• Ο ΠΟΥΤΙΝ δεν επιθυμεί τον τερματισμό του πολέμου εκτός των αυτοκρατορικών του επιδιώξεων υπό την όποια μεταλλαγμένη εκδοχή της ΕΣΣΔ. Το φούτερ του Λαβρόφ ήταν κάτι πολύ περισσότερο από την αποστολή ενός απειλητικού μηνύματος προς τις χώρες της Βαλτικής.

• Ο ΑΚΡΑΤΟΣ και εξόφθαλμος ναρκισσισμός του Τραμπ υπερισχύει των πάντων. Η καταπληκτική ιδιότητά του να οδηγεί τους συνομιλητές να αναγκάζονται να επιδείξουν τον θαυμασμό τους στο πρόσωπό του, ξέροντας και ο ίδιος ότι είναι πλαστός, αποδυναμώνει την όποια πρωτοβουλία στα μάτια της λογικής πλευράς του πλανήτη, πριν καν αναληφθεί.

• ΣΧΕΤΙΚΑ με τον ρόλο της Ευρώπης, όσο και αν η προβληματική της εικόνα δεν προδιαθέτει για σπουδαία αποτελέσματα, εντούτοις φάνηκε ότι είναι ενωμένη μπροστά στην απειλή της σκληρής παρέας του Κρεμλίνου προς ολόκληρη την Ευρώπη. Οι Ευρωπαίοι που συνόδευσαν τον Ζελένσκι στην Ουάσιγκτον γνωρίζουν και με το παραπάνω ότι ο Πούτιν δεν θα σταματούσε ποτέ στην Κριμαία ή στο Ντονέτσκ, του 1/5 των εδαφών της Ουκρανίας που ήδη κατέχει, ή οπουδήποτε αλλού βάζει την πινέζα στον χάρτη των σημερινών διαπραγματεύσεων.

ΤΟ ΚΟΙΝΟ αίτημα των Ευρωπαίων σχετικά με τις προαπαιτούμενες εγγυήσεις ασφαλείας προς την Ουκρανία, όπως το έθεσαν οι Μερτς, Μακρόν, Μελόνι και Στάρμερ, είναι σαφές. Ο Τραμπ, όσο και αν αυτό που τον ενδιέφερε ήταν να επιδείξει τις πομφόλυγές του, τύπου «εγώ ξέρω, έχω σταματήσει έξι πολέμους», φάνηκε ότι μέσα στην ασάφειά του είδε στο τραπέζι μερικούς από τους ηγέτες της Ευρώπης να έχουν παραμερίσει τις διαφορές τους και να κινούνται πάνω από αυτές. Και ότι μπορεί να μην του το λένε ευθέως, αλλά όλοι έχουν πειστεί πως το νέο σκηνικό έχει ένα μεγάλο, μπερδεμένο και ιστορικά πρωτόγνωρο χαρακτηριστικό:

ΟΤΙ Ο ΠΟΥΤΙΝ μπορεί να μην έχει κερδίσει, όπως βιάστηκαν να προεξοφλήσουνν, με περισσή χαρά, αναμασώντας την ιδεολογική τσιχλόφουσκα της απολιθωμένης σοβιετολαγνείας τους, πολλοί θαυμαστές του νεοσταλινισμού. Κατοχύρωσε, όμως, ως αντιπρόσωπό του στα σχέδια για την άλωση της Δύσης, τον ίδιον τον Τραμπ. Ο τελευταίος είναι πρόδηλο ότι στην προσπάθειά του να διαλύσει τον κόσμο, ώστε να έχει μπροστά του διασπασμένες και ετοιμόρροπες οικονομίες, για να πάρει από καθεμία ό,τι μπορέσει, δεν διστάζει να δουλεύει για τον Πούτιν. Το έδειξε, μάλιστα, και με τον πιο επιδεικτικό τρόπο, διακόπτοντας τις συνομιλίες με τους Ευρωπαίους για να μιλήσει με τον Πούτιν στο τηλέφωνο. Οι μπίζνες, άλλωστε, δεν έχουν ούτε ιδεολογία ούτε πατρίδα. Η παρτίδα, όμως, τώρα, είναι στα χέρια της Ευρώπης. Δεν πρέπει να χάσει (ούτε αυτήν) την ευκαιρία…