Στον «αγώνα» της προσβολής και της αμετροέπειας συστρατεύθηκαν γρήγορα γνωστοί και μη εξαιρετέοι εκπρόσωποι του «ηθικού πλεονεκτήματος» και της προοδευτικής Αριστεράς. Διότι, βλέπετε, θεωρούν εαυτούς ιδιοκτήτες των δικαιωμάτων του αντιδικτατορικού αγώνα, σαν να είναι κάποια ευρεσιτεχνία, της οποίας την πατέντα έχουν κατοχυρώσει. Οι επιθέσεις ήταν δύο ειδών: οι πιο φανατικοί άρχισαν να ζητούν «cancel» (ακύρωση) – αυτήν την ανοησία που ακμάζει στον κόσμο του «Χ» (πρώην Τουίτερ). Οι πιο μετριοπαθείς εμφανίζονται… μεγαλόψυχοι και ζητούν να συγχωρεθεί (!) το φάουλ της Μαρίας Φαραντούρη, διότι η ιστορία της ούτε διαγράφεται ούτε ακυρώνεται. Ποιο ήταν το φάουλ; Οτι η Λίνα Μενδώνη είναι υπουργός στην κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Η Μαρία Φαραντούρη δεν χρειάζεται υπεράσπιση. Ούτε η Λίνα Μενδώνη. Δεν χρειάζεται να αποδείξουν τίποτα και ό,τι έχουν καταφέρει, το έχουν πετύχει με την προσωπική διαδρομή και το έργο τους. Ζωές διαφορετικές εκ των πραγμάτων, αλλά όχι κατ’ ανάγκην παράλληλες, όπως είναι όλες οι ζωές των ανθρώπων που δεν υψώνουν τείχη ανάμεσά τους. Των ανθρώπων που δεν φοβούνται να συνομιλήσουν, να ανταμώσουν, να ανταλλάξουν ιδέες και απόψεις, να συμφωνήσουν μερικώς ή να διαφωνήσουν απολύτως χωρίς να ζητήσουν την άδεια κανενός.

Βέβαια, όσοι σήμερα επιχειρούν να μειώσουν -ανεπιτυχώς- την παγκόσμια Ελληνίδα Μαρία Φαραντούρη, είχαν προσπαθήσει να κάνουν το ίδιο και με τον Μίκη Θεοδωράκη, όταν εκείνος σταμάτησε να λιβανίζει τις ιδεοληψίες τους, και τον χαρακτήριζαν ακροδεξιό (!) επειδή συμμετείχε στα συλλαλητήρια για το Μακεδονικό. Το είχαν προσπαθήσει και με τον Μανώλη Γλέζο, όταν συναντήθηκε με τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Δεν είναι, λοιπόν, η πρώτη φορά που δείχνουν ότι δεν σέβονται κανέναν και τίποτα. Ισως επειδή δεν μπορούν να συλλάβουν την ιδέα ότι ο πολιτισμός ενώνει, δεν χωρίζει