Για έκτη χρονιά η εφημερίδα μας φιλοξενεί διηγήματα, και φέτος αναφέρονται στο ταξίδι. Ταξίδι είναι η γνωριμία με έναν καινούργιο τόπο, είτε στη χώρα μας είτε στο εξωτερικό. Αποτελεί μια διαφυγή, μια δραπέτευση από την καθημερινότητα. Ο ταξιδιώτης γνωρίζει μαθαίνει συνομιλεί με ανθρώπους μαθαίνει νέα πράγματα και ανοίγει τους ορίζοντες της ζωής του. Ανθρωποι που έχουν ταξιδέψει έχουν μεγαλύτερη πείρα στην επίλυση των προβλημάτων και είναι πιο ευέλικτοι στους χειρισμούς τους.
Κάποτε οι συγγραφείς έγραφαν κατά παραγγελία ανέκδοτα διηγήματα σε εφημερίδες, περιοδικά και διαβάζονταν με μεγάλη αγάπη. Μετά επικράτησε η μόδα να γράφονται νουβέλες και μυθιστορήματα που γίνονταν βιβλία και τα αποκαλούσαν ταξιδιωτικά βιβλία. Ακόμη και σήμερα, που από την οθόνη μαθαίνουμε τόσα πράγματα, δεν έχουμε τη σχέση με αυτά που γράφει ο συγγραφέας και μας διηγείται. Είναι η γλώσσα της ψυχής που γοητεύει την ψυχή και αγκαλιάζει τη θέρμη της ύπαρξής μας.
Τριάντα επτά σύγχρονοι Ελληνες συγγραφείς μάς ταξιδεύουν και μας δροσίζουν με την πένα τους. Οι περιγραφές των ταξιδιών μέσα από τη γραφή αποκτούν μια νέα δυναμική, αφού το προσωπικό ύφος των δημιουργών μάς δίνει την ευκαιρία να απολαύσουμε τις διηγήσεις και τις αφηγήσεις.
Κάθε εφημερίδα είναι εστία πολιτισμού. Η δική μας εφημερίδα αγαπά το βιβλίο και σας χαρίζει υπέροχες στιγμές με τα καλοκαιρινά αναγνώσματα.
Σας καλωσορίζουμε στον κόσμο της γραφής.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Η Τάνα και η Κιβωτός της Διαθήκης
Η λίμνη Τάνα βρίσκεται στα βορειοδυτικά της Αιθιοπίας, στην περιοχή του Μπαχάρ Νταρ, έχει έκταση 2.200 περίπου τ. χλμ. και αποτελεί τη βασική πηγή του Μπλε Νείλου, ο οποίος διασχίζει την έρημο του Σουδάν και τροφοδοτεί μαζί με τον Λευκό Νείλο αυτό που λέμε εμείς σήμερα ποταμό Νείλο στην Αίγυπτο. Αποτελεί ένα χαρακτηριστικό μαγευτικό αφρικανικό δείγμα φυσικού τοπίου, μαζί με τους καταρράκτες της, αφού για να σχηματιστεί αυτή η φυσική λίμνη εκβάλλουν σε αυτή 50 ποτάμια.
Η λίμνη Τάνα διαθέτει περί τα 20 μεγάλα νησάκια και δεκάδες άλλα μικρότερα. Πάνω σε κάθε νησί υπάρχει κι από ένα παμπάλαιο χριστιανικό μοναστήρι. Κι όταν λέμε μοναστήρι, δεν πρέπει ο αναγνώστης να βάζει στο μυαλό του ένα μοναστήρι δικού μας τύπου. Ούτε καν τύπου εκκλησίας δικιάς μας. Αντίθετα, πρόκειται για τεράστια τουκούλια[1] διαμορφωμένα ως εκκλησίες, με Ιερό, Αγία Τράπεζα, αγιογραφίες κ.λπ. Ο μύθος λέει πως σε κάποιο από αυτά τα μοναστήρια φυλάσσεται ως επτασφράγιστο μυστικό η Κιβωτός της Διαθήκης. Και το μυστικό περνά από ηγούμενο σε ηγούμενο της μονής, με άκρα μυστικότητα, και ο οποίος καλείται να το υπερασπιστεί με τη ζωή του αν χρειαστεί. Ολα τα μοναστήρια είναι θεωρητικά επισκέψιμα, εάν φυσικά το επιτρέψει ο εκάστοτε ηγούμενος. Κανείς ποτέ δεν ξέρει, ούτε κανείς έμαθε εάν αυτός ο μύθος περί της Κιβωτού της Διαθήκης που κρύβεται σε κάποιο από τα έγκατα αυτών των μοναστηριών ισχύει.
Κατά την περίοδο διαμονής μου στην Αιθιοπία επισκέφθηκα αρκετές φορές τη λίμνη Τάνα και πολλά από τα μοναστήρια της, ίδια κι απαράλλαχτα, που έμεναν αναλλοίωτα κατά το πέρασμα των αιώνων. Πάντα προσπαθούσα να διακρίνω μια λεπτομέρεια, προκειμένου να ανακαλύψω αν πράγματι σε κάποιο απ’ αυτά υπάρχει κάτι τέτοιο! Εις μάτην. Την κάθε φορά που πήγαινα όλα παρέμεναν εξωφρενικά ίδια. Το τυπικό για να μας επιτρέψει ο κάθε ηγούμενος την είσοδο, η αφαίρεση των υποδημάτων κατά την είσοδο στην εκκλησία, οι ίδιες αγιογραφίες της αιθιοπικής τεχνοτροπίας, ούτε το παραμικρό σημάδι που να φανερώνει κάτι.
Εχοντας εγκαταλείψει την Αιθιοπία προ πολλού, ένα τηλεφώνημα από φίλους εκεί, το 2000 μ.Χ. με καλούσε στην Τάνα για κάτι μοναδικό. «Πρέπει να έρθεις να παρακολουθήσεις την εκατονταετηρίδα»! Δεν είχα ιδέα περί τίνος επρόκειτο, αλλά υπέκυψα εύκολα στο ταξιδάκι στα «πάτρια».
Κάθε εκατό χρόνια το βράδυ μετά την Ανάσταση όλες οι μονές έβγαζαν πάνω σε ένα τύπου κανό στη λίμνη ρέπλικες της Κιβωτού της Διαθήκης και τελούσαν δοξολογία πάνω στη λίμνη. Μόνο που θεωρητικά κάποια από αυτές ήταν μάλλον η αληθινή. Το τελετουργικό αυτό μπορούσαν να το παρακολουθήσουν μόνο ντόπιοι κάτοικοι και ελάχιστοι διαπιστευμένοι χριστιανοί. Οι φίλοι είχαν προνοήσει και είχαν κλήσει θέση μαζί με τον Ελληνα πρέσβη και τον μητροπολίτη Αξώμης πάνω στο πλοιάριο του μητροπολίτη του Μπαχάρ Νταρ, που μας είχε δεχθεί ευγενικά και που εκινείτο σε απόσταση άνω των πεντακοσίων μέτρων από τα γεγονότα.
Ποια γεγονότα; Διότι οι φίλοι μου είχαν αποκρύψει το όλο τελετουργικό ή μπορεί να μην το γνώριζαν και οι ίδιοι. Εκείνη τη στιγμή όμως το είδαμε και μάθαμε από τα πιο έγκυρα χείλη, εκείνα του μητροπολίτη Μπαχάρ Νταρ.
Γύρω στις 02:00 τα ξημερώματα μετά την Ανάσταση μέσα στο απόλυτο σκοτάδι, η λίμνη γέμισε μικρές φωτεινές πύρινες πλωτές παρουσίες που δοξολογούσαν λάμνοντας ήρεμα. Με δαδιά στερεωμένα μπρος και πίσω στα σχετικά μικρά κανό, στη μέση του πλωτού μέσου βρισκόταν από ένα φανταχτερό ομοίωμα της χρυσοποίκιλτης Κιβωτού της Διαθήκης, πανομοιότυπο σε όλες τις περιπτώσεις, κολυμπούσαν ήρεμα ανάμεσα σε αλληλούια και ύμνους στην τοπική διάλεκτο των μοναχών και των ηγουμένων που επέβαιναν.
Εφοδιασμένοι όλοι μας με κιάλια κοιτάζαμε να διακρίνουμε ποια θα μπορούσε τυχόν να είναι η αληθινή. Απέλπιδα προσπάθεια εννοείται, που κράτησε 33 λεπτά. Οσα και το τελετουργικό. Διότι μετά όλα τα κανό, λες και ήταν συνεννοημένα μεταξύ τους, τούμπαραν μέσα στη λίμνη, αδειάζοντας όλο το περιεχόμενο και ανθρώπους στα κατασκότεινα κι άκρως επικίνδυνα νερά, αφού ήταν γεμάτα κροκοδείλους και άλλου τύπου επικίνδυνη πανίδα και χλωρίδα της περιοχής. Ο τόπος από εκεί που έλαμπε σκοτείνιασε απότομα. Ένα σκοτείνιασμα που μάγκωσε τα σωθικά όλων μας.
Ο Αμπούνα Μαριάμ, ο μητροπολίτης Μπαχάρ Νταρ, έκανε νόημα στον πλοηγό να βάλει μπρος τη μηχανή να γυρίσουμε πίσω και μέσω του διερμηνέα μάς εξηγούσε, όσο μπορούσε κι αυτός, την όλη διαδικασία που μόλις είχαμε παρακολουθήσει. «Το όλο τελετουργικό γίνεται για λόγους ασφαλείας. Κάθε εκατό χρόνια. Θεωρείται μεγάλη ευλογία να το παρακολουθήσεις. Η πραγματική Κιβωτός της Διαθήκης το βράδυ της Πεντηκοστής θα φωτίζει για 24 ώρες από τα βάθη της λίμνης. Τότε ο ηγούμενος, που έχει σειρά να διαφυλάξει την Κιβωτό και το μυστικό της, καλείται να την ανασύρει με τους υποτακτικούς του μυστικά και στα κρυφά και να την τοποθετήσει στο απόκρυφο σημείο της μονής του, έτσι όπως έχει οριστεί. Μη με ρωτήσετε τίποτα παραπάνω γιατί δεν έχω κάτι να σας πω. Η αλήθεια είναι πως ούτε εγώ ξέρω ούτε πώς ορίζεται αυτή η σειρά ούτε ποιος ή πότε την όρισε, και μεταξύ μας, ούτε αν καλά καλά υπάρχει πράγματι κάτι τέτοιο στη μητρόπολή μου, αφού ούτε εγώ την έχω δει ούτε κάποιος άλλος εν ζωή και φυσικά ούτε καν γνωρίζουμε πότε και πώς έφτασε ένα τέτοιο κειμήλιο εδώ. Αυτό που ξέρω μόνο θα σας το πω. Ο τελευταίος που λέγεται πως την είδε ήταν η Αυτού Εξοχότης, ο τελευταίος αυτοκράτορας Χαϊλέ Σελάσιε, που δεν μπορεί να θεωρηθεί και κοινώς θνητός, αφού τον θεωρούσαμε τον τελευταίο προφήτη του Θεού στη γη.
[1] Tucul: παραδοσιακό αιθιοπικό οίκημα φτιαγμένο από χόρτα και λάσπη κυρίως.
Αύριο διήγημα από τον Κώστα Λογαρά
Ροή Ειδήσεων 
