Οι διεκδικητές της «αντιπροσωπείας» του Τραμπ στην Ελλάδα είναι πολλοί και μάλιστα ερίζουν και δημοσίως μεταξύ τους. Τελευταίο και πιο «ισχυρό» περιστατικό είναι η επίθεση που εξαπέλυσε ο εξαφανισμένος, αλλά με επιτυχημένο εξωτερικό rebranding Π. Καμμένος. Ο οποίος «απείλησε» ότι θα κατέβει στις εκλογές, αν κάνει κόμμα ο Α. Σαμαράς. Και μάλιστα, όπως είπε, κάτι τέτοιο «θα ήταν ο μόνος λόγος που θα επέστρεφα στην πολιτική». Αυτό βέβαια μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς, δεδομένων των απίστευτων τερατολογιών που έχει πει κατά καιρούς. Ο συγκυβερνήτης του Α. Τσίπρα «στόλισε» κανονικά τον Α. Σαμαρά για το 1993, για την κυβέρνηση του 2012-2015 -ελέω της οποίας υπήρξε αρχηγός κόμματος-αλλά το καταλυτικό του επιχείρημα ήταν πως ο πρώην πρωθυπουργός «δεν αντιπροσωπεύει ούτε την ατζέντα του Τραμπ ούτε τη Δεξιά». Αλλωστε, ο «πρόεδρος Πάνος» ήταν ο μόνος Ελληνας πολιτικός που παρέστη στην ορκωμοσία του προέδρου των ΗΠΑ. Και έχει και την πατρότητα της ιδέας η Ελλάδα να γίνει Πολιτεία των ΗΠΑ. Δεν είναι παίξε-γέλασε αυτά…

Από την άλλη, ο Α. Σαμαράς φαίνεται σχεδόν σαν να το έχει αποφασίσει πως θα προχωρήσει. Το πιο σοβαρό εμπόδιο που δείχνει να αντιμετωπίζει είναι οι όχι και τόσο ενθαρρυντικές δημοσκοπήσεις που παίρνει. Η ατζέντα του, όμως, έχει πολλά στοιχεία τραμπισμού και συμπίπτει με τη φιλορωσική διάθεση του Κ. Καραμανλή.

Στο όνομα του Τραμπ ή του τραμπισμού όμως ομνύουν κι άλλοι «παίκτες». Επιφανέστερος όλων ο Κ. Βελόπουλος, ο οποίος δεν αποκλείεται κάποια στιγμή να εμφανίσει και κάποια επιστολή του πλανητάρχη. Πιο κεκαλυμμένη και χωρίς δημόσιες αναφορές στον τραμπισμό είναι η Ζ. Κωνσταντοπούλου, η οποία είναι πιο κοντά απ’ όλους στη φρασεολογία και τη συμπεριφορά Αμερικανού προέδρου. Ενώ ομολογημένα την «αντιπροσωπεία» του Τραμπ στην Ελλάδα τη διεκδικεί με καμάρι και η Α. Λατινοπούλου.

Πέντε διεκδικητές δεν είναι λίγοι, αφήνοντας κατά μέρος τον Δ. Νατσιό, ο οποίος δεν ξέρει πού πατά και πού βρίσκεται. Ενδιαφερόμενοι υπάρχουν πολλοί, αλλά υποθέτω ότι στον Λ. Οίκο υπάρχει ένα πρόβλημα: Ολοι οι ενδιαφερόμενοι έχουν «μικρά μαγαζιά», για να μπορέσουν να σηκώσουν το βάρος ενός τέτοιου brand.

