Μιλήσαμε για την αλήθεια πίσω από τον πόνο, για τα όρια του θρίλερ και για την παράξενη λυτρωτική ομορφιά που βρίσκει όταν σκάβει στην ψυχή των ηρώων της, αναδεικνύοντας τη σκοτεινή ομορφιά της ανθρώπινης ψυχής.

-«Να με ξεχνάς». Η φράση ακούγεται σαν ικεσία και απειλή μαζί. Είναι ο τίτλος το πρώτο «μήνυμα» που δίνετε στον αναγνώστη; Και πόσο εύκολα ξεχνιούνται οι δικοί σας ήρωες; 

Ο τίτλος σαρκάζει, εμπαίζει, αυτοαναιρείται. Απαιτεί όχι μόνο να ξεχάσεις, αλλά να ξεχνάς… κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε δευτερόλεπτο, φανερώνοντας αυτομάτως τη συγκλονιστική δύναμη της μνήμης. Το άτρωτο σώμα της και η μοναδική ικανότητά της να μην πεθαίνει, αλλά να αλλάζει μορφές και να δανείζεται προσωπεία, γίνεται το απόλυτο βασανιστήριο για τους ήρωες της ιστορίας. Τους συρρικνώνει και, τέλος, τους συνθλίβει κάτω από το αφύσικο βάρος της. Είναι αδύνατον να ξεχάσουν και αδιανόητος ο πόνος τού να θυμούνται.

-Ο Σαμ και η Λίλυ, τόσο κοντά, τόσο απελπιστικά χωρισμένοι. Στο βιβλίο, ο έρωτας είναι παρηγοριά ή καταδίκη; Πιστεύετε πως υπάρχει αγάπη που σκοτώνει; 

Σε αυτό το ψυχολογικό θρίλερ, η αγάπη των δύο ηρώων είναι ολόμαυρη και σε κάποια σημεία ανατριχιαστική, γιατί είναι νεκροζώντανη. Ολη της η διαδρομή είναι μια οδυνηρή κατάβαση στην άβυσσο. Ανασαίνει σκοτάδι εξερευνώντας όλες τις πτυχές του ανθρώπινου και υπερανθρώπινου πόνου. Φεύγει από τα όρια της αγάπης, παίρνει διαφορετικά, αλλόκοτα σχήματα, μετουσιώνεται και γίνεται κάτι άλλο… κάτι σπαρακτικό, βασανιστικό και αποτρόπαιο.

-Οι ιστορίες σας είναι γεμάτες ψυχολογική ένταση και σκοτεινές αποχρώσεις. Πόσο σας κουράζει ή σας λυτρώνει το γράψιμο όταν βυθίζεστε τόσο βαθιά σε τέτοια τοπία;

Δεν είμαι σίγουρη. Το μόνο που ξέρω είναι ότι έχω διαρκώς την ανάγκη να επιστρέφω. Αγαπώ βαθιά το σκοτάδι στην Τέχνη. Το βρίσκω σαγηνευτικό, ακαταμάχητο. Σε πολλά από τα βιβλία μου, το σκοτάδι δεν ήταν απλώς το φόντο πίσω από την ιστορία, αλλά η ουσία και ο πυρήνας της. Στη διαδικασία της συγγραφής τού «Να με ξεχνάς» το σκοτάδι ήταν ο δικός μου προσωπικός καμβάς.

-Η επίθεση στη Λίλυ είναι σοκαριστική. Πώς διαχειρίζεστε, ως συγγραφέας αλλά και ως γυναίκα, τόσο σκληρές σκηνές; Υπάρχει κάπου ένα όριο ή το είδος απαιτεί απόλυτη αλήθεια;

Αν υποθέσουμε ότι υπάρχουν όρια, τότε συνειδητά κινούμαι σε αυτά ή και εκτός τους. Το ψυχολογικό θρίλερ δεν έχει δικλίδες ασφαλείας, είναι βήμα στο κενό, όχι μόνο για τον δημιουργό αλλά και για τον αναγνώστη. Η ιστορία γράφεται και δίδεται ατόφια, χωρίς φίλτρα. Μιλάμε ίσως για το πιο σκοτεινό και εσωτερικό είδος, μέσα από το οποίο αποκαλύπτονται ένα ένα τα πιο εύθραυστα και τρομακτικά κομμάτια της ανθρώπινης ψυχής. Δεν είναι το ίδιο το τέρας που τρομάζει, αλλά το γεγονός ότι βρίσκεται εντός σου.

-Αν κάποιος διαβάσει το «Να με ξεχνάς» μέσα σε μία νύχτα -πράγμα πιθανό-, τι θέλετε να του μείνει μόλις γυρίσει την τελευταία σελίδα και κλείσει το φως;

Ξέρω ότι για τον κάθε αναγνώστη η εμπειρία είναι αυστηρά προσωπική. Δική μου ευχή θα ήταν οι αναγνώστες να ακολουθήσουν τους ήρωες, να μην τους αφήσουν μόνους στην εμπειρία της βύθισης, αλλά να τους κρατήσουν το χέρι και να αιωρηθούν μαζί τους στο ολόμαυρο χάος τους, να αισθανθούν την παραφορά τους, να τους συμπονέσουν και να τους παρηγορήσουν. Εχω ανάγκη να ξέρω ότι οι ήρωες βρίσκονται στα πιο στοργικά χέρια.