Ολα τα διηγήματα εκκινούν από την αγάπη της συγγραφέως στην παράδοση, στα παραμύθια, στις δοξασίες, στις προλήψεις. Διαβάζω γράμματα στολισμένα με πλουμίδια, λέξεις βαμμένες με χρώματα, προτάσεις πλούσιες σε ήχους, σε μυρωδιές, σε συναισθήματα, σε ζωή. Οι λαϊκές παραδόσεις ντύνονται με μαγικό ρεαλισμό και ζωντανεύουν με διαφορετική μορφή. Το παράλογο, το παράδοξο, το υπερφυσικό εμφανίζονται δίπλα στο καθημερινό με τρόπο φυσικό, γίνονται αμέσως αποδεκτά από τους περισσότερους, ίσως όχι πάντα χωρίς σχόλια. Η συγγραφέας φέρνει στο προσκήνιο, φωτίζει χαρακτήρες, τονίζει σκηνές της Ελληνικής Ιστορίας που τότε έκρυβαν με ντροπή. Η ομοφυλοφιλία, η παρενδυσία, η αιμομιξία δεν υπήρχαν τότε;

Μέσα από τα μάγια, μέσα από το αλλόκοτο, ξεπηδά στο τέλος ο πόνος. Εκεί καταλήγουν όλα: στον πόνο και την αγάπη. Παρά τη δυστυχία, τον πόνο, την κυνηγημένη αγάπη, το σκοτάδι, η Ευριπίδου επέλεξε να κλείσει το βιβλίο με αισιόδοξη νότα.

Πέρα από τη θεματολογία, εντυπωσιάζει η γλώσσα. Λόγος απολύτως εναρμονισμένος με την εκάστοτε εποχή, τον τόπο, την ντοπιολαλιά, με βαθιά γνώση των εθίμων, παντρεύεται άψογα με τη σύγχρονη γλώσσα, όποτε χρειάζεται. Ο αναγνώστης χάνει την αίσθηση του σήμερα και καταβυθίζεται στο εκεί και στο τότε κάθε ιστορίας, γεμίζει με εικόνες και ήχους, βιώνει έντονα τα συναισθήματα των ηρώων.

Μαγικό, μαγευτικό, συναρπαστικό! Το «μπράβο» είναι λίγο για τη νεαρή συγγραφέα.

Διαβάστε ΕΔΩ όλα τα προηγούμενα άρθρα της στήλης του Ελεύθερου Τύπου ΤΙ ΔΙΑΒΑΣΑ