Κάπου εδώ μπαίνει στο παιχνίδι και ο Α. Τσίπρας. Ο οποίος το 2017, επισκεπτόμενος τον Τραμπ στον Λ. Οίκο κατά την πρώτη θητεία του, είχε πει το αμίμητο «ο τρόπος που αντιμετωπίζει την πολιτική ορισμένες φορές μπορεί να μοιάζει διαβολικός, αλλά γίνεται για καλό». Η πρώτη επαφή με τον τραμπισμό είχε γίνει επιτυχώς και έγινε ακόμα καλύτερη με τη Συμφωνία των Πρεσπών και την ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ. Ενώ η πρόσφατη, έστω και σύντομη, θητεία του στο Χάρβαρντ του έδωσε την ευκαιρία να έχει επαφές και με «ανθρώπους του προέδρου».

Μέσα σε όλο αυτό το συμπούρμπουλο αποκτά άλλο νόημα μια φράση του Π. Καμμένου -για να κλείσω, όπως άρχισα- που προκάλεσε ήδη αίσθηση. Ο πρώην πρόεδρος των ΑΝ.ΕΛ., μιλώντας στα «Παραπολιτικά», είπε για τον Α. Τσίπρα, ότι «είναι ο Καραμανλής της Αριστεράς». Αν και δεν ήταν απολύτως σαφές, αν εννοούσε τον μακαρίτη τον Κων. Καραμανλή ή τον ανιψιό του Κ. Καραμανλή (μάλλον τον νεότερο εννοούσε), η αβάντα στον Α. Τσίπρα, που ανακάλυψε εσχάτως τον «δημοκρατικό καπιταλισμό» και τον «νέο πατριωτισμό», είναι προφανής. Μόνο που και αυτή η λύση έχει το ίδιο πρόβλημα: Και ο Α. Τσίπρας μικρομεσαίο «μαγαζί» μπορεί να ανοίξει…

…«ΣΤΗΝ ΚΑΤΗΦΟΡΑ ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ»

Δεν θυμάμαι στη διάρκεια της Μεταπολίτευσης, ακόμα και στις πολύ σκληρές εποχές των «πράσινων» και των «γαλάζιων» καφενείων ή του σκανδάλου Κοσκωτά ή με τον «αποστάτη» ή τον «αρχιερέα της διαπλοκής», να είχαν λεχθεί όσα λέγονται σήμερα στον δημόσιο «διάλογο». Βαρείς χαρακτηρισμοί και οι πιο παλιοί, αλλά είχαν ένα μέτρο και σίγουρα περισσότερο πολιτική σημασία.

Ακόμα και οι «γερμανοτσολιάδες» ή οι «νενέκοι» ακούγονται πιο «ελαφρείς» από το «είστε χούντα», «οι χειρότεροι φασίστες», «δολοφόνοι», «εγκληματίες», «παιδεραστές», «εγκληματική συμμορία» και «Μητσοτάκη γ@μι@σ@ι. Αυτές οι ύβρεις ουσιαστικά δείχνουν το τέλος των επιχειρημάτων. Αλλά αποκαλύπτουν και τους χαρακτήρες. Το περίεργο είναι ότι κανένας αρχηγός κόμματος της αντιπολίτευσης δεν απέχει απ’ αυτήν την τοξική ρητορική. Αντιθέτως, είναι σαν να διαγωνίζονται ποιος θα πει την μεγαλύτερη ύβρη, με αποτέλεσμα να τελειώνουν και οι ύβρεις, που δεν έχουν λεχθεί.

Είναι βέβαιο ότι αυτό το πρωτοφανές σε ένταση και συχνότητα φαινόμενο έχει κάνει πολύ κόσμο να γυρίσει την πλάτη στην πολιτική. Εξηγεί σε σημαντικό βαθμό γιατί, ενώ η Ν.Δ. βρίσκεται εδώ και δύο χρόνια σε ασφυκτικό κλοιό πνιγηρών καταστάσεων (υποκλοπές, Τέμπη, ΟΠΕΚΕΠΕ), όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν παίρνουν τα πάνω τους έστω και λίγο. Οι τελευταίες μετρήσεις δείχνουν ότι ο ΟΠΕΚΕΠΕ, όπως η τραγωδία των Τεμπών πριν από λίγους μήνες, κοστίζουν στην κυβέρνηση, αλλά οι «εναλλακτικές», είτε είναι το ΠΑΣΟΚ είτε η Πλεύση Ελευθερίας -για τον ΣΥΡΙΖΑ ούτε κουβέντα, βρίσκεται στη ζώνη του υποβιβασμού-, συνεχίζουν να βλέπουν από πολύ μακριά τη Ν.Δ. Πάνω από 12-15 μονάδες.

