_«Διάφανα Νερά» – ένας τίτλος σχεδόν ποιητικός, που αντιπαραβάλλει την καθαρότητα με το βάθος της αλήθειας. Ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που γεννήθηκε: η εικόνα, η ιστορία ή ο τίτλος;

Το πρώτο πράγμα που γεννήθηκε ήταν η ιστορία, και συνήθως έτσι γίνεται με τα βιβλία μου. Προηγείται η κεντρική ιδέα, έπεται ο εμπλουτισμός της με τις λεπτομέρειες, συνεχίζεται με την έρευνα και τις φανταστικές εικόνες, για να ολοκληρωθεί με τον τίτλο. Στο συγκεκριμένο βιβλίο έγινε μόνο μια μικρή αλλαγή στη σειρά. Εμπνεύστηκα τον τίτλο αμέσως μετά τη σύλληψη της κεντρικής ιδέας. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο οι δύο αυτές λέξεις απέκτησαν οντότητα διεκδικώντας από την πρώτη στιγμή τον χαρακτηρισμό «τίτλος».

_Στο νέο σας μυθιστόρημα η μνήμη -ή η απουσία της- γίνεται «κλειδί» για την αλήθεια. Τι σας γοητεύει στη σύγκρουση ανάμεσα στο παρελθόν και στο παρόν; Είναι για εσάς ο έρωτας λύτρωση ή παγίδα;

Αυτό που με γοητεύει στη σύγκρουση παρελθόντος παρόντος είναι η εναλλαγή στους ρόλους τους. Τις περισσότερες φορές το παρελθόν λειτουργεί ως πυξίδα ή μάθημα για το παρόν και άλλες φορές το παρόν λειτουργεί ή φιλοδοξεί να μετατραπεί σε ένα αξιομνημόνευτο παρελθόν.

Ο έρωτας, κατά την άποψή μου, μπορεί να είναι και τα δύο. Η ύπαρξή του μπορεί να γεμίσει την ψυχή, την ίδια στιγμή που μπορεί να σε τυφλώσει οδηγώντας σε λάθη συχνά μοιραία. Λόγω της έντασης των συναισθημάτων που προκαλεί, ο έρωτας μπορεί να γίνει γαλήνιο λιμάνι για την ψυχή και την ίδια στιγμή καταστροφική θεομηνία. Γίνεται πάθος ή λάθος αναλόγως με την ένταση που κατοικεί στην καρδιά.

_Η ηρωίδα σας, η Αλίνα, ζει μια εσωτερική αποσύνθεση, σχεδόν υπαρξιακή, παράλληλα με τον εξωτερικό κίνδυνο. Πόσο δύσκολο είναι να γράφετε χαρακτήρες που ακροβατούν ανάμεσα στο τραύμα και στο πάθος;

Η δημιουργία ηρώων που συνηθίζουν να ακροβατούν ανάμεσα στο τραύμα και στο πάθος, στη λογική και στην παράνοια, στη γαλήνη και στην παραφορά είναι μια διεργασία-διαδικασία πολύ δύσκολη και συνάμα πολύ συναρπαστική. Το πολυεπίπεδο και συχνά πολυσχιδές των ηρώων μου χρειάζεται βαθιά μελέτη και αφοσίωση, ώστε να ανταποκρίνεται σε αληθινές συμπεριφορές και να κινείται εντός της σφαίρας του εξηγήσιμου άρα και αποδεκτού. Το τραύμα και το πάθος, συνήθως αλληλένδετα και αλληλοεπηρεαζόμενα, αποτελούν ακραίες εκδηλώσεις συναισθήματος στις οποίες οφείλει να εμβαθύνει ο συγγραφέας, προκειμένου να ψυχογραφήσει όσο το δυνατό πιο άρτια τους ήρωες. Θα πρέπει λοιπόν να γνωρίζω πώς λειτουργεί το τραύμα και το πάθος στους περισσότερους ανθρώπους ώστε να το αποδώσω σωστά στους ήρωές μου, αλλά και να επινοήσω διαδρομές στην πλοκή του μύθου που να συνδέονται μ΄ αυτά.

_Σας γνωρίζουμε με το αισθηματικό ύφος στα βιβλία σας, όμως η πλοκή εδώ περιλαμβάνει έντονα αστυνομικά και ψυχολογικά στοιχεία. Πώς ισορροπείτε τον λυρισμό με τη σκοτεινή πλευρά της αφήγησης;

Από το πρώτο μυθιστόρημά μου μέχρι αυτό που είναι το δέκατο έκτο μου, οι ιστορίες μου δεν είναι μονοδιάστατες. Ενα μεγάλο μέρος, ναι, είναι αφιερωμένο στο αίσθημα, και ναι, ο έρωτας δεν είναι ποτέ δευτεραγωνιστής στα βιβλία μου, αλλά τόσο τα αστυνομικά όσο και τα ψυχολογικά-κοινωνικά και μεταφυσικά κάποιες φορές, στοιχεία εντάσσονται στον κύκλο των πρωταγωνιστών.

Ο λυρισμός και η σκοτεινή πλευρά της αφήγησης επίσης δεν μπορούν να χαρακτηρίσουν μονοδιάστατα τις ιστορίες μου, αλλά δεν μου είναι δύσκολο να τα εναλλάσσω. Παρασύρομαι από το ίδιο μου το συναίσθημα και αναλόγως το μονοπάτι της αφήγησης αλλάζει και ο συγγραφικός βηματισμός μου.

_Αν το «Διάφανα Νερά» είχε φωνή και απευθυνόταν στον αναγνώστη λίγο πριν ξεκινήσει την πρώτη σελίδα, τι θα του έλεγε;

Θα του έλεγε πως κάθε σελίδα του είναι γραμμένη με βαθιά αγάπη και αφοσίωση. Θα του έλεγε πως πολλές φορές σώπασαν τα πλήκτρα από τον στεναγμό και πως άλλες φορές έτρεχαν ασταμάτητα από την ορμή, το όραμα και την ανάγκη μου. Θα του έλεγαν να μη σταθούν στο καθαρό της επιφάνειας, αλλά να τολμήσουν να κολυμπήσουν στο θολό του βυθού τους, αν θέλουν να αποκτήσουν στο τέλος την καθαρότερη θέα. Θα τους έλεγαν να μη φοβηθούν τις πολλές τους σελίδες, γιατί έβαλα τα δυνατά μου ώστε οι λέξεις τους να γίνουν καράβια για να ταξιδέψουν όσους επιλέξουν να τα κάνουν προορισμό τους. Τέλος, θα του έλεγαν ένα μεγάλο ευχαριστώ που τα επέλεξε για να στολίσουν τη βιβλιοθήκη του ελπίζοντας να είναι στο τέλος ανάμεσα σ’ αυτά που χαράζονται στην καρδιά και στη μνήμη.