Οντως, η Ελλάδα νίκησε στον «πόλεμο θέσεων» της Ανατολικής Μεσογείου εκείνο το καλοκαίρι, όταν η «επακούμβηση» της φρεγάτας «Λήμνος» έστειλε την τουρκική ναυαρχίδα «Κεμάλ Ρέις» στο ναυπηγείο, για επισκευές.

Ακριβώς πέντε χρόνια μετά και δεδομένων όσων μεσολάβησαν στα Ελληνοτουρκικά, το Κυπριακό και την Ουκρανία, πόσο έτοιμος είναι ο Ελληνας πρωθυπουργός να επαναλάβει την ίδια φράση στον ίδιο Αμερικανό πρόεδρο;

Βέβαια, για να μη χάσει κάποιος πρέπει να είναι διατεθειμένος να πολεμήσει, είτε συμβατικά είτε υβριδικά, στη σύγχρονη τεχνο-πραγματικότητα του ηλεκτρονικού πολέμου, των κυβερνοεπιθέσεων, των ψυχολογικών επιχειρήσεων, των drones και της ενεργητικής διπλωματίας. Και εκεί, κατά κοινή ομολογία, δεν τα πάμε καθόλου, μα καθόλου καλά.

Οσο δουλικά κι αν συμπεριφέρονται στον Τραμπ, οι Ευρωπαίοι διαφωνούν οριζοντίως και καθέτως με τον κατευνασμό της Ρωσίας. (Ορα τη δήλωση Ρούτε περί ειλημμένης και μη αναστρέψιμης στρατηγικής απόφασης για ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, καθώς και την παρομοίωση του Πούτιν από τον Μακρόν με «αδηφάγο τέρας-θηρευτή, που έχουμε στην πόρτα μας»). Οποιος, όμως, απεχθάνεται τον κατευνασμό, πρέπει να είναι διατεθειμένος να πολεμήσει, να ματώσει κυριολεκτικά και οικονομικά, εκπαιδεύοντας ανάλογα το έθνος του. Το έχει κάνει αυτό ο Μακρόν ή σκοπεύει να πολεμήσει «μέχρι τελευταίας ρανίδος του αίματος των Ουκρανών» (όπως θα έλεγε ο Τσόρτσιλ), πουλώντας τους γαλλικά όπλα;

Το έχει κάνει η ελληνική κυβέρνηση, που βλέπει περιδεής το εξ Ανατολών θηρίο να διασκεδάζει μυρίζοντας τον φόβο της, πανέτοιμο να επωφεληθεί από το δόγμα Τραμπ; Βάσει αυτού, μπορεί ο νικητής να μην τα παίρνει όλα, αλλά ο χαμένος (η Ουκρανία εν προκειμένω) σίγουρα τα πληρώνει όλα. Σε εχθρούς και «φίλους»…