Οχι από την πολυτελή του διακόσμηση, αλλά από τους χώρους που θυμίζουν κάτι από εταιρία της δεκαετίας του ’80, που στεγάστηκε στο πρώτο μουσείο που βρήκε ανοιχτό… Λιγοστοί άνθρωποι μοιράζονται τεράστιους χώρους όπου ο αντίλαλος από το χτύπημα της σφραγίδας στο ξύλινο γραφείο είναι ήχος που σηματοδοτεί μια ολόκληρη εποχή.

Οσα είπε πριν από λίγες ημέρες ο υπουργός Εθνικής Αμυνας, Νίκος Δένδιας, από το βήμα της Βουλής, για την κακή αξιοποίηση των κτιρίων που ανήκουν στις Ενοπλες Δυνάμεις, είναι άκρως αποκαλυπτικά. Και σίγουρα δεν αφορούν μόνο τις υπηρεσίες των Ενόπλων Δυνάμεων. Αφορούν το σύνολο των κτιριακών εγκαταστάσεων του Ελληνικού Δημοσίου. Απειρη όσον αφορά το μέγεθός της, πολυδιασπασμένη, χαμένη σε άγνωστους λαβύρινθους. Μια εξαιρετικά μπαχαλοποιημένη κατάσταση.

Πριν από περίπου τέσσερα χρόνια αναγγέλθηκε εν χορδαίς και οργάνοις η δημιουργία του Κυβερνητικού Πάρκου στον Δήμο Δάφνης – Υμηττού στις παλιές εγκαταστάσεις της ΠΥΡΚΑΛ. Σε μια έκταση 154,8 στρεμμάτων αναμένεται να εγκατασταθούν εννέα υπουργεία καθώς και άλλες υπηρεσίες του Δημοσίου, που σήμερα βρίσκονται διασκορπισμένα σε διάφορες περιοχές του κέντρου.

Ενα πολύ φιλόδοξο σχέδιο, παρά τις σκληρές αντιδράσεις της τοπικής κοινωνίας, πολλές εκ των οποίων, ιδίως αυτές που είχαν σχέση με τη δόμηση ψηλών κτιρίων (28-30 μέτρων) αλλά και την κυκλοφοριακή επιβάρυνση όλου του οδικού άξονα από το κέντρο μέχρι και το Ελληνικό μέσω της Λ. Βουλιαγμένης, από την επιπλέον κίνηση σχεδόν 14.000 υπαλλήλων στην περιοχή, είναι δικαιολογημένες. Το ίδιο συμβαίνει και με την τεράστια επένδυση στο Ελληνικό. Ο ουρανοξύστης υψώνεται, οι μπουλντόζες σκάβουν και γεμίζουν χώμα τα νότια προάστια, οι δρόμοι ακριβώς οι ίδιοι. Και στην Αμφιθέας και στην Παραλιακή και σε όλες τις βασικές αρτηρίες. Οι κάτοικοι όλων αυτών των περιοχών τρέμουν για το τι πρόκειται να συμβεί στις ζωές και τις περιουσίες τους, όταν με τις υπάρχουσες υποδομές θα συρρεύσουν μερικές επιπλέον χιλιάδες νέοι κάτοικοι, εργαζόμενοι, εταιρίες, επισκέπτες.

Από τη μία το απόλυτο κτιριακό χάος του Δημοσίου που χρονολογείται από την ίδρυση κιόλας του ελληνικού κράτους. Και από την άλλη, οι απόπειρες τακτοποίησης, εκσυγχρονισμού, συντονισμού με τις εθνικές και διεθνείς αναπτυξιακές – επενδυτικές ανάγκες. Η δυσαναλογία που παρατηρείται στην ανάπτυξη των παράλληλων υποδομών, υπάρχει μεγάλος κίνδυνος, αν όχι βεβαιότητα, ότι θα γυρίσει μπούμερανγκ…