Τα όσα εξιστορεί και καταλογίζει σε πρωτοκλασάτους υπουργούς της κυβέρνησής του είναι συντριπτικά. Οχι μόνο για εκείνους αλλά κυρίως για τον ίδιο, αφού αποτελούν τον καθρέφτη των επιλογών του. Ακόμα πιο συγκλονιστικό, σχεδόν τρομακτικό, είναι ότι, όπως παραδέχεται ο ίδιος, είχε αντιληφθεί από τότε τις αδυναμίες και τις ακραίες θέσεις τους, αλλά επέμενε να τους κρατά και να τους αφήνει να διαπραγματεύονται το μέλλον του τόπου. Ο ίδιος τι έκανε;

Οπως παραδέχεται ο ίδιος, δεν έκανε τίποτα απολύτως εκτός από το να μονολογεί αν έπρεπε να βάλει τα γέλια ή τα κλάματα, την ώρα που οι Ελληνες όντως έκλαιγαν, αλλά έξω από τις κλειστές τράπεζες. Ο Αλέξης Τσίπρας εμφανίζεται για μία ακόμα φορά αμετανόητος, ανεύθυνος και λίγος. Δεν ζητά ούτε μια φορά συγγνώμη για τις επιλογές του και δεν παραδέχεται καμία δική του ευθύνη, μοιράζοντας το βαρύ φορτίο των αποτυχημένων και επικίνδυνων αποφάσεων στους άλλους.

Ο Αλέξης Τσίπρας συμπορεύτηκε με εκείνους που σήμερα κατηγορεί για ναρκισσισμό, εξουσιομανία, προσωπικές στρατηγικές, επιπολαιότητα, αδυναμία αντίληψης της πραγματικότητας. Περιγράφει, δηλαδή, μια κυβερνητική ομάδα που ο καθένας έκανε ό,τι ήθελε, παίζοντας την τύχη της χώρας στα ζάρια. Και τελικά ακυρώνει όχι μόνο την πρώτη φορά Αριστερά, αλλά και τον ίδιο ως πρωθυπουργό μιας κυβέρνησης που δεν μπορούσε να ελέγξει. Από τι γλιτώσαμε….