιπάλου.

Δυστυχώς πρόκειται για μια νοοτροπία ακατάλληλη για ενηλίκους και ανηλίκους που την συναντάς παντού και όχι μόνο στα γήπεδα. Υπάρχουν γονείς που ξεροσταλιάζουν έξω από τα γραφεία των καθηγητών για να ζητήσουν τον λόγο που το παιδί δεν πήρε άριστα στο διαγώνισμα ή με ποια κριτήρια επιλέχθηκε κάποιος συμμαθητής τους για να εκφωνήσει το ποίημα στη γιορτή του σχολείου. Καβγάδες έχουν γίνει ακόμα και για το ποιος δικαιούται (!) να κρατήσει τη σημαία στη σχολική παρέλαση, λες και πρόκειται για κάποιο τρόπαιο που δίνεται μόνο στους καλύτερους και τους άριστους.

Μόνο που η πραγματική αριστεία δεν έχει να κάνει ούτε με τους βαθμούς ούτε με το σκορ που γράφει η ομάδα. Η ηθική αριστεία προϋποθέτει την καλλιέργεια, την αλληλεγγύη, το νοιάξιμο και τον σεβασμό για το παιδί του άλλου. Αυτό είναι το μεγαλύτερο μάθημα για το οποίο οι γονείς πρέπει να καθίσουν ξανά στο θρανίο και να το γράψουν εκατό φορές μέχρι να το εμπεδώσουν.