Ο Ιανός, με πρωταγωνίστρια την αστυνόμο Ελενα Μαυρίδου, ξετυλίγεται μέσα σε ένα σκηνικό όπου κάθε λεπτό μετρά, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ενας κατά συρροή δολοφόνος αφήνει πίσω του πτώματα σε στάση απόλυτης προσοχής, γυμνά, με ένα λουλούδι ακουμπισμένο στο στήθος. Κάθε σκηνή είναι ένα μήνυμα, κάθε λεπτομέρεια ένα στοιχείο. Στον πυρήνα του βιβλίου, όμως, υπάρχει κάτι πιο βαθύ: η απώλεια, το τραύμα, το διπλό πρόσωπο που όλοι κουβαλάμε μέσα μας. Η συγγραφέας δημιουργεί μία αφήγηση όπου το whodunit συνομιλεί με το εσωτερικό whydunit, καλώντας τον αναγνώστη να κοιτάξει τον καθρέφτη του.

Η Ελενα Μαυρίδου είναι αστυνόμος με πάθος για τους αριθμούς – τι σας ενέπνευσε να συνδέσετε την ακριβή τάξη των αριθμών με το χάος των εγκλημάτων;

Είναι αλήθεια ότι η Ελενα είναι ένας χαρακτήρας που συνδυάζει δύο φαινομενικά αντίθετους κόσμους. Για μένα, αυτή η αντίθεση είναι και η δύναμή της. Ο κόσμος του εγκλήματος είναι γεμάτος αταξία, απρόβλεπτες συμπεριφορές και κρυφά κίνητρα. Οι αριθμοί, από την άλλη, προσφέρουν μια αίσθηση τάξης, λογικής και βεβαιότητας. Η Ελενα χρησιμοποιεί την πειθαρχία των αριθμών για να βρει ένα μοτίβο, μια απάντηση μέσα στο χάος. Είναι ο τρόπος της να επιβιώνει, να βρίσκει νόημα εκεί που οι άλλοι βλέπουν μόνο σύγχυση. Αλλωστε, οι αριθμοί δεν είναι απλώς μαθητικά αλλά ένα εργαλείο. Η σύνδεση δεν είναι τυχαία. Ακόμα και το πιο απρόβλεπτο έγκλημα έχει έναν «κώδικα» που πρέπει να αποκρυπτογραφηθεί και οι αριθμοί είναι το κλειδί. Στην ουσία, η επιλογή μου να συνδέσω αυτούς τους δύο κόσμους βασίστηκε στην πεποίθηση ότι ακόμα και το μεγαλύτερο χάος κρύβει μέσα του μια λανθάνουσα τάξη.

Ο «Ιανός» είναι η θεότητα των διπλών όψεων και των μεταβάσεων. Πώς επιλέξατε αυτό τον συμβολισμό και τι αντιπροσωπεύει για εσάς μέσα στην ιστορία;

Ο συμβολισμός του Ιανού διατρέχει όλη την ιστορία, καθώς αντιπροσωπεύει τη βασική ιδέα του βιβλίου: ότι τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται. Οι χαρακτήρες έχουν πάντα μια δεύτερη όψη, μια κρυφή πλευρά, αθέατη – αν θέλετε. Ο Ιανός είναι ο θεός των μεταβάσεων και αυτό είναι κάτι που συναντάμε συνεχώς, τόσο στην πλοκή όσο και την αληθινή ζωή. Οι φιλίες μετατρέπονται σε έχθρες, η αθωότητα σε ενοχή, το παρελθόν εισβάλλει στο παρόν. Το έγκλημα είναι επίσης μια μετάβαση από τη μια κατάσταση στην άλλη. Αυτός ο συμβολισμός μου επέτρεψε να εξερευνήσω το φως και το σκοτάδι της ανθρώπινης φύσης, τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι φοράνε μάσκες και το πόσο εύκολα μπορεί να αλλάξει η όψη μίας κατάστασης.

Το βιβλίο ξεκινάει με μια σκηνή χρονομετρημένη στο δευτερόλεπτο. Πώς αποφασίσατε να κάνετε τον χρόνο σχεδόν… χαρακτήρα στην αφήγηση;

Ο χρόνος στην αρχή της ιστορίας δεν είναι απλώς ένα στοιχείο της πλοκής, αλλά ένας χαρακτήρας που κυνηγάει τόσο την ηρωίδα όσο και τον αναγνώστη. Ηθελα να δημιουργήσω από την πρώτη στιγμή μια αίσθηση ασφυξίας και επείγοντος. Οταν ο χρόνος είναι χρονομετρημένος στο δευτερόλεπτο, η παραμικρή λεπτομέρεια έχει σημασία και κάθε απόφαση είναι κρίσιμη. Αυτό το στοιχείο της χρονικής πίεσης είναι ένας από τους κύριους μηχανισμούς για να κρατήσω την ένταση ψηλά καθ’ όλη τη διάρκεια της ιστορίας.

Πολλοί αναγνώστες μιλούν για μια «page-turner» εμπειρία, αλλά και για βαθύ ψυχογράφημα. Πώς δουλεύετε αυτή την ισορροπία μεταξύ δράσης και εσωτερικής αναζήτησης;

Για εμένα, η ισορροπία αυτή είναι η καρδιά της συγγραφής μου. Ο αναγνώστης έρχεται σε ένα θρίλερ αναζητώντας τον ρυθμό, την αγωνία, τις ανατροπές που τον κρατούν σε εγρήγορση. Αυτό είναι το εξωτερικό ταξίδι. Ομως, αυτό που θεωρώ ότι δίνει πραγματικό βάθος σε μια ιστορία είναι το εσωτερικό ταξίδι των χαρακτήρων. Η δράση και οι δύσκολες καταστάσεις λειτουργούν σαν καταλύτες που ωθούν τους ήρωές μου να αντιμετωπίσουν τους φόβους τους, τις ενοχές τους, τις επιλογές τους. Κάθε σκηνή υψηλής έντασης δεν είναι μόνο για το θέαμα, αλλά για να αποκαλύψει ένα κρυμμένο κομμάτι της ψυχής τους. Με αυτό τον τρόπο, ο αναγνώστης δεν είναι απλώς ένας παρατηρητής της πλοκής αλλά ένας συνοδοιπόρος στην ψυχολογική εξέλιξη των χαρακτήρων.

Στο βιβλίο βλέπουμε θύματα με εξουσία, πλούτο, κοινωνική θέση – κι όμως πέφτουν όλοι σε παρόμοια παγίδα. Θίγετε έτσι κοινωνικά ζητήματα;

Ναι, είναι απολύτως συνειδητή επιλογή να δείξω θύματα από διαφορετικές κοινωνικές τάξεις. Ο σκοπός δεν ήταν να δημιουργήσω ένα ποικίλο καστ χαρακτήρων, αλλά να αγγίξω ένα βαθύτερο κοινωνικό ζήτημα. Οι χαρακτήρες μου μπορεί να έχουν πλούτο, εξουσία ή κοινωνική αναγνώριση, αλλά στο τέλος της ημέρας η ανθρώπινη φύση είναι ίδια για όλους. Η ματαιοδοξία, η απληστία ή η αίσθηση ανωτερότητας είναι συναισθήματα που μπορούν να θολώσουν την κρίση οποιουδήποτε. Ο δολοφόνος εκμεταλλεύεται ακριβώς αυτές τις κοινές αδυναμίες, δείχνοντας ότι η «πανοπλία» της κοινωνικής θέσης είναι τελικά εύθραυστη. Ετσι, ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται ότι, ανεξάρτητα από το πού βρισκόμαστε στην κοινωνική κλίμακα, είμαστε όλοι ευάλωτοι.