Από πού πήρατε την έμπνευση να συνδέσετε τους Ελευσίνιους Μυστηριασμούς με το μυστηριώδες Ιερό Βιβλίο της Γνώσης;

Ολο το μυστήριο που υπάρχει γύρω από τα Ελευσίνια Μυστήρια ήταν για εμένα ένα ιστορικό γεγονός το οποίο με ενδιαφέρει να ερευνήσω και να δω πώς επηρέασε τη μετέπειτα πορεία του παγκόσμιου πολιτισμού.

Τα Ελευσίνια Μυστήρια υπήρξαν το σημαντικότερο παράδειγμα μυστικής μύησης στον αρχαίο κόσμο. Αντίστοιχα, το Ιερό Βιβλίο της Γνώσης δρα συμβολικά και κουβαλά την ίδια αρχέγονη αναζήτηση: την αποκάλυψη ενός μυστικού που οδηγεί από το σκοτάδι στο φως. Eτσι, η σύνδεση ανάμεσα στα Ελευσίνια και το Ιερό Βιβλίο δεν είναι απλώς λογοτεχνική έμπνευση, αλλά συνέχεια μιας παλιάς πολιτισμικής γραμμής που δείχνει πόσο σταθερά ο άνθρωπος αναζητά τον δρόμο προς την αλήθεια.

Τι ακριβώς εννοείτε με τον όρο «Χαμένη Γνώση»; Πρόκειται για φιλοσοφικές, πνευματικές ή συμβολικές μορφές γνώσης;

Χαμένη γνώση, για εμένα, είναι όλα εκείνα που μπορούν να μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους. Οι αρχαίοι Ελληνες και συγκεκριμένα ο Πλάτων μιλούν για προηγούμενες ζωές και υποστηρίζουν ότι η γνώση είναι ανάμνηση. Από την αρχή της ζωής μας μέχρι και την ώριμη ηλικία πάντα μαθαίνουμε. Αν ένας άνθρωπος πάψει να βελτιώνεται, τότε παύει και να μαθαίνει και αυτό αποτυπώνεται έντονα στην κοινωνία μας.

Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι η γνώση δεν έχει μόνο μία μορφή. Υπάρχει η καθημερινή γνώση, η ψυχική, η πνευματική, η σωματική. Ολες μαζί μάς κάνουν ολοκληρωμένους ανθρώπους. Αρα, το όλο «κόνσεπτ» της «Χαμένης Γνώσης» έχει να κάνει ακριβώς με αυτήν τη διάσταση: ότι η αληθινή γνώση είναι ανάμνηση, ένα κομμάτι που κουβαλάμε μέσα μας και που χρειάζεται να ξαναβρούμε. Και αυτό για εμένα αποτελεί βασικό στοιχείο της προσωπικής μου φιλοσοφίας απέναντι στη ζωή.

Πώς χειριστήκατε τη μετάβαση από την αρχαία Ελλάδα στη σύγχρονη Ελευσίνα στο μυθιστόρημα; Ποιες προκλήσεις αντιμετωπίσατε για να κάνετε την ιστορία πειστική και στις δύο εποχές;

Εχει πολύ ενδιαφέρον το πώς έγραψα το κεφάλαιο για την καταστροφή της αρχαίας Ελευσίνας. Το ολοκλήρωσα μέσα σε μία μόνο νύχτα, και μάλιστα ήταν ίσως το πιο εύκολο κεφάλαιο του βιβλίου. Οπως είπα και σε προηγούμενη ερώτηση, η γνώση είναι ανάμνηση. Ετσι, γράφοντάς το, αισθάνθηκα πως γύριζα σε μια εποχή που, με έναν τρόπο, κουβαλώ μέσα μου.

Για εμένα, το «τώρα» και το «χθες» δεν είναι αποκομμένα. Συνδέονται, όταν αφήνουμε χώρο στο ένστικτο και την έμπνευση. Η έμπνευση λειτουργεί σαν ένα κανάλι που μας φέρνει σε επαφή με παλιές μνήμες, με κάτι βαθύτερο που ήδη υπάρχει μέσα μας.

Αυτός είναι και ο τρόπος που χειρίστηκα τη μετάβαση από την αρχαία Ελλάδα στη σύγχρονη Ελευσίνα: δεν τη βίωσα σαν χρονικό άλμα, αλλά σαν συνέχεια, σαν δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Η πρόκληση ήταν να κάνω αυτήν τη σύνδεση πειστική για τον αναγνώστη και η λύση, για εμένα, βρέθηκε στο να μείνω πιστός στο συναίσθημα και το βίωμα περισσότερο παρά σε μια στεγνή αναπαράσταση της ιστορίας.