Εκτός του πολιτισμικού σοκ που προκαλεί η πεζοδρομιακή ρητορική -γιατί προκαλεί-αποκαλύπτει και την πολιτική γύμνια των κομμάτων της αντιπολίτευσης. Το «μία άλλη πολιτική» δεν είναι πολιτική. Είναι μπούρδα που δεν λέει τίποτα. Ή το «να επιταχυνθούν» οι εξετάσεις των αιτήσεων ασύλου, χωρίς να εξηγήσεις λεπτομερώς με ποιο προσωπικό, με ποιον μηχανισμό, με ποιες υποδομές και με ποιες συγκεκριμένες κινήσεις είναι απλή κενολογία.

Παρότι οι καιροί που ζούμε είναι ταραγμένοι και επικίνδυνοι και γι’ αυτό απαιτούν συνεννόηση και σύμπνοια τουλάχιστον στα μεγάλα και προφανή, ο δημόσιος «διάλογος», έτσι όπως γίνεται, οδηγεί ντουγρού «στην κατηφόρα τη μεγάλη»…

Τα παιδία παίζει

Σας προλάβαμε και καταθέσαμε πρώτοι πρόταση για Προανακριτική. Ναι, αλλά εμείς καταθέσαμε 100 σελίδων και όχι 30. Τι λες; Μαζέψαμε περισσότερες υπογραφές από εσάς. Ναι, αλλά το σκάνδαλο των αγροτικών επιδοτήσεων άρχισε επί των ημερών σας με την «τεχνική λύση». Καλά, ξεχάσατε το «καλαμπόκι» τα ΜΟΠ και τα πακέτα Ντελόρ, που φαγώθηκαν στα μπουζούκια και τις χωματερές; Και πάει λέγοντας. Θα ήταν απλώς αστείο, αν δεν ήταν τραγικό. Δυόμισι κόμματα μοιάζουν να βρίσκονται σε παιδική χαρά και να τσακώνονται, όπως τα μικρά παιδιά. Και το διακύβευμα ποιο είναι; Να περάσει πρόταση για Προανακριτική Επιτροπή για τον ΟΠΕΚΕΠΕ; Οι αριθμοί, τα «κουκιά» δυστροπούν και αρνούνται. Να ψαχτεί σε βάθος το πιο διαχρονικό σκάνδαλο της χώρας; Οχι βέβαια. Εκτός κι αν στο τέλος ψηφίσουν και την πρόταση για την Εξεταστική, η οποία, αν δουλέψει σοβαρά και σε βάθος, θα βρει και 2,7 δισ. πρόστιμα και πού πήγαν «τα κλεμμένα», ποιοι ΑΦΜ τα έκλεψαν και ποια πολιτικά πρόσωπα έχουν ενδεχομένως ποινικές ευθύνες. Και το σημαντικό, πώς διασφαλίζεται πως αυτό το πολιτικό καρκίνωμα θα αντικατασταθεί από έναν υγιή, δίκαιο και αποτελεσματικό νέο οργανισμό. Δεν φαίνεται να υπάρχει τέτοια διάθεση, αλλά ούτε και δυνατότητα. Το διακύβευμα του τσακωμού είναι τελικά τον Σεπτέμβριο ποιος θα είναι αξιωματική αντιπολίτευση. Το ΠΑΣΟΚ, που είναι τώρα, ή ο συνασπισμός ΣΥΡΙΖΑ-Νέας Αριστεράς, που διαθέτουν μαζί περισσότερους βουλευτές;