Ετσι επανέρχονται οι συζητήσεις -του αέρα, τελικά, γιατί δεν γίνεται καμία αλλαγή μοντέλου-για το «τις πταίει». Τα διαχρονικά  επιχειρήματα επικεντρώνονται στην κριτική- και δικαίως- για τις κυβερνητικές αβελτηρίες δεκαετιών- και μάλιστα στη χώρα μας που υπέστη το μαρτύριο της λειψυδρίας το 1990, του έτους με το τούβλο στο καζανάκι.

Η ταυτόχρονη απουσία ευαισθητοποίησης του κοινού για τον περιορισμό της οικιακής και αστικής σπατάλης από την ΕΥΔΑΠ και τους περιφερειακούς αντίστοιχους οργανισμούς, η διαπίστωση πως το νερό είναι εξαιρετικά φθηνό, η έλλειψη περιορισμού της χρήσης υδατοδεξαμενών, κυρίως στα από τη φύση τους στεγνά νησιά των Κυκλάδων, τα κύματα των τουριστών που οδηγούν στις διακοπές ύδρευσης, όλα αυτά τα επιχειρήματα είναι ορθά. Πλην όμως, το ένα, τεράστιο πρόβλημα που οδηγεί τη χώρα μας στην πιο επικίνδυνη ζώνη για πιθανή ερημοποίηση -η Ελλάδα κατατάσσεται στην 19^η θέση παγκοσμίως -παραμένει πως για την κατασπατάληση του νερού ευθύνεται, κατά 86%, η άρδευση για τις αγροτικές ανάγκες. Σκανδαλώδης. Ασύδοτη.  Προκλητική. Για δεκαετίες!

Προσβλητική η κατασπατάληση των υδάτινων πόρων στη χώρα μας για έναν ακόμη λόγο. Το νερό, το πρώτο στοιχείο στον πλανήτη Γη, είναι κομμάτι του πολιτισμού και μας γυρίζει χιλιάδες χρόνια πίσω. Στις εποχές όπου η δύναμή του, η οργή του, ο τρόμος που ακολουθεί, η ομορφιά του, το άγνωστο στη διαχείρισή του , οδήγησε τους πληθυσμούς στην αναβάθμισή του σε θεότητα πηγής της ίδιας της ζωής. Διαφορετικοί πολιτισμοί, θρησκείες, του έδωσαν το απαραίτητο κύρος ώστε το νερό να αντικατοπτρίζει τη θεϊκή του διάσταση. Είτε μέσα στη στάμνα, είτε κατρακυλώντας από τη σχισμή του βράχου. Και έτσι έγινε το νερό μυθολογία και η γοητεία του «ανθρωποποιήθηκε» στην Ελλάδα με τη μορφή του Αχελώου, του Αλφειού, της νύμφης Νέδας, που δεν έβρισκε νερό για να πλύνει τον νεογέννητο Δία και χτύπησε με το ξύλινο μπαστούνι της τη γη και τρέχει έως σήμερα το ποτάμι με αντίστοιχους μύθους ή θρύλους στα πέρατα της γης.

Αλλά και άλλοι αρχαίοι πολιτισμοί, Ασσύριοι, Αιγύπτιοι, Βαβυλώνιοι, Ινδοί, όχι μόνο θεωρούσαν το νερό ως θεϊκό στοιχείο, αλλά κατόρθωσαν να το ελέγξουν, να το δαμάσουν, να το συγκεντρώσουν ως το πιο πολύτιμο στοιχείο ζωής, όπως αργότερα οι Ρωμαίοι που αναδείχθηκαν ως πρωτοπόροι μηχανικοί για τη δημιουργία της οδικής πορείας του με τα υπέροχα, έως σήμερα, υποδείγματα υδραγωγείων.

Από τη μηχανική των αρχαίων πολιτισμών και την απεικόνιση των θεοποιημένων ποταμών και νυμφών η Τέχνη, κυρίως στη ζωγραφική, στην τοιχογραφία, στη γλυπτική αλλά και τη μουσική, διδάσκει ακόμη στις αίθουσες των μουσείων του κόσμου, ενώ ξεφυλλίζεται η αξία του νερού σε ποιήματα, μυθιστορήματα, άλμπουμ φωτογραφιών, δημιουργίες σύγχρονων καλλιτεχνών. Μπορεί, στην εποχή μας, το νερό να είναι αναλώσιμο, αντικείμενο πολιτικών συγκρούσεων, εύκολη λύση στην καθημερινότητα της άγνοιας και της αδιαφορίας, όμως δεν παύει να παραμένει ως το πρώτο και πολυτιμότερο στοιχείο της Γης, οπότε ως Τέχνη και μόνο να απαιτεί τον σεβασμό μας!