Στο βιβλίο παίζουν ρόλο ο Διεκπεραιωτής, το Dark Web και το Τάγμα της Γνώσης. Τι σας ενέπνευσε ή σας δυσκόλεψε να τα εντάξετε στην αφήγηση, ώστε να συνδέονται με το κεντρικό θέμα που διατρέχει αιώνες;

Για εμένα, ήταν μια μεγάλη πρόκληση να συνδέσω το σήμερα, με το Dark Web και όλο το μυστήριο που το περιβάλλει και τη σκοτεινή, παράνομη κοινότητά του, με το Τάγμα της Γνώσης, που πηγαίνοντας χιλιάδες χρόνια πίσω αγωνίζεται για την προστασία της Χαμένης Γνώσης και του πολιτισμού.

Ο Διεκπεραιωτής, από την άλλη, συμβολίζει τον σύγχρονο κυνισμό γύρω από το χρήμα: τον εύκολο πλουτισμό, τη φιλοσοφία τού «κάνε ό,τι χρειάζεται για να κερδίσεις». Εκεί ήθελα να αντιπαραβάλω το χθες με το σήμερα: την παλιά αρμονία, ισορροπία και σύνεση απέναντι στο τώρα, όπου κυριαρχούν το «φαίνεσθαι», η ταχύτητα, το γρήγορο κέρδος.

Σε αυτόν τον παραλληλισμό έβλεπα καθαρά και την πτώση των αξιών που βιώνουμε καθημερινά, είτε μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα είτε μέσα από την ίδια μας την καθημερινότητα. Ετσι, αν και το εγχείρημα είχε δυσκολίες, έγινε και εύκολο, γιατί ήθελα να δείξω ακριβώς αυτήν τη μετάβαση: πώς το μυστήριο και η αναζήτηση της αλήθειας τού χθες έρχονται αντιμέτωπα με τον επιφανειακό και αποπροσανατολιστικό κόσμο τού σήμερα.

Το φινάλε του βιβλίου κλείνει με μια σιωπή φορτισμένη, σχεδόν μεταφυσική. Τι ρόλο παίζει αυτή η σιωπή; Είναι για εσάς τρόπος λύτρωσης, μνήμης ή στοχασμού;

Oταν ξεκίνησα το βιβλίο, έγραψα πρώτα την αρχή και αμέσως το τέλος και μετά τα συνέδεσα με το υπόλοιπο βιβλίο. Hρθε αυθόρμητα, μέσα στη ροή, αν και η συγγραφή του φινάλε ήταν για εμένα μια αρκετά επίπονη διαδικασία. Δίνω μεγάλη σημασία στο να είναι αληθινό αυτό που γράφω. Γι’ αυτό εμπιστεύτηκα το ένστικτο του πρωτάρη συγγραφέα και άφησα το τέλος να βγει σχεδόν μόνο του.

Η σιωπή με την οποία κλείνει το βιβλίο δεν είναι τυχαία. Για εμένα, λειτουργεί ταυτόχρονα ως λύτρωση, ως μνήμη και ως στοχασμός. Είναι ένας χώρος όπου δεν χρειάζεται να πεις τίποτα, αλλά ο αναγνώστης νιώθει πολλά. Συμβολικά, η σιωπή είναι ο καλύτερος τρόπος να μεταδοθεί ένα μήνυμα χωρίς να ειπωθεί ρητά.

Επιπλέον, αυτό το φινάλε ανοίγει τον δρόμο για τα επόμενα βιβλία. Η ιστορία μου είναι σχεδιασμένη ως τριλογία και η σιωπή στο τέλος αφήνει μία ουρά, ένα κενό που καλείται να γεμίσει στη συνέχεια. Μέσα από αυτήν θα εξηγηθούν τα βιώματα, οι φόβοι και τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας των ηρώων, ώστε να γίνει πιο κατανοητό γιατί παίρνουν τις αποφάσεις και κάνουν τις πράξεις που σημάδεψαν την αφήγηση.

Η σιωπή στο τέλος είναι σαν μια γέφυρα ανάμεσα στο χθες και το αύριο. Κουβαλά μέσα της όλα όσα προηγήθηκαν, αλλά την ίδια στιγμή ανοίγει τον δρόμο για όσα έρχονται. Είναι μια σιωπή γεμάτη δυνατότητες, όπως η παύση ανάμεσα σε δύο αναπνοές: η στιγμή όπου δεν μιλάς, αλλά προετοιμάζεσαι για την επόμενη φράση, για την επόμενη πράξη. Eτσι, το φινάλε δεν είναι πραγματικά τέλος, αλλά ένα πέρασμα, ένα άνοιγμα προς τη συνέχεια της ιστορίας, αλλά και προς τον εσωτερικό διάλογο που καλείται να κάνει ο αναγνώστης με τον εαυτό